Pireus Club Academy, Πειραιώς 117 πλέον και όχι 105. Μακρόστενος οριζόντια, στο σκούρο γκρι επιμένει ο χώρος, πολύ μικρότερος μα εύστοχα διευθετημένος. Είναι Σάββατο βράδυ, η ώρα είναι λίγο μετά τις 21:00 και ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Το duo που θ΄ ανοίξει τη βραδιά, αποτελούν ο βασικός, Χρήστος Μπεκίρης aka bhukhurah και ο Παντελής Καρασεβδάς. Νέο το project, υπ’ όψιν. Έχοντας στο παρελθόν προσέξει περισσότερο τον Παντελή, καθώς και οι δύο είναι μέλη των Chickn, θα μιλήσω πρώτα γι’ αυτόν. Ιδιαίτερος. Μ΄αρέσει. Τα χτυπήματά του στα τύμπανα, ρυθμικά, έχουν χαρακτήρα πράο αν και κάνουν θόρυβο, εκρηκτικό αν και ψυχεδελικά τριπάρουν. Ο Χρήστος τώρα, έχει πολλά ν΄ασχοληθεί, φωνητικά, κιθάρα, κονσόλα, laptop, μεγαλύτερο το βάρος του ως Μπούκουρας.
Φωνητικά, πατάει σε πλαίσια μελωποιημένης ομιλίας. Τραγουδιστικά, τσαχπίνικα τα υψηλά του τονικά φάσματα όταν στα χαμηλά, εντοπίζω δυνατότητες βελτίωσης και εξέλιξης. Μου λείπει λίγο το συναίσθημα. Κιθαριστικά, όταν το επιδοτούσε, ευθύς αποκτούσε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Groovy οι περιγραφές και disco η κληρονομιά. Τα ηλεκτρονικά μέρη είναι προηχογραφημένα, οπότε, κάποια λίγα κουμπάκια, ζωντανά θα πειραχθούν επιπρόσθετα, για να παραμορφώσουν αυτό το είδος της bedroom pop που εκπροσωπούν. Έξυπνες στιγμές παύσεις (σσσςς), πολύ όμορφα τα γρήγορα σημεία, “Παράμερα” neo-psych το τέλος. Μελωδικό το σύνολο, σχεδιασμένο για επιπλέον μουσικές θέσεις-προεκτάσεις το μέλλον. Καλώς ήρθατε.
O Benjamin Plant, ψηλός και λεπτός, σαν την οδοντογλυφίδα που μασάει στο στόμα του. Στα λευκά, απέρριτος, φωτεινός. Τρεις οι βασικοί συμπαίκτες του και δύο οι νέες φωνές, ίσον Miami Horror on stage. O Daniel δίπλα και κολλητά του, θα σχηματίσει το τρίγωνο – γωνία για τα keyboards, αφού τα δύο από τα τρία, έχει αναλάβει ο Benjamin από τ’ αριστερά. Το μπάσο στέκει αναμμένο, η κονσόλα βρίσκεται στο on και τα laptop, προγραμματισμένα και ακουμπισμένα στο πάτωμα. Η κιθάρα συγχρονίζει, υπηρετεί και προσαρμόζεται καθώς τα drums, κυριολεκτικά, σφραγίζουν το αποτέλεσμα. Τα φωνητικά ανταποκρίνονται, σόλο ή και από κοινού η συμμετοχή. Τα μεν ανδρικά, στα πρότυπα των studio ηχογραφήσεων, τα δε γυναικεία, κατακτούν μία έξτρα ευχέρεια να αφεθούν. Επαγγελματικά ερμηνεύουν, ανεβαστικά ενεργοποιούν, διατρέχουν την σκηνή, το χαίρονται και το διασκεδάζουν. Στο video wall, σχήματα λιτά, ουρανός κι αστέρια, μεταβάλλουν με συνοχή την οπτική.
Με έντονα funk το ταμπεραμέντο, η συνθήκη κυμαίνεται από επίπεδα indie dance (”Sometimes”) στην electro-psychedelic διάθεση. Τα “I Look To You” και “Echoplex” στα highlights, μα καθώς οραματίζονται στα West Coast Dreams, το “Another Rise, Another Fall”, μας δοκιμάζει. Το “Real Slow” υπερτερεί ποιοτικά θαρρώ, μεταξύ των κομματιών που προορίζονται για τα clubs (“All It Ever Was”, “Holidays”, “Restless”) και με αφορμή αυτό, θα εστιάσω στα αγκόγκο που με τις μπαγκέτες αναδεικνύει ο Benjamin και που φαντάζει ως το πραγματικό highlight της παρουσίασης. Το “Μoon Theory” από την άλλη, επαληθεύεται στο κεφάλι μου, πράγματι αποτελεί το κορυφαίο δείγμα δουλειάς και έμπνευσης, μολονότι, δεν έχει την αναγνώριση που του αξίζει στο ευρύτερο κοινό. Θα το προσπεράσω, αφού το αναγνωρίζω ως γεγονός και θα το απολαύσω όπως του αρμόζει, χάνομαι για λίγα λεπτά και ταξιδεύω μαζί του.
Νu disco σε γενικές γραμμές το mood, υπέροχο για live act σε clubs. Σαν να απευθύνεται περισσότερο στο αντίστοιχο κοινό, παρά στον κόσμο των συναυλιών. Αισθάνθηκα βέβαια, λίγο άβολα και κάπως περίεργα με αυτή μου τη διαπίστωση. Το ξανασκέφτομαι. Η αντιστροφή όλου αυτού, αφού μόλις πραγματοποιήθηκε, συνέβη για να μου υπενθυμίσει πως τείχη, όρια, ταμπέλες και υποδείξεις στη μουσική, δεν χωρούν και κατά βάση, δεν υφίστανται. Εξαιρετικό το μουσικό επίπεδο, καθαρός και γεμάτος ο ήχος, ποικίλη η ύλη οπτικοακουστικά, εις το επανιδείν.
