Πέμπτη, 12/05 και λίγο πριν τις 22:00, ξεκινά ένα πειραματικό ταξίδι στον προοδευτισμό, ένα ταξίδι γεμάτο ρέμβη και περιπλάνηση, σαν κι εκείνα που φαντάζουν να ξεπήδησαν από αποκύημα της φαντασίας. Φαίνεται πως ο progressive ήχος, έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος στη χώρα μας, πως αλλιώς άλλωστε, αφού η ύπαρξη μπαντών και καλλιτεχνών που εκπέμπουν σε αυτό το μήκος κύματος, έχει φανερά ενταθεί κι έχει ανεβάσει αρκετά τον πήχη και την πολυπλοκότητα του είδους. Παρόλη όμως την εξέλιξη που έχει σημειωθεί, η έλλειψη του κοινού συνεχίζει να υφίσταται, αλλά αυτό είναι κάτι που, ως επί το πλείστον, αποδίδεται στην εξεζητημένη σύσταση του prog στοιχείου.
Aνταπόκριση: Ζωή Βίγγου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Την έναρξη της βραδιάς, σηματοδοτούν οι Verbal Delirium, που μας καλωσόρισαν με το “Words” και το “Close to you”, δύο κομμάτια – οιωνοί, που πρόκειται να εμπεριέχονται στο τρίτο τους album, η κυκλοφορία του οποίου, μέλλεται μετά το τέλος του καλοκαιριού. Η μελωδική σύνθεση του “Lullaby” και η νοσταλγική του υφή, παίρνει θέση και αποτελεί, αν μη τι άλλο, ένα κομμάτι έκπληξη, όχι μόνο από άποψη ύφους, αλλά και από συνθετική οπτική, αφού οι μετατροπίες χορεύουν διαρκώς, μεταβάλλοντας τόνους και χρωματισμούς, ώσπου το κομμάτι φτάνει να καταλήγει σ’ ένα αρμονικό σχήμα κύκλου. Ο Νίκος Τερζής στο πιάνο, διαγράφει μια instrumental πορεία στο κομμάτι “Desire” μέχρι το σημείο που αυτό, φτάνει να γίνεται περισσότερο σκοτεινό και ερεβώδες ώστε να παραδώσει την σκυτάλη στο “Dancing Generation”, το σημείο στο οποίο, ο Jargon στα φωνητικά, με την αναμφισβήτητη εκφραστικότητά του και την “γύμνια” των στίχων του, μας εκπλήσσει όλους. Αλλαγή διάθεσης στο “Disintegration”, με το απειλητικό μπάσο του Γιώργου Παγίδα, να μας το “σερβίρει ευγενικά στα μούτρα μας” και τα εκρηκτικά τύμπανα του Λάζαρου Παπαγεωργίου, ν’ αγριεύουν την αίσθηση που μας άφησαν τα προηγούμενα κομμάτια. Ο Γιώργος Κυριακίδης στην κιθάρα, στο κομμάτι “Erased”, μας σαγήνεψε με το εκπληκτικό σόλο του ενώ ο Νικόλας Νικολόπουλος με το σαξόφωνο στο κομμάτι “Sudden Winter” με μελαγχολικές νότες, μας ταξίδεψε σε ένα παραμυθένιο μονοπάτι. “Firth of Fifth” από Genesis για το τέλος, σε μια τίμια απόδοση, την μπάντα εξ’ ολοκλήρου δεμένη και εμάς από κάτω, με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Τι πιο όμορφο φινάλε!
Επιβλητικότητα και μυσταγωγία, ίσως είναι δύο λέξεις που θα μπορούσαν άνετα και με ακρίβεια να χαρακτηρίσουν το project του Νικήτα Κίσσονα (κιθάρα/φωνή), Methexis. Ατμόσφαιρα βαριά και μυστηριώδης, πλαισίωσαν τον χώρο με την εμφάνισή τους κάτι το οποίο, βεβαιώθηκε με τις πρώτες νότες που έπεσαν. Με πρόλογο το “Talking Drum” και στη συνέχεια έναν πεντάλεπτο αυτοσχεδιασμό στο “Larks Tongues In Aspic Part 2” των King Crimson, η προσοχή όλων καθηλώθηκε. Μεγαλοπρεπές και δυναμικό ξεκίνημα, δύσπεπτο για ορεκτικό – άλλο που δε θέλαμε – φανταζόμαστε τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Κινούμενο σε ένα contemporary μοτίβο, το κομμάτι “Eradicated Will” αιχμηρά κι απότομα, αναδεικνύει γι’ ακόμη μια φορά, όχι μόνο τις εξαιρετικές ικανότητες του Νικήτα Κίσσονα στην κιθάρα, αλλά και την επίνοιά του. Στο funky “Remember, Fear’s a Relic”, ο Χάρης Μπότσης στα πλήκτρα φανέρωσε την avant garde υπόσταση του κομματιού με τα groove-ατα φωνητικά του Νικήτα να κυριαρχούν.
Οι αρμονικές συγχορδίες στο “Sunlight” και η φωτεινότητα τον στίχων του, άφησαν μια γλυκιά γεύση, όπως και το “Lines On A Bust”, απαιτώντας θεατρικότητα για να λάμψει η ομορφιά του κι αυτό, έγινε. Ο Mampre Kasardjian στο μπάσο αλλά και ο Νικήτας Κίσσονας στο “Track The Saviours”, έντυσαν πραγματικά το κομμάτι με τις νότες τους, να το κοσμούν σαν έργο τέχνης. Η μεγαλοφυΐα του “The Origin Of Blame” και η ιδιαιτερότητά του, σίγουρα δεν άφησε κανέναν ανεπηρέαστο, με όλα εκείνα τα “ιδιότροπα” φωνητικά και σίγουρα, μας θύμισε κάτι από ‘70s. Παραμένοντας λοιπόν στον δίσκο “Suiciety”, και φτάνοντας σιγά-σιγά στο τέλος τους με τα κομμάτια “Prey’s Prayer” και “The Relic”, με τον Θοδωρή Χριστοδουλόπουλο στα τύμπανα να κάνει αισθητές τις προοδευτικές του τεχνικές και γνώσεις, στο άκρως συμφωνικό έργο “Suiciety” (Chapter III), οι Methexis, μας αποχαιρετούν τελικά με μια αξιοπρεπέστατη διασκευή, το “Sylvia” από τους Focus δημιουργώντας μας ενθουσιασμό και μια πληρότητα από το θέαμα-ψυχαγωγία που μας πρόσφεραν!
Η progressive σκηνή στη χώρα μας, έχει πολλά ακόμα να δώσει. Η έμπνευση και η δημιουργικότητα των μουσικών της, φαίνεται πως είναι αστείρευτη και πέρα από το τεχνικό κομμάτι, η αντίληψη γενικά της εξέλιξης, υπάρχει άπλετη. Το πάντρεμα αυτών των δύο, είναι αρκετό για την επινόηση μουσικών μεγαλουργημάτων κι αυτό, είναι προφανές πως οι Verbal Delirium και οι Methexis, το κάνουν καλά! Μια βραδιά γεμάτη ψυχεδέλεια και αγάπη για την μουσική, μια όμορφη εμπειρία που θα μείνει στο μυαλό μου.