Μία μπάντα που αδιαμφισβήτητα δημιουργεί έργα στο χώρο της post, τόσο σωστά δομημένα, που δεν γίνεται να μην τα αναγνωρίσεις ως σπουδαία. 10ος studio δίσκος λοιπόν για τους Ιάπωνες και πρώτος τους με τον καινούριο drummer Dahm Majuri Cippola από την Αμερική. Η εισαγωγή με Θεϊκές ευλογίες.
Ο αγώνας είναι δύσκολος και μακρύς. Το “After You Comes The Flood” με πλημμυρίζει από το συναίσθημα που βιώνεις όταν είσαι σε εγρήγορση και συνειδητοποιημένος πια και συνειδητά νιώθεις ότι είσαι πολύ κοντά στον όποιο στόχο. Λες και ξεκίνησε ο δίσκος από την στιγμή με trick to the point. Με ηρεμεί και μου θυμίζει να παίρνω ανάσες, “Breath” – η πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία με στίχους είναι υπέροχη ως γεγονός. Η σημασία πέφτει στο παρών, “Nowhere Now Here” και αφού η οδηγία είναι σαφής, η ρύθμιση αποτελεί βάση ώστε να αναμετρώμαι στο τελικό καρδιοχτύπι. “Far And Further” επιμονή. “Sorrow”, εδώ όπου οι μελωδίες παίρνουν μορφές προσπάθειας και χαρακτήρα τρόπου. Η περισυλλογή προδίδει θρήνο, θλίψη, δόσεις ικανοποίησης, πείσμα. Το “Parting” διατηρεί τη συνθήκη σε ήπιους τόνους μέχρι και τα τελευταία λεπτά του “Meet Us Where The Night Ends”, όπου από την κάθαρση μεταβαίνει στο ολιγόλεπτο συναισθηματικό peak. Το “Funeral Song” επισημοποιεί το τέλος με τις τρομπέτες που διακρίνεις λίγο πριν χαθούν από το “Vanishing Vanishing Maybe”. Η κιθάρα παίζει γλυκά, τα synths παιδιαρίζουν, τα τύμπανα κροτούν.
Aπό τη σύλληψη και την αντίληψη μέχρι την ολοκλήρωση και την εφαρμογή (άρα και θάνατό της), η ιδέα (όπως και η ζωή), ρέει όχι μόνο στην επανάληψη και τη χρήση των layers, που ποντάρει το είδος, αλλά και στον καθημερινό αγώνα κόπου, μελέτης και ρίσκου – και σαν να είναι αυτό το μήνυμα που παίρνω από το “Nowhere Now Here”, σκάσε και κάνε… Πουθενά. Τώρα. Εδώ. Κι όσο πιο πολύ μπορείς, απόλαυσέ το.