Χθες μόλις πληροφορηθήκαμε για το διήμερο φεστιβάλ αλληλεγγύης στους πρώην εργαζόμενους της πάλαι ποτέ κραταιάς αλυσίδας των Metropolis. Ένα, κάποτε, αγαπημένο μας μέρος έκλεισε μέσα στις πολλές επιχειρήσεις που έχουν κλείσει τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης που έχει χτυπήσει τη χώρα μας. Ωστόσο, άλλο να κλείνεις γιατί δεν πάει άλλο και άλλο να μην φροντίζεις για τους ανθρώπους που σε στήριξαν σε μία προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια και το παίζεις…τρελίτσα όταν πρόκειται για τις υποχρεώσεις σου. Είτε ο οφειλόμενος λέγεται εργαζόμενος είτε Κράτος είτε προμηθευτής σου. Σε αυτό το άρθρο, προσπαθώ να συμβιβάσω τα πράγματα. Δε θα το παίξω εργατοπατέρας αλλά ούτε και κεφάλι. Είναι κοινή λογική να πληρώνεις ό,τι χρωστάς, όποια ιδεολογία και αν ακολουθείς. Είτε σοσιαλιστής είτε συντηρητικός είτε ό,τι θες να είσαι, αν σου χρωστάνε χρήματα, θα τα κυνηγήσεις και αν χρωστάς χρήματα, θα σε κυνηγήσουν.
Και να ήσουν σε κατάσταση πλήρους ένδειας για να μην μπορείς να τους πληρώσεις, θα το καταλάβαινα αλλά όταν φτιάχνεις εκδηλώσεις σαν το Mad Video Music Awards, σημαίνει ότι δεν δίνεις καρφί για τις ζωές κάποιων ανθρώπων. Πουθενά, στον πολιτισμένο κόσμο, δεν κλείνει μια τόσο μεγάλη αλυσίδα με τέτοιες τακτικές. Πουθενά, στον πολιτισμένο κόσμο, δεν έχω ακούσει περιστατικά επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα ρευστότητας και δεν μπαίνουν καν σε συζήτηση για διακανονισμό με τους εργαζόμενούς τους. Ακόμη και σε μεγάλες εταιρείες όπως η αεροπορική Lufthansa, υπήρξε συζήτηση μεταξυ εργοδότη και εργαζομένων και βρέθηκε λύση. Το να προκαλείς, όμως, την κοινή λογική αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους που άφησες στο δρόμο, είναι τακτική φέουδου και όχι σοβαρού επιχειρηματία. Και εδώ μετράει μία ατάκα που διάβασα στο Facebook, το επίπεδο πλούτου μίας χώρας, δεν κρίνεται από το αν οι πλούσιοί της αγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα αλλά από το αν οι πλούσιοί της παίρνουν τις συγκοινωνίες. Και όπως θα δείτε παρακάτω, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα, εκτός από την Ελλάδα…
Προσφάτως πληροφορηθήκαμε, γιατί δε μας ενδιαφέρει κιόλας, ότι διεξήχθη το καλοκαίρι ο μέγας διαγωνισμός καλλιτεχνικής και μουσικής ευτέλειας, Mad Video Music Awards. Το γεγονός δεν είναι, βέβαια, ότι η εγχώρια…μουσική αφρόκρεμα μαζεύτηκε για να γιορτάσει αλλά μαζί της, έξω από το χώρο διεξαγωγής, γιόρτασαν οι εργαζόμενοι των Metropolis και του καναλιού Mad.
Η…επέτειος εορτασμού ήταν η τελευταία φορά που αυτοί οι άνθρωποι είδαν να καταβάλεται η μισθοδοσία τους. Το θέμα μας θίγει γιατί ως ενασχολούμενοι με τη μουσική δεν μπορούσαμε να το παραβλέψουμε. Θα παραδεχτώ ότι είμαι από εκείνους τους ανθρώπους από τους οποίους δε θα ακούσετε ποτέ συνδικαλιστικές κορώνες. Δεν είναι του τύπου μου και δε θα το κάνω ποτέ. Ο λόγος είναι ένας: Είναι αυτονόητο ότι μια σοβαρή επιχείρηση πρέπει να τηρεί στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της, είτε αυτό λέγεται φόροι είτε πληρωμές προμηθευτών και συνεργατών είτε μισθοί των εργαζομένων της. Μόνο έτσι είναι ανταγωνιστική, δουλεύει σωστά και εν τέλει δημιουργεί την καλύτερη δυνατή εικόνα στο άμεσο και έμμεσο περιβάλλον της. Όσο για αυτούς που λένε ότι η διοίκηση επιχειρήσεων προστάζει τη μείωση του κόστους με κάθε μέσο, πιστέψτε με, αυτό έχω σπουδάσει και πουθενά, μα πουθενά, οι επιστήμονες αυτού του πεδίου δεν έχουν πει ότι μπορείς να μην πληρώνεις όποτε γουστάρεις εσύ, απλά επειδή μπορείς. Ακόμη και οι απολύσεις ή οι περικοπές, σε κάθε βιβλίο διοίκησης επιχειρήσεων ή ανθρωπίνου δυναμικού, προτείνονται ως έσχατη λύση.
Δεν μπορείς κύριέ μου να προκαλείς κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο το κοινό αίσθημα, όχι μόνο τους ίδιους τους απλήρωτους εργαζόμενους αλλά και κάθε επιχειρηματία, μικρό ή μεγάλο που αντί να πάρει την εύκολη λύση και να πει, όπως και εσύ, “δεν πληρώνω και ας κόψουν το λαιμό τους”, τρώει από τα έτοιμα, από το “λίπος” και μένει ζημιωμένος για να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του και να κρατήσει στη δουλειά τους εργαζόμενούς του, κάνοντας υπομονή και ελπίζοντας να περάσουν τα δύσκολα…πιστέψτε με, είναι πολλοί που το κάνουν αυτό.
Δεν γίνεται, μεγάλες εταιρείες, από τις οποίες στο κάτω κάτω περιμένεις να κάνουν περικοπές σε μισθούς ή σε θέσεις εργασίας γιατί έχουν τεράστιες ζημιές, να κρατάνε τους ανθρώπους τους, να τους πληρώνουν στην ώρα τους και εσύ να είσαι ο μάγκας που δεν πληρώνεις τίποτα και κάνεις και τα party σου…
Δεν γίνεται, να διοργανώνεις γιορτές με εθελοντές που δουλεύουν 15ωρα στο τζάμπα επί μία εβδομάδα την ίδια ώρα που έχεις απλήρωτους εργαζόμενους και την ίδια ώρα που οι εμφανιζόμενοι -ο θεός να τους κάνει- καλλιτέχνες και λοιποί συντελεστές, πληρώνονται αδρά…
Δεν γίνεται σε αυτή τη χώρα, να υπάρχουν από τη μία επιχειρηματίες που δουλεύουν σοβαρά, καταστρώνοντας σχέδια δράσης και εφαρμόζοντας τακτικές crisis management, γιατί αυτό πρέπει να κάνουν, εσύ να φέρεσαι σαν κλασικός Ελληνάρας και να λες “δεν τους πληρώνω ε, και;” χωρίς να έχεις καταστρώσει ούτε ένα βασικό σχέδιο διαχείρισης της δύσκολης κατάστασης, όπως θα έκανε ένας σοβαρός επιχειρηματίας, καταθέτοντάς το στους εργαζόμενούς σου και προσπαθώντας να επικοινωνήσεις σωστά το σχέδιο αυτό για να το αντιληφθούν όλοι.
Δε θέλω να ακούσω, “τι λες ρε; γίνονται στην Ελλάδα αυτά;”. Ναι, πρέπει να γίνονται, όπως σε κάθε άλλη χώρα του πολιτισμένου κόσμου. Γιατί, αυτά είναι τα αποτελέσματα, όταν μόνο σε αυτή τη χώρα του Δυτικού Κόσμου, δεν πάνε μπροστά οι σοβαροί επιχειρηματίες και επαγγελματίες αλλά μόνο κάποιοι πλιατσικολόγοι που “έπιασαν την καλή”. Απατεώνες θα βρεις παντού, αλλά όχι σε πλειοψηφία. Γι’ αυτό, λοιπόν, το σαθρό οικοδόμημα πρέπει να διαλυθεί κομμάτι – κομμάτι και να πάρουν στα χέρια τους την κατάσταση, οι σοβαροί επαγγελματίες, τόσο εργαζόμενοι όσο και εργοδότες και να γίνουμε επιτέλους ένα πολιτισμένο κράτος. Αν ήμασταν, αυτοί οι άνθρωποι, ακόμη και απολυμένοι, θα είχαν πάρει τουλάχιστον τα δεδουλευμένα και την αποζημίωσή τους…