Λίγους μήνες μετά το κατάμαυρο “Threnos” των On Thorns I Lay, άλλο ένα εγχώριο συγκρότημα έρχεται να μας περικυκλώσει με το απόλυτο σκοτάδι. Ο λόγος για τους Moaning Silence, οι οποίοι στις 5 Μαΐου μας παρουσίασαν τη νέα τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο, “A Waltz Into Darkness”. Πρόκειται για το δεύτερο full length album της νεοσύστατης μπάντας από την Αθήνα, το οποίο συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε ο προκάτοχός του, “A World Afraid of Light”, ακολουθώντας την ίδια ακριβώς μελαγχολική πορεία.
Εάν είσαι φίλος του ατμοσφαιρικού doom/gothic metal, ρίξε άγκυρα εδώ και ετοιμάσου να σου έρθουν πολλές γλυκόπικρες αναμνήσεις ακούγοντας τον δίσκο. Παραπονιάρικες μελωδίες που διαδέχονται η μία την άλλη, πένθιμα riffs αλά My Dying Bride, πιανιστικά parts με αρκετή δόση απελπισίας και πολύ όμορφες εναλλαγές αντρικών – γυναικείων φωνητικών, δημιουργούν ένα μουντό τοπίο που επικρατούν τα πιο σκούρα χρώματα. Όλα τα συναισθήματα λύπης που είναι ορκισμένα να σου περάσουν τα οκτώ κομμάτια, απεικονίζονται με τέλειο τρόπο στο artwork. Εξαιρετική δουλειά από τον Γιάννη Τούσσα που δίνει ακριβώς την εικόνα που χρειάζεται να βλέπει ο ακροατής την στιγμή που ακούει τον δίσκο. Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί ότι τα πλήκτρα, όπως και η παραγωγή, είναι δια χειρός του πανταχού παρών, Bob Katsionis.
Γενικά, η μουσική των Moaning Silence θα σου φέρει στο μυαλό το doom/gothic έτσι όπως παίζονταν κυρίως στα 90’s. Πατάνε πάνω στα μεγαθήρια αυτού του ήχου, πάντοτε όμως από την δικιά τους οπτική γωνία. Ανάμεσα στα 40 λεπτά που διαρκεί το “A Waltz Into Darkness” δεν θα συναντήσεις πειραματισμούς. Άλλωστε δεν του χρειάζεται κιόλας. Το συγκρότημα ξέρει πολύ καλά που θέλει να βαδίσει, εστιάζοντας σε ήχους που δημιουργούν ποικίλα συναισθήματα στον ακροατή. Κατά την γνώμη μου, αυτό ακριβώς πρέπει να πετυχαίνει το συγκεκριμένο είδος και εδώ η μπάντα το καταφέρνει μια χαρά.
Την 90’s αισθητική που προανέφερα θα την συναντήσεις σε μεγάλο βαθμό από το πρώτο κιόλας κομμάτι, “Rite of Decay”. Τρομερή ατμόσφαιρα και σπαρακτικά riffs που σε προετοιμάζουν για το τι να περιμένεις παρακάτω. Η συνέχεια είναι πιο ασήκωτη με το “The Silence of the Gods”, που προσωπικά μου έβγαλε κάτι από Novembers Doom και “Welcome to the Fade”. Αν μέχρι στιγμής δεν έχει φτάσει η ψυχολογία σου στα τάρταρα, αναλαμβάνει δράση το “Towards the Sun”, με τα μελαγχολικά πλήκτρα και την αιθέρια φωνή της Ελευθερίας να σε ταξιδεύουν. Ένα συναισθηματικό ταξίδι που δεν θα διακοπεί ώσπου να έρθει το απόσπασμα από ποίημα του Καβάφη στο “The Lights of Alexandria” και να βάλει τον επίλογο.
Εάν είσαι λάτρης των Draconian, Theater of Tragedy, Paradise Lost και Anathema των τεσσάρων πρώτων δίσκων, δεν βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο να μην αγαπήσεις το “A Waltz Into Darkness”.