Ο γνωστός και μη εξαιρετέος στο ελληνικό κοινό, Michael Kiwanuka επιστρέφει, έπειτα από απουσία τριών χρόνων απ’την δισκογραφία, με το καινούριο, ομώνυμό του album.Ένα album, στο οποίο γίνεται φανερή μια σταθερή εξέλιξη στο ύφος του, ως μουσικού, ενώ παράλληλα υπάρχει και σαφής βελτίωση στις επιλογές που αφορούν την παραγωγή. Σε αυτήν την δισκογραφική δουλειά , οι στόχοι του είναι πολύ εύκολα διακριτοί: Όμορφες μουσικές και διάθεση επικοινωνίας με ευρύτερο κοινό, μέσω μελωδιών που σου μένουν στο κεφάλι.
Ο δίσκος «ανοίγει» με το “You Ain’t the Problem”: Ethnic groove που σκοπεύει στη διαμόρφωση θετικής διάθεσης. Στο “Rollin’” ξεκινούν οι επιλογές-δηλώσεις στην παραγωγή. Ο Kiwanuka είναι κυρίως κιθαρίστας, οπότε υποθετικά, έχει λόγο στον ήχο του, ο οποίος είναι ακραία vintage, ίσως και επιτηδευμένα. Το διακριτικό gain στη φωνή, το ωραίο γκρουβάρισμα και το ενδιαφέρον μουσικολογικά middle section κάνουν ένα σύνολο, αρκετά «φορτωμένο», δηλωτικό του ύφους του όμως. Στο «I’ve Been Dazed” που ακολουθεί, έρχεται η ώρα του να λάμψει κιθαριστικά, όχι τόσο παικτικά, αλλά παραγωγικά, διαλέγοντας πολύ ωραίο ήχο για να τονίσει ένα πολύ καλό και λιτό παίξιμο.
Στο “Piano Joint” αρχίζει να φαίνεται περισσότερο η πιο commercial πλευρά της μουσικής του, με το κομμάτι να είναι αμιγώς ραδιοφωνικό. Και αυτή είναι και η «μοίρα» του υπόλοιπου δίσκου: Εύπεπτα κομμάτια, όλα κομμένα και ραμμένα να γίνουν επιτυχίες. Το “Living In Denial” ίσως να ξεχώριζε λίγο, αλλά όχι ιδιαίτερα, ενώ τα chord progressions που χρησιμοποιούνται στα “Hero” και “Final Days” είναι χίλιοακουσμένα και χιλιοπαιγμένα. Το 7λεπτο “Hard To Say Goodbye” προσπαθεί να δώσει έναν πιο intellectual τόνο, αλλά «χάνεται» μέσα στα τόσα παρόμοια τραγούδια, ενώ η μικρή κατάθλιψη που μας προσφέρει το “Solid Ground” λίγο πριν το κλείσιμο του δίσκου, «δένει» ένα σύνολο που κοιτάζει με πόθο προς το pop.
Στην πραγματικότητα, όσο κι αν έχει μπει στο μυαλό του Έλληνα ακροατή εναλλακτικών ακουσμάτων, ότι ο Michael Kiwanuka είναι ένα πολύ ξεχωριστό ταλέντο, ο ίδιος ποτέ δεν υποσχέθηκε, μέσω της δουλειάς του, μουσική διανόηση, εκλεπτισμένες συνθέσεις, απόκοσμες μελωδίες και περίεργα μέτρα. Παρ’όλα αυτά, οι μουσικές του διακρίνονται από μια ιδιαίτερη αισθητική κι αν μη τι άλλο κανείς δεν μπορεί να πει πως σ’αυτόν τον δίσκο δεν έχει πέσει δουλειά, ακόμα κι αν αυτή δεν αφορά τόσο τη σύνθεση. Εν κατακλείδι, το “Kiwanuka” είναι γεμάτο με τραγούδια που θα άκουγες τυχαία στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου σου και δεν θα άλλαζες σταθμό κι αυτό δεν είναι λίγο.
