Η ανταπόκριση αυτή γράφεται με πολλή πίκρα. Γιατί δε θα έχει φωτογραφίες. Και δε με νοιάζει που δεν θα είναι «άρτιο» το post χωρίς φωτογραφίες, με νοιάζει το γιατί. Με νοιάζει που κάποιος ανεγκέφαλος (σικ) έκλεψε τη μηχανή της φωτογράφου μας Ιωάννας, στερώντας της το πολύτιμο εργαλείο δουλειάς της και όλο το υλικό και τις αναμνήσεις, που είχε αιχμαλωτίσει για να τις δώσει πίσω και για πάντα στις μπάντες, σε εμάς, σε εσάς, σε όποιον ήθελε να θυμάται.
Χωρίς φωτογραφίες, λοιπόν, θα ανατρέξω στη δεύτερη μέρα του Μάη, σε ένα mini-festival με τέσσερις πολύ αξιόλογες και πολλά υποσχόμενες μπάντες. Headliners μια από τις καινούριες μου αγάπες, οι Mind Ripple, που για μία ακόμα live ακρόαση του “Nothing New Under the Sun” τους, κυριολεκτικά πήγα στο Temple με την ψυχή στο στόμα!
Aνταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου
Την αρχή της βραδιάς ανέλαβαν οι Time Collapse, ένα progressive rock/metal σχήμα, παίζοντας μας υλικό από το album τους “Night To Day”, καθώς και καινούρια πράγματα από την επερχόμενη δουλειά τους. Αρκετά δεμένοι, δεδομένων των πρόσφατων αλλαγών μελών, με καλό ήχο, μελωδικοί σε όλη τους σχεδόν την διάρκεια, μας παρουσίασαν ένα ωραίο playlist, με βασικές τους επιρροές τους Karnivool και τους Opeth. Πολύ ωραίο introduction της βραδιάς, με προοπτικές να αποδοθεί καλύτερα, γιατί εμφανώς υπάρχει potential.
Η συνέχεια ανήκει σε ένα πολύ πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα, ονόματι Chew Gravel. Στις ίδιες μουσικές υφές με τους προκατόχους τους και με μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές, που έχω ακούσει τον τελευταίο ΠΟΛΥ καιρό. Ιδιαίτερα βαρύ και βαθύ το ηχόχρωμα του τραγουδιστή και πληκτρά τους, που φέρνει στη θύμηση Antimatter και μπορεί να γίνει το διακριτικό στοιχείο της μπάντας. Δεν συγκράτησα πολλές «ζωτικές» λεπτομέρειες, καθώς πραγματικά είχα χαθεί στη μουσική τους, post-rock/metal ως επί το πλείστον, με ξεσπάσματα που μου προκάλεσαν συναισθήματα παρόμοια με αυτά, που μου προκαλούν οι If These Trees Could Talk. Αυτό από μόνο του λέει πολλά, νομίζω. Αδύναμη στιγμή ένα ντουέττο, που επιχειρήθηκε. Δεν ήταν κακό, απλά θα μπορούσε να είναι καλύτερο: και πιο δουλεμένο φωνητικά, αλλά και από την πλευρά της Έμιλυ σε θέμα σκηνικού attitude. Όσο ενθουσιασμό και να ένιωθε που ήταν εκεί, πράγμα κατανοητό, θα έπρεπε να είχε δώσει λίγη παραπάνω σημασία στο concept και το ύφος της μουσικής, που παρουσίαζε. Σωστή φωνητικά, ωστόσο, επομένως με παραπάνω τριβή και εμπειρία μελλοντικά, θα μπορέσει να αναδείξει τις δυνατότητές της. Συνολικά, δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στους Chew Gravel και περιμένω την εξέλιξή τους.
Μιλώντας για σκηνική παρουσία και attitude, λαμπρό παράδειγμα αποτέλεσαν οι Lunar Cycle! Αν και όχι πολύ φρέσκο το υλικό τους (όλα τα τραγούδια του setlist τους προήλθαν από τον επερχόμενο δίσκο τους), δεν μπορώ να μη τους αναγνωρίζω ότι είναι δυνατό και ότι το παρουσιάζουν πολύ σωστά. Δυναμικό performance, άρτια εκτέλεση, πολύ καλά φωνητικά και επιβλητική frontwoman, ενέργεια και heaviness (kudos στην αδερφή μας στο μπάσο και καρδούλες) σε δρόμους progressive metal. Αρκετά δεμένοι, παρά τα χρόνια αδράνειας, που πέρασε το συγκρότημα, όπως οι ίδιοι μοιράστηκαν μαζί μας. Δεν έχω να πω πολλά, πέραν του ότι είδα μια πολύ επαγγελματική εμφάνιση και σίγουρα χρειαζόμαστε περισσότερες απ’ αυτές! Την άποψή μου αυτή έδειξε να μοιράζεται και το κοινό, που ήταν πολύ θερμό και δοτικό απέναντί τους.
Κάπου εδώ, με την ώρα να πλησιάζει τις 12 και την μέρα να είναι Πέμπτη, έγινε ένα μπραφ και το κοινό μειώθηκε αρκετά. Πράγμα, το οποίο με έκανε να σκεφτώ πως είναι λάθος να βάζεις τέσσερα groups καθημερινή και να (μην) αρχίσεις το live στις 9. Αυτό θαρρώ πως επηρέασε ελαφρώς ενεργειακά τους Mind Ripple, χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι δεν έπαιξαν καλά. Είναι η δεύτερη φορά, που παρουσιάζουν live το album τους, “Mirror Stage”, που είναι η πρώτη και μοναδική έως τώρα ολοκληρωμένη τους δουλειά. Ύστερα από μία πολύ καλή πρώτη φορά, η δεύτερη έρχεται να μου επιβεβαιώσει ότι πρόκειται για μια μπάντα καλοδουλεμένη και προβαρισμένη, με δυνατότητες δημιουργίας αυτού, που θα αποκαλούσα «ποιοτικό hit». Οι μελωδίες τους είναι κολλητικές, χωρίς να είναι εύπεπτες. Δεμένα και σωστά φωνητικά από όλους τους, με τη ζεστό ηχόχρωμα του τραγουδιστή τους να δημιουργεί μια πολύ θετική διάθεση και οικειότητα, η οποία ενισχύεται από το οξύμωρο χαρακτηριστικό συνθέσεων αισιόδοξα μελαγχολικών, που σου φέρνουν ένα απροσδιόριστο αίσθημα νοσταλγίας. Το υλικό του “Mirror Stage” είναι ιδανικό για live, καθώς και να κουνηθείς σε κάνει και αυθόρμητα να τραγουδήσεις, όπου επαναλαμβάνονται οι στίχοι, ακόμα κι αν δεν ξέρεις τι λέει παρακάτω. Είναι, αν στέκει ο χαρακτηρισμός, «προσεγγίσιμο» ακόμα και από κοινό, που το ακούει πρώτη φορά κι αυτό είναι κάτι, που προσωπικά θεωρώ δύσκολο, ειδικά για progressive μουσική, έστω και σε light μορφή. Ξεχωρίζουν και πάλι τα “Pray for an Exit,Pt1”, ακολουθούμενο από το “Innocent” και το “Nothing New Under the Sun”, που είναι απόλυτα ικανό να σε κάνει να πατάς replay πριν καν τελειώσει.
Κάνοντας την αποτίμηση της βραδιάς, ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα live, που παρακολούθησα εδώ και καιρό. Αν η μείξη post-progressive σας κινεί το ενδιαφέρον, τότε αξίζει να ψάξετε όλους τους παραπάνω!