Παρασκευή βράδυ είναι ό,τι πρέπει για ένα live στο An Club και έχω την αίσθηση πως θα με καλύψει ως έξοδος. Θα βγω γεμάτη να το πω διαφορετικά. Κι έτσι κι έγινε.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Solarmonkeys. “Inside Your Head”, επιφυλάσσομαι. Κατιτίς από alternative rock να metal–ίζει, αρκετά ορχηστρικό. Μα από κοντά έχουν και το stoner. Με μπόλικα “Glass Giant” υψηλά φωνητικά, μια δυνατή φωνή στα γενικά ως πρώτη ανάγνωση. Μελωδικό και πιο σκοτεινό το “Seven” ενώ το “Helter Skelter” δύσκολη διασκευή, ωραιότατο το “Don’t Bother” ανάμεσα στα σολάκια και τα σταθερά τύμπανα. Συνέχεια να θυμίζει Cornell, κοψίματα, γυρίσματα, rock που αγριεύει από τη μία και από την άλλη η κιθάρα να ξύνει. Στα συν η δεύτερη κιθάρα που χρησιμοποιήθηκε. Καταλήξαμε με επιρροή ψιλό… hardcore. Θα τους ξαναδώ οπωσδήποτε για πιο τεκμηριωμένη άποψη. “Above” ήρεμο, θερμό όπως το χειροκρότημα για το καληνύχτα. Υπάρχουν προσδοκίες και απαιτήσεις.
Το ανέλπιστο έσκασε μύτη από το πρώτο grind της κύριας κιθάρας των Million Hollers. Η κυρία δε στη δεύτερη κιθάρα αλλά και στα φωνητικά με τις παραμορφώσεις σε προκαλεί να την κοιτάξεις. Και εννοείται υπακούς. Μπάσο δεν υπάρχει. Τα drums θα δώσουν κάποιες επαναλήψεις εύστοχες και “The Problem Is Mine” για το πιο παλιό – rock n’ blues της υπόθεσης. Με ξεσηκώσανε και ήδη χαμογελώ. Σειρά να blues – άρουμε λίγο παραπάνω με “Trophies” ερωτικό για να σταθερά stoner – ίσει και λίγο φάση. Αφού ξαναψυχεδελίσει. Το αίσθημα της αμηχανίας ή του θαυμασμού. Στη μετάφραση, rock μάγκα μου με θέματα από τα blues και πάλι. Πολύ ωραία τα πάνε με αρκετά χαλαρά στοιχεία που γεμίζουν με έντονα ξεσπάσματα. Μέχρι και το “Egoista Socialista” που blues ‘n’ rollίζει this time. Με ψυχεδελική noisy βρωμιά η διασκευή θα εκτελέσει “School” από Nirvana και μας μεταφέρουν στον επόμενό τους δίσκο. Θα αλλάξει το μικρόφωνο, θα αλλάξει και το ύφος. Όχι των blues, το άλλο. Η φωνή είναι πιο καθαρή και ο ρυθμός θα πάει προς το garage αλλά θα μοιράσει και ίχνη Ανατολής. Μετά το “A Toast To Hedonism”, “Because You Told Me”, “Dopamine Baby”, περάσαμε από ένα μεγάλο όμορφο σόλο κιθάρας – φωνής. Έπειτα groove–άραμε αφού γυρίσαμε στο μικρόφωνο της παραμόρφωσης. Ένα προβληματάκι στον ήχο μας φάνηκε σαν διάλειμμα. Για την επιστροφή μας επιφύλαξαν blues n’ punk! Δεν τους πήγε περισσότερο από το επόμενο βήμα που ήταν ένα πείραμα στο πως αντιδράνε τα blues στα 70’s… αυτό και αν έπιασε. Αισίως φτάσαμε και στο “Once Upon A Whiskey”, στην υγειά των blues και των συνδυασμών τους. Μοναδική και η μπαλάντα του τέλους “Explanation below”.
Αυτά που μάθαμε για τους Million Hollers μοιάζουν με ερωτοαπαντήσεις – φράσεις που συνέβαιναν μιλούνια στις βαμβακοφυτείες. Από την Αμερική του Νότου στην Ελλάδα του τώρα. Έχουν ανοίξει συναυλίες των Blue Pills, The Jon Spencer Blues Explosion, Radio Moscow, Dead Meadow κ.λ.π. Έχουν μακρινές συγγένειες με τα ρεμπέτικα, μα με ουσιαστικές αρχές μουσικής και στίχου. Έχουν κυκλοφορήσει το ομώνυμο 7ιντσο και το “Once Upon A Whiskey” (EP) so far καθώς πλέον ήδη βρίσκονται σε διαδικασία ηχογράφησης του πρώτου τους album. Θα τους ξαναδώ; Εννοείται!