Εναλλακτικός τίτλος: Γιατί ο Mika είναι ο πιο ακομπλεξάριστος καλλιτέχνης που είδαμε ζωντανά φέτος.
Και δυστυχώς αυτοί που τον είδαμε ήμαστε λίγοι, πολύ λίγοι.
Ανταπόκριση/Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες φωτογραφίες ΕΔΩ)
Αναρωτιέμαι αν φταίνε οι πάρα πολλές συναυλίες που γίνονται καθημερινά στην Αθήνα και η οικονομική μας κατάσταση. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει να ακυρώνονται shows ή ακόμα και ολόκληρες περιοδείες λόγω χαμηλής προπώλησης. Μετά σκέφτομαι ότι το κοινό της pop μουσικής (σε σχέση με αυτούς που ακούνε rock, metal ή hip hop) δεν παρακολουθεί τόσο στενά τα συναυλιακά δρώμενα και ίσως αν είχε γίνει όντως διαφήμιση για το συγκεκριμένo live, μπορεί τα 500 (αν υπολογίζω καλά) άτομα που παρευρέθηκαν στο Λυκαβηττό την Τρίτη το βράδυ να ήταν έστω τα δίπλα. Διότι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Mika μόνο irrelevant δεν είναι.
Πιστεύω ότι κάθε καλλιτέχνης στη θέα ενός σχεδόν άδειου συναυλιακού χώρου θα απογοητευόταν. Υπάρχουν όμως κι οι ανθρώποι που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και ένας από αυτούς είναι ο Mika, τον οποίο απ’ αλλού τον περιμέναμε κι απ’ αλλού μας ήρθε. Όσο, λοιπόν, ανυπομονούσαμε για την έναρξη του show με το βλέμμα μας στραμμένο προς τη σκηνή, ένας προβολέας ανάβει στη μέση της πλατείας του θεάτρου και ξαφνικά βλέπουμε το Mika και τον μπασίστα του, Max ανάμεσα στο κοινό! “Είμαι πολύ τυχερός, γιατί σήμερα θα παίξω μόνο για τους φίλους μου”, είπε. “Μια συναυλία χωρίς κανόνες, που όμοιά της δε θα υπάρξει.” Κι έτσι κι έγινε.
Πότε κάτω, στην πλατεία και στην αγκαλιά του κόσμου, πότε πάνω στη σκηνή παρέα με τους υπόλοιπους μουσικούς του, ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης από το Λίβανο έγινε ο οικοδεσπότης ενός πάρτυ που δύσκολα θα ξεχάσουμε. Και χόρεψε και χοροπήδηξε και νότα δεν έχασε και μπύρα τον κέρασαν και κοστούμια άλλαξε και την καρδιά του μας άνοιξε και ελληνικά μίλησε και γαλλικά μας τραγούδησε και κομμάτια που είχε καιρό να πει “σφήνωσε” στο setlist. Και κάπως έτσι πέρασαν 2 πραγματικά πανέμορφες ώρες, ερχόμενοι πιο κοντά από ποτέ με έναν αγαπημένο καλλιτέχνη αλλά κυρίως με έναν φοβερό τύπο. Και ξέρετε τι άλλο ήταν πανέμορφο; Ο κύριος που χόρευε χωρίς καμία συστολή, στον άδειο χώρο μπροστά στο front of house, στο “We Are Golden”.
Ρε Mika, είσαι πραγματικός θησαυρός.
