Γνωρίζοντας πως το πρόγραμμα τηρείται κατά γράμμα, έχω φτάσει λίγο πριν τις 21:00 στο Fuzz, εγώ και σχετικά λιγοστός ακόμη κόσμος. Τα δύο support σχήματα δεν τα ξέρω, οπότε παίρνω θέση μπροστά για να αφουγκραστώ καλύτερα.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη (περισσότερες εδώ)
Οι Caldera είναι τρεις τύποι, ένας στη κιθάρα, ένας στο μπάσο ή τα πλήκτρα (ανάλογα τις απαιτήσεις του τραγουδιού) κι ένας παίκτης στα τύμπανα. Κάτι το διαφορετικό συναντάμε όταν στην instrumental όχθη όπου ανήκουν, ανακατώνουν την post – doom φάση με τη ψυχεδέλεια. Με αρκετές μελωδίες, κρυφό καρδιοχτύπι και εναλλαγή στον παλμό. Υπήρξαν creepy, βάναυσες και πεισματώδεις εντάσεις και μία αίσθηση καλής συνεργασίας μεταξύ τους και αγάπης για δημιουργία. Με κέρδισαν.
Οι Αμερικάνοι post – metallers A Storm Of Light έχουν σειρά και προσπαθώ να φανώ ανοιχτόμυαλη, αφού δεν είμαι λάτρης του είδους. Εδώ έχουμε δύο κιθάρες και ύφος πιο βαρύ, σχεδόν doom – metal με τις παύσεις να σχηματίζουν ένα παζλ από μέρη επηρεασμένα μάλλον από θεωρίες συνωμοσίας, καθώς το απίθανο video – wall ξετυλίγεται πίσω τους. Στα πιο ήπια αυτά μέρη, ξεχώριζες τη φωνή που σαν από εφέ είχε δυνάμεις, μα στα υπόλοιπα parts τους χανόταν από την ένταση και το θόρυβο. Με κούρασαν λίγο. Μικρά ηχογραφημένα κείμενα αποτελούν κυρίως τα θέματα των εισαγωγών τους, ξεσπάσματα, μα και επαναλαμβανόμενα θεματικά στιγμιότυπα δένουν τα κομμάτια τους. Μία θλίψη, μία οργή και μία μελαγχολία από την έκφρασή τους τελικά οδηγούν σε ένα πράγματι τρανταχτό φινάλε με τα όργανα να λυσσούν για να κάνουν την ανατροπή και να τους χειροκροτήσεις τελικά κι εσύ που πιάστηκες να χασμουριέσαι, γιατί κυρίως αυτό που σου έμενε ήταν μια βαβούρα χωρίς αιτία.
Υπό τον απαραίτητο φωτισμό και με ευχάριστα γεμάτο πλέον το Fuzz, οι Mono (με καινούριο drummer) ξεκινούν να παίζουν την εισαγωγή του “After You Comes The Flood”, ξεδιπλώνοντας τις ικανότητές τους. Αρχικά σκιάχτηκα. Doom βάθος σε post κύματα. Θα βρίσκεται στον επερχόμενο δίσκο τους “Nowhere Now Here”, του οποίου η κυκλοφορία αναμένεται τον Ιανουάριο. “Death In Rebirth” με τη λυπημένη μελωδία να διαρκεί μέχρι να εκτονωθεί, ο πόνος και η επιμονή σηκώνουν, θαρρείς, έναν ανεμοστρόβιλο, που ενώ νιώθεις να σε πλησιάζει, δε σε τρομάζει. Η σκοτεινή νεράιδα Tamaki, θα αφήσει το μπάσο και θα μας παρασύρει με τα πλήκτρα και τα παραπλανητικά φωνητικά της σε μια πλάνη. Αναπνέουμε “Breath” και αφηνόμαστε να μας κυριεύσει. Μούδιασα. Μία νοσταλγία αφοπλίζει την ηρεμία, το μπάσο γρατζουνάει καθώς τσιμπάει, οι κιθάρες τρίβουν την ταστιέρα και μεταβάλλουν το μήκος των παλλόμενων χορδών. Μία γλυκιά σειρήνα ακούγεται σα νανούρισμα, τα πλήκτρα ροκάρουν σε ένα beat και οι κιθάρες blues – άρουν με την post, “Dream Odyssey”. Ο θόρυβος που συνεπάγεται αποκτά τεράστιο νόημα. Η ανύψωση έχει επέλθει. Η ηρεμία επανέρχεται μέχρι να κορυφωθεί και πάλι ο ήχος από την έπαρση του “Meet us Where The Night Ends” (το μεγαλύτερο μέρος του setlist αποτελείται από τα νέα τους κομμάτια), ενώ ταυτόχρονα αντίθετες μελωδίες δημιουργούν ένα ονειρικό ταξίδι που περιλαμβάνει πολλές εικόνες και τον T.T.Goto να σηκώνεται εκστασιασμένος από την καρέκλα που καθόταν από την αρχή του show. “Ashes In The Snow” για να ολοκληρωθεί αυτή τους η εμφάνιση. Και ήταν πράγματι υπέροχη! Όχι γιατί στο τέλος παραλίγο να δαγκώσει την κιθάρα του, αλλά επειδή αν δεν είναι αυτός ο σύγχρονος ήχος του ορχηστρικού punk δηλαδή, ποιος είναι;