Το μέγεθος του κοινού που πλέον τους ακολουθεί φανατικά και το status το οποίο έχουν διαμορφώσει, επιτρέπει στους Metallica να κάνουν πραγματικότητα, όποιο, μα όποιο project τους κατέβει στο κεφάλι. Κάτι τέτοιο ήταν το πρώτο “S&M”, του οποίου η αποδοχή και η επιτυχία ήταν αρκετά αξιόλογη και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα πολύ καλό.
Μετά από περίπου δύο δεκαετίες λοιπόν, οι μπροστάρηδες της Bay Area είπαν να το ξανακάνουν, με πολύ μεγαλύτερη μουσική εμπειρία βέβαια στην πλάτη τους και με ένα κοινό το οποίο έχει μεγαλώσει και βλέπει πλέον από άλλη οπτική, πιο ώριμη, τέτοιου είδους εγχειρήματα.
Σε γενικές γραμμές, η μπάντα είναι η μπάντα που ξέρουμε: ο Hetfield σταθερός στο παίξιμο, με σχετικά καλό φωνητικό performance, χωρίς να λείπουν βέβαια τα καθιερωμένα του «σπασίματα». Ο Urlich δεν εξέπληξε κανέναν, όταν έχανε το tempo, δυσκολεύοντας και την ορχήστρα, αλλά τα χτυπήματά του παραμένουν «σφυροκοπήματα». Ο Hammett παραμένει «πολυλογάς» και σε στιγμές αδέξιος, αλλά έτσι ήταν πάντα, αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας τον Metallica. O Trujillo για μια ακόμη φορά είναι η τεχνική «όαση» με άριστη απόδοση στο μπάσο και στα φωνητικά, όπου χρειαζόταν.
Η ορχήστρα, που είναι και ο παράγοντας X, «έδενε» πολύ ωραία το σύνολο, με άλλοτε βαριές κι άλλοτε λιτές ενορχηστρώσεις, εύστοχα διαλεγμένες, ανάλογα το κλίμα που ήθελαν να αποδώσουν και με πολύ καλά προσεγμένες συνθετικές παρεμβάσεις, με μελωδικές γραμμές που δεν υπήρχαν στα εκάστοτε original κομμάτια.
Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το setlist, το οποίο απαρτιζόταν από κομμάτια της πρόσφατης δισκογραφίας τους, από outsiders παλιά τους και κάποιες εκτελέσεις της ορχήστρας συνθέσεων κλασικής μουσικής. Βέβαια το set κλείνει με τα πιο γνωστά κομμάτια της μπάντας.
Σε γενικές γραμμές, το “S&M2” παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον, σαν κυκλοφορία. Μην περιμένετε να γίνετε πιο σοφοί μουσικά, ούτε να δείτε κάποιο metal show που θα σας εντυπωσιάσει. Είναι μια προσπάθεια των Metallica να σπάσουν την ρουτίνα τους, κυρίως και δευτερευόντως να ικανοποιήσουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Αν κάτι είναι όντως κακό, είναι η διάρκεια του album που ξεπερνά τις δύο ώρες και σε σημεία σίγουρα κουράζει. Παρ’όλα αυτά, μια κυκλοφορία Metallica πάντα είναι υψηλού επιπέδου, σε θέματα παραγωγής και η αίγλη που προσδίδει μια συνεργασία με ορχήστρα κάνει σχεδόν απαραίτητη, έστω και μια ακρόαση του “S&M 2”.
