Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του Alpha Noir/Omega White, το οποίο πέρασε τουλάχιστον απαρατήρητο από τα αυτιά μας, οι Πορτογάλοι επιστρέφουν για ακόμα μια φορά, με έναν ακόμα χειρότερο δίσκο, ο οποίος ακούει στο όνομα Extinct.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η ποιότητα που μας προσφέρουν οι Moonspell έχει σκαμπανεβάσματα! Ένας δίσκος φανταστικός, ο επόμενος μέτριος προς “δεν ακούγεται”, μεριά και πάει λεγοντας… Για πρώτη φορά στα χρονικά, το καταφέρνουν με απόλυτη επιτυχία, και τους το αναγνωρίζω, να μας προσφέρουν απλόχερα, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, έναν οχετό σκέτης αηδίας!
Αδημονώντας, λοιπόν, για την συγκεκριμένη κυκλοφορία, πάτησα το “play”, όντας σίγουρος ότι τα αυτιά μου θα δεχτούν ένα δώρο, αν όχι αντίστοιχο του “Night Eternal”, τουλάχιστον υπέρ ικανοποιητικό. “Breath (Until We Are No More)”, ονομάζεται το εισαγωγικό κομμάτι, το οποία, μαζί με ένα μεμονωμένο riff από το δεύτερο κατά σειρά, και ομώνυμο, “Extinct”, αποτελούν τα δύο μοναδικά, συμπαθητικά στοιχεία του δίσκου.
Κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου, επικρατεί μία μόνιμη, γλυκανάλατη, σκοτεινή προδιάθεση, όχι αυτή του “Irreligious” αλλά αυτή των HIM. Κι αν τους “κατηγόρησαν” μία φορά ότι μοιάζουν στους HIM στο “Darkness and Hope”, το οποίο κατά τη γνώμη μου ήταν συμπαθέστατο, τι θα πρέπει να πούμε τώρα; Πάρα πολλά αχρείαστα, ορχηστρικά στοιχεία, για να γεμίζουν τα κομμάτια, χωρίς καμία κιθαριστική σύνθεση η οποία να μένει, να κολλάει στο μυαλό, όπως μας είχαν συνηθίσει στο παρελθόν. Ακόμα και στον στιχουργικό τομέα, στον οποίο ο κύριος Fernando Ribeiro μας είχε συνηθίσει σε έναν ξεχωριστό εσωτερισμό, ρομαντισμό και ερωτισμό, ξαφνικά όλα περιφέρονται γύρω από μία ρηχή, ψυχική και ερωτική απογοήτευση. “-Emo Fernando! -Ποιος είσαι;!”
Το μοναδικό, όχι απλά καλό αλλά, φανταστικό κομμάτι του δίσκου, είναι ο επίλογός του, “La Baphomette”, το οποίο, ναι μεν, είναι σχεδόν αριστούργημα, αλλά δυστυχώς η συγκεκριμένη κριτική αφορά τους Moonspell και όχι τους Tiger Lillies ή τους, δικούς μας, Dirty Granny Tales!
Αυτό μόνο, τίποτ’ άλλο…