Τη Michelle Gurevich μπορεί να την ξέρατε κάποτε και ως Chinawoman. Είναι μια τύπισσα από τη Ρωσία, η οποία μεγάλωσε στον Καναδά και πλέον εδράζεται στην Γερμανία, όπου και συνθέτει αυτόν τον πολύ χαρακτηριστικό τύπο μουσικής που γνωρίζουμε. Την ακούω εδώ και χρόνια, αλλά δεν είμαι σίγουρος σε ποιο μουσικό είδος υπάγεται. Αν κοιτάξεις online, βλέπεις ταμπέλες όπως: slowcore rock και lo fi pop. Σωστό μου ακούγεται.
Ανταπόκριση: Βασίλης Ευριπιώτης
Όπως και να ‘χει, πριν από μερικές μέρες, ούσα εν τω μέσω μιας περιοδείας στην Ευρώπη, η Michelle αποφάσισε να κάνει μία στάση και στην Ελλάδα για να παίξει μερικά κομμάτια και στο αθηναϊκό κοινό, που χρόνια τώρα της δείχνει ότι την αγαπάει. Ο χώρος ήταν το Gagarin 205 και η ημέρα Παρασκευή 17/05.
Μαζευτήκαμε σχετικά νωρίς στο χώρο, που φάνηκε να γεμίζει ικανοποιητικά. Ωστόσο, η performance ξεκίνησε στις 22:30. Η Michelle ήταν ντυμένη με ένα κόκκινο, μεταξένιο φόρεμα και το βλέμμα της περιείχε ένα είδος μελαγχολίας και νωχελικότητας – όχι ότι βαριόταν, αλλά αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της περσόνας της όταν βρίσκεται στη σκηνή. Την Michelle συνόδευε μόνο ένας ακόμα μουσικός, ο οποίος φρόντισε τις κιθάρες και τις λούπες. Το σκηνικό ήταν λιτό: μία πολυθρόνα, ένα γραφείο, ένα τηλέφωνο, μια λευκή κουρτίνα η οποία, όπως και περίμενα, χρησιμοποιήθηκε ως καμβάς για μία προβολή. Όλα ήταν στημένα, ώστε να μπορέσει η Gurevich να μας πει την ιστορία που είχε στήσει, βασιζόμενη στα θέματα των κομματιών της.
Η όλη performance χαρακτηριζόταν από μία ασφυκτική λιτότητα, τόσο σε δραματουργικό επίπεδο, όσο και στο συνθετικό/τραγουδιστικό, που κατάφερνε εύκολα να σε μαγνητίσει. Αυτή η λιτότητα έσπαγε μόνο σε εκείνες της μικρές στιγμές, που η Michelle αποφάσιζε να μας αφηγηθεί ορισμένες από τις εμπειρίες της ζωής της, όπως την αγάπη της για τον αριθμό 3 όσον αφορά το σεξουαλικό επίπεδο, το γεγονός ότι άφησε τη δουλειά γραφείου που κάποτε είχε για την μουσική, την οποία χρησιμοποιεί σαν όπλο για να ελκύσει τις σεξουαλικές της συντρόφους ή για το ζευγάρι φίλων της από το Τορόντο, στο οποίο οφείλει την κινηματογραφική βλέψη που έχουν οι συνθέσεις της.
Το live της Gurevich δεν είναι από εκείνα που θα σε προσκαλέσουν να ταρακουνηθείς στο ρυθμό της μουσικής, αλλά θα σε εισάγει σε μια συγκεκριμένη πνιγηρή ατμόσφαιρα, βασικά συστατικά της οποίας είναι το σεξ, η θλίψη, η νοσταλγία και η ειρωνεία. Αυτό ξέρει να το κάνει πολύ καλά και αν βρίσκεσαι σε μια ευάλωτη φάση και είσαι ανοιχτός στο να νιώσεις πράγματα, μπορεί να σε καταρρακώσει.
Το μόνο μου παράπονο: παρά τα ασταμάτητα χειροκροτήματα, δεν βγήκε για το δεύτερο encore, που όλοι ζητούσαμε εμμονικά.
Highlights από τη setlist: “First Six Months of Love”, “Friday Night”, “Drugs Saved my Life” και, φυσικά, η αιώνια λατρεία, το “Party Girl”.