Το opening night του νέου Mo Better ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Το μαγαζί που όλοι αγαπήσαμε (ο καθένας για τους δικούς τους λόγους) επέστρεψε και μας έκανε να καταλάβουμε πόσο μας είχε λείψει. Η νέα γειτονιά του ταιριάζει γάντι και ο κόσμος φάνηκε να το αγκάλιασε από το πρώτο κιόλας βράδυ. Νωρίτερα την ίδια ημέρα, η Κική Ηλιάδου πέρασε μια βόλτα και είπε δύο κουβέντες με τον άνθρωπο πίσω από το Mo Better, Δημήτρη Δαλιάνη.
Βρεθήκαμε στου Ψυρρή και στο νέο χώρο που θα στεγάσει το Μο Better και συναντήσαμε τον Δημήτρη Δαλιάνη λίγο πριν ανοίξει τις πόρτες του σε όλους εμάς. Δυόμιση χρόνια απουσίας του δεν ήταν και λίγο. Τόσο του χρειάστηκε. Ήταν απλά ένα διάλειμμα. Το Μο Better τελικά δεν έκλεισε ποτέ, απλά ξεκουράστηκε και επαναπροσδιορίστηκε πιο ώριμο, ενήλικο και φρέσκο.
Η πρώτη εικόνα είναι αυτή του φτιαξίματος, κάποιοι να βάφουν τους τοίχους, κάποιοι να ξεκολλάνε τις χαρτοταινίες από τους καθρέπτες, κάποιοι να κρεμάνε τα φωτιστικά… και ο Δαλιάνης καθιστός στα σκαλιά να μιλάει στο τηλέφωνο. Δεν μου φαίνεται πως θα προλάβει να είναι έτοιμο σε σχέση με τις ώρες που απομένουν για το opening μα είμαι η μόνη που έχει αγχωθεί. «Το έχουμε ξανακάνει» μου λέει και χαμογελάει. Πολύ ωραίος χώρος, του απαντώ και χαμογελώ επίσης.
Λοιπόν, το νέο Μο Better είναι γεγονός. Με το ίδιο όνομα;
Ναι, εννοείται θα έχει το ίδιο όνομα. Γιατί το νέο Μο Better είναι το Μο Better. Εντάξει.
Η ιδέα του θες να μας πεις πως προέκυψε και ποιοι ήταν οι συνεργάτες του;
Ο συνεργάτης ήταν συμφοιτητής μου στο Φυσικό, barman αυτός dj εγώ, καλοί στη δουλειά μας, δουλεύαμε στα Εξάρχεια και αποφασίσαμε να ανοίξουμε το δικό μας μαγαζί. Και αυτό και κάναμε στα Εξάρχεια.
Και από τα Εξάρχεια φτάσαμε Ψυρρή.
Ναι γιατί τα Εξάρχεια δεν μας κάνουν πλέον σαν περιοχή, θεωρώ ότι εδώ, στου Ψυρρή είναι τα νέα Εξάρχεια. Είναι μία γειτονιά που είναι δραστήρια πολύ. Ενώ τα Εξάρχεια τώρα έχουν πάρει λάθος δρόμο.
Φιλίες έγιναν στο Μο Better; Πάθη; Ίντριγκες;
Καλά φιλίες πολλές, τους παντρέψαμε, γνωρίσαμε τα παιδιά τους… Πάθη, ίντριγκες γίνανε επίσης. Θα τα γράψω αργότερα σε ένα βιβλίο, το σκέφτομαι. Σοβαρά μιλάω. Έχουν γίνει πολλά. Είναι τόσα πολλά που τα ξεχνάω δηλαδή. Άλλοι γίνανε φίλοι, μαλώσανε, τα ξαναβρήκανε, ξαναμαλώσανε, τα ξαναβρήκανε, άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι χωρίσανε. Καλά και από ίντριγκες, άστα να πάνε. Και ίντριγκες φιλικές μέσα στο μαγαζί και επαγγελματικές σε σχέση με το μαγαζί μας κάνανε πολλές.
Από άλλα μαγαζιά εννοείς;
Ναι, πολλά μαγαζιά προσπάθησαν να γίνουν το νέο Μο. Κι εδώ πάμε πάλι στο νέο Μο. Μπορεί να το λέμε το νέο Μο, μα στην πραγματικότητα είναι το Μο Better. Πολλοί προσπάθησαν να είναι το νέο Μο, μα το Μο είναι Μο. Αυτό δεν αλλάζει.
Κόσμο θα έχεις από τους παλιούς στο bar και στις μουσικές;
Ναι, βέβαια. Θα κρατήσουμε και το παλιό μας ύφος και θα ανανεωθούμε. Και στη μουσική και από τους ανθρώπους και στην πελατεία και στο χώρο και στον χρόνο. Παντού. Θα ανοίγουμε νωρίς γιατί ο κόσμος μας και οι θαμώνες μας έχουν μεγαλώσει και πρέπει να μεγαλώσει και το μαγαζί μαζί και να εξυπηρετήσουμε τα ωράρια αυτών, των παλιών, σε προτεραιότητα.
Πως και πήρες την απόφαση; Ήταν λόγω υπόσχεσης ή σου έλειψε και σένα η φάση;
Εγώ είχα ένα διάλειμμα. Αυτό δεν καταλάβανε. Απλά έκλεισα, έκανα ένα διάλειμμα που ξεκουράστηκα και ένα που ταλαιπωρήθηκα γιατί έψαχνα και ξαναήρθα. Γιατί έκλεισε ένας κύκλος 24 χρόνια, βρέθηκε ο χώρος ο κατάλληλος και ξανακινάω τον καινούριο. Το ενήλικο Μο Better.
Λίγα λόγια για την πολιτική κρίση, κατά πόσο επηρεάζει τις εξόδους μας;
Κοίτα, η κρίση επηρεάζει ποικίλα με την έννοια πως το δεκάρικο που παλιότερα δεν το σκεφτόμασταν, τώρα μπορεί να είναι η έξοδος της εβδομάδας. Έτσι θα ξεκαθαρίσει ποιοι σέβονται τον πελάτη και το δεκάρικό του. Και οι πελάτες έχουν γίνει πολύ πιο αυστηροί γιατί άμα πάει λάθος το δεκάρικό τους, πάει μετά την άλλη εβδομάδα. Από την άλλη μεριά δεν μπορείς να δεις όλα τα πράγματα που γίνονται. Και να θες, δε μπορείς να πας. Αυτό είναι κακό απ΄ την πλευρά των οργανωτών. Στοχεύουνε σε μία πολύ μικρή πίτα.
Οπότε, αδιαφορία, σκληρότητα, συμφέρον versus εμπιστοσύνη, αγάπη, ταλέντο.
Τα πρώτα είναι πολύ κοινά, παντού τα βρίσκεις, πάντα ήταν το χαρακτηριστικό των σαλτιμπάγκων όπως λέω, των πουθενάδων που νομίζουν πως έτσι μπορούν να φτιάξουν και κάτι και να γίνουνε και κάποιοι. Στην πραγματικότητα θα το κάνουν, θα διατηρηθούν για λίγο και μετά πάμε για άλλα. Δηλαδή αν δε βάλεις ταλέντο, αγάπη προς αυτό που κάνεις, προς το μαγαζί σου και προς τον κόσμο που δουλεύει και τους θαμώνες που έχεις και δε δείξεις εμπιστοσύνη σε όλο αυτό, δεν κάνεις και κάτι. Μόνο έτσι κρατάς. Χρόνια ειδικά.
Σου έτυχε ποτέ να παραμυθιαστείς;
Επαγγελματικά; Όχι, δεν μου έχει τύχει, δεν την έχω πατήσει δηλαδή. Αλλά δεν παραμυθιάζω κιόλας. Προσωπικά, ναι, όπως έχει τύχει και σε όλους μας εννοείται.
Κάποια τραγούδια που αγάπησες και κάποια που δε γούσταρες μα τα έπαιζες για τον κόσμο.
Αυτά που αγάπησα, Tim Buckley “Pleasant Street”, Pixies “Hey”, τα τελευταία χρόνια που έγινε και σήμα του μαγαζιού το “Children Of The Sun” από Nightstalker, The Dubrovniks “Hernandoe’s Hideaway” που είναι και το σλόγκαν μας αφού λέει “every night is a party every day a holiday”. Που έπαιζα για τον κόσμο θα σου πω αυτά που εμένα δεν μου άρεσαν. Όλα των Metallica, εκτός από ένα δύο, όλα των Offspring επίσης και των Dropkick Murphis, αλλά αυτό είναι δικό μου γούστο. Δεν τους απορρίπτω συνολικά.
Κάτι άλλο που θα ήθελες να πεις;
Θα μιλήσει ο κόσμος.