Ύστερα από τα δύο πολιτικά φορτισμένα albums “These Systems Are Failing” και “More Fast Songs About the Apocalypse” που, αντικατοπτρίζουν τους εφιάλτες και την αγωνία του για την κοινωνία που ζούμε, ο Moby, παραμέρισε την οργή και τις κραυγές του και τώρα πια ψιθυρίζει για τα απομεινάρια της ευθραυστότητας μας μέσα από το νέο του album “Everything Was Beautiful, and Nothing Hurt”.
Εκεί μέσα θα βρεις το “Like A Motherless Child”, ένα reworking που χρονολογείται στην περίοδο της σκλαβιάς στις ΗΠΑ, τότε που ο διαχωρισμός των οικογενειών ήταν αναπόφευκτος και, αποτελεί ένα από τα πιο προσωπικά τραγούδια του album, όπως χαρακτηριστικά είπε.
Λίγο αργότερα θα αναδυθεί μία σιωπηλή αποδοχή μέσω του post-apocalyptic soundscape με τίτλο “Mere Anarchy” όπου εκεί ο Moby θα ψελλίσει: “Watch the city fall/with those eyes so low/watch the sunlight/watch it go”, ενώ στη συνέχεια, θα τον δεις να ζυγίζει την ψυχή του ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο μέσα από το ορχηστρικό, ambient “This Wild Darkness”.
Τα προαναφερθέντα singles συνέθεσαν τον προάγγελο της πολυαναμενόμενης κυκλοφορίας του album που είναι και το πιο προσωπικό του μέχρι σήμερα, ένα album πιο κοντά στον αληθινό άνθρωπο πίσω από το stage name του.
Οι αναγνώστες της αυτοβιογραφίας του “Porcelain: A Memoir”, θα βρουν εδώ πολλά κοινά σημεία επαφής.
Ισχύει πως η 90’s trip-hop αισθητική δεν απασχολεί ιδιαίτερα πολλούς μουσικούς εκεί έξω, εδώ όμως, θα την βρεις να παίζει σημαντικό ρόλο στη σύνθεση αρκετών παραγωγών.
Το μπάσο σε στιγμές γίνεται καταπέλτης και εκεί θα ακούσεις τον Moby να ημί-ραπάρει. Τα καλαίσθητα soul φωνητικά των Mindy Jones, Brie O’Bannon και Apollo Jane (σε) ταξιδεύουν σε υπνωτικά ambient soundscapes.
Old school drum machine, electro-funk ήχοι, blues στοιχεία καθώς και, εναλλαγές απλών συνθέσεων πιάνου με συμφωνικά syths, ντύνουν πανέμορφα όλα εκείνα τα οποία περιγράφει αυτό το album: την λύπη, την απογοήτευση, την απώλεια, την αποδοχή, τη μοναξιά και την άσκοπη ελπίδα.
Το “Everything Was Beautiful, and Nothing Hurt” μπορεί να χαρακτηριστεί με τρεις λέξεις και μόνο: τροφή για σκέψη.
Άλλωστε, όπως ο ίδιος δήλωσε πρόσφατα σε μία συνέντευξη του: “Music can be good when it’s didactic, but I think it’s better when it aspires to be poetic”.
