Η εντύπωση: ενός θησαυρού που ξεθάφτηκε. Βγαλμένο θαρρείς από τα 70’s, σε γεμίζει με τον πολυεπίπεδο, vintage ήχο του. Η μουσική δημιουργεί κινούμενες εικόνες, αποπνέει ύφος jazz-funk-baroque και εκπέμπει θεατρινίστικο αέρα τύπου ψαγμένου μιούζικαλ, καθώς φέρεται ως ορχηστρικό pop που ισορροπεί μεταξύ μιας αισθαντικής ψυχεδέλειας και περίτεχνης underground disco.
Ονειρικό, ατμοσφαιρικό, ερωτικό, χορευτικό, φουλ αρτιστικό και αβίαστα αυθεντικό το αποτέλεσμα, είναι αδύνατον να μην σε σαγηνέψει. ”Man you have changed” (Doctor Says), η φωνή εξαρχής εκφραστική, γεμάτη συναισθήματα και layers, σε μαγνητίζει. Στιχουργικά, σαν αφηρημένη εκδοχή της τέχνης, οι στίχοι μπορεί να στέκουν άμορφοι, χωρίς δηλαδή να αναπαριστούν άμεσα την εξωτερική πραγματικότητα. Δίνουν όμως χώρο σε φωνητικούς νεωτερισμούς, έτσι ώστε η συνολική ιδέα και οι φόρμες που χρησιμοποιούνται να συγκινούν τον ακροατή. Λειτουργεί οπότε, ως πρότυπο της αρμονίας, ανάμεσα στον άνθρωπο και το περιβάλλον του.
Το Wurlitzer (ηλεκτρικό πιάνο, μέσα των ’50s με τέλη ’80s), παίζει το παιχνίδι του και συνθέτει τη μελωδία, καθώς βιρτουόζικα και ιδιοσυγκρασιακά σχήματα από τα υπόλοιπα όργανα, ukulele, mellotron, ακορντεόν, καμπανάκια, δένουν το σύνολο. Θα βρεθείς φαντασιακά, σε κάποιο μυστηριακό 42-minute party people, κάπου ανάμεσα στο Hollywood, τη Βρετανία και τη Γαλλία. Περιτριγυρισμένος από τους David Lynch, Kate Bush, David Bowie, T. Rex, Beatles, Caravan και άλλους, σε ένα μουσικό ταξίδι, από την ελευθερία της έκφρασης στην τέρψη της κομψότητας, μακριά από απαγορεύσεις και περιορισμούς. Ορμώμενος από τα vibes, η συμμετοχή στο boogie, είναι αναπόφευκτη. Το groove σε παρασέρνει, η απόλαυση χωρίς ενοχές στο επίκεντρο, ”Don’t stop ’til you drop” το μότο (Limousine).
Glamorous και avant-garde. Το ντουέτο από το L.A, απαρτίζεται από τους Juliana Giraffe και Ari Balouzian, με όλο το πακέτο της φιλίας και της οικογενειακής γνώσης-σπουδών στον χώρο του κινηματογράφου και της υποκριτικής, των visual arts και της παραγωγής, από filmmaking και graphic design, μέχρι miming και costume design. Το Painting the Roses, ήρθε 4 χρόνια σχεδόν μετά από το ντεμπούτο album τους, να μας χτυπήσει το καμπανάκι της προσοχής μας. Νομίζω πως το καταφέρνει ευθύς αμέσως, εύκολα.