Όσοι ακολουθούσαμε τον ατμοσφαιρικό ροκ ήχο στα μέσα των 00’s με αρχές 10’s, δεν μπορούσαμε να μην έχουμε εστιάσει στην άνθιση του μελωδικού post rock με πρωτοστάτες σχήματα όπως οι Explosions in the Sky, οι This Will Destroy You και οι Maybeshewill. Κάπου τότε έφτασε στα αυτιά μου και το “Hymn to the Immortal Wind” (2009) για να γνωρίσω και τους Ιάπωνες Mono οι οποίοι κατέθεταν τη δική τους πρόταση στο ιδίωμα που έμελλε να πάρει διαστάσεις κλασικού για τους οπαδούς του ήχου και να τους καταστήσει ένα από τα πιο δημοφιλή instrumental post rock acts παγκοσμίως. Δίσκοι σαν το “Under The Pipal Tree” και το “You are There” εξακολουθούν να αποτελούν milestones μιας αισθητικής που άσκησε μεγάλη επιρροή και στο ελληνικό ακροατήριο γεννώντας πολλές μπάντες που προσπαθούσαν να συνεχίσουν ή/και να επεκτείνουν το συγκεκριμένο ηχητικό μονοπάτι.
Κάπου εδώ λοιπόν, ερχόμαστε να μιλήσουμε για την τελευταία κυκλοφορία των Mono: Το “Heaven Vol. I” ΕP, του οποίου το πρώτο single “Silent Embrace” κυκλοφόρησε ψηφιακά στις 25 Δεκέμβρη του 2022, ενώ περιμένουμε την πλήρη και φυσική του έκδοση στις 24 Μαρτίου του ’23 από την Pelagic Records (των The Ocean ντε). Σύμφωνα με το συγκρότημα, πρόκειται για μια νέα σειρά από ΕΡs’ που θα αποκαλύπτονται κάθε χρόνο την ημέρα των Χριστουγέννων και έχουν ως σκοπό να μας φέρνουν πιο κοντά με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Το “Heaven Vol. I” αποτελείται από τρία instrumental κομμάτια που δεν ξεφεύγουν από τα γνωστά –πλέον- στεγανά του post rock όπως το γνωρίσαμε στις άνωθι αναφερθείσες δεκαετίες.
Και κάπου εδώ αρχίζουν οι δικές μου ενστάσεις. “Lucia”, “Smile”, και “Silent Embrace” ακολουθούν την πάγια συνθετική τακτική του είδους: hook και γραμμική του ανάπτυξη με layers ενορχήστρωσης ώσπου να επέλθει η δραματική κορύφωση. Τα κομμάτια αναμφίβολα ακούγονται ευχάριστα με τις χαρακτηριστικές κιθαριστικές «τρίλιες» και τα μονολιθικά drum patterns να υπνωτίζουν. Προσωπικά όμως, δεν βρήκα την αφορμή να ξαναπατήσω το play, και οι όποιες επαναληπτικές ακροάσεις έγιναν σχεδόν αναγκαστικά για να καταγραφεί μια πιο εμπεριστατωμένη οπτική πάνω στο υλικό. Υλικό το οποίο βρήκα μάλλον προβλέψιμο και βαρετό στο σύνολό του, με τον παράγοντα της έκπληξης να είναι παντελώς απών. Η παραγωγή είναι άρτια και εξυπηρετεί πλήρως τον σκοπό της κυκλοφορίας, αλλά ως εκεί. Να σημειώσω πως δεν έχω καμία απαίτηση από μια μπάντα σαν τους Mono, με 20 χρόνια καριέρας στην πλάτη τους, να πειραματιστούν και να (ξανά)ανακαλύψουν τον τροχό, καθώς δεν έχουν τίποτε να αποδείξουν σε κανέναν. Παρ’ όλ’ αυτά, αν το “Heaven Vol. I” κυκλοφορούσε από ένα άγνωστο συγκρότημα και όχι από αυτούς, θα έμενε στα αζήτητα και θα ξεχνιόταν πανεύκολα.
Δεν μου αρέσει να μιλάω για «μόδες» όσον αφορά τις μουσικές κατευθύνσεις, αλλά στην προκειμένη οι Mono έχουν πέσει στην παγίδα ενός ήχου που, καλώς ή κακώς «δεν περνάει πια η μπογιά του». Υπάρχουν πολλές εξαιρετικές μπάντες εκεί έξω που προσπαθούν να εμπλουτίσουν το post rock τους και να το κάνουν ξανά επίκαιρο. Οι αγαπημένοι Ιάπωνες, αγναντεύουν από το θρόνο τους με γαλήνη και αταραξία και δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων που οι ίδιοι κάποτε έθεσαν. Το “Heaven Vol. I” είναι μια κυκλοφορία που αφορά τους die-hard fans του συγκροτήματος και τους φίλους του συμβατικού, χωρίς εκπλήξεις, μελωδικού instrumental post rock. Όσοι αναζητάτε παραπάνω συγκινήσεις, προσπεράστε.
