Οι Ολλανδοί έχουν ένα πρόβλημα γενικά σε ό,τι αφορά τις συναυλίες. Δεν μπορούν να περιμένουν. Το αποτέλεσμα ήταν ο φίλος Χρήστος, μετά από 3 ώρες μπροστά σε μια online ουρά, να αντικρίσει το sold out της αρένας και να αναγκαστούμε να κλείσουμε κερκίδες. Χαλάλι, έχουμε παίξει ξύλο ήδη δύο φορές στη Μαλακάσα, ας δούμε μια φορά τους Metallica και από ψηλά.
Ανταπόκριση: Άρης Πολιτόπουλος
Στις 4 και 6 Σεπτεμβρίου, οι Metallica ήρθαν για ένα διπλό show στο Άμστερνταμ μετά από αρκετά χρόνια. Η υψηλότατη τιμή του εισιτηρίου μας περιόρισε στο show της Τετάρτης αλλά τι να κάνεις. Με ελαφριά βροχή ξεκινήσαμε για το Ziggo Dome με σκοπό να μπούμε αρκετά νωρίς καθότι το show ανοίγουν οι αγαπημένοι μου Kvelertak. Ουρά έπαιζε ήδη από τις 19:15 η οποία όμως προχώραγε αρκετά γρήγορα παρά τον εξονυχιστικό έλεγχο στην είσοδο (για την ακρίβεια απαγορευόταν να έχεις σακίδιο πλάτης στον χώρο – αν είχες δεν έμπαινες καν).
Στις 19:50, δέκα λεπτά νωρίτερα από ότι έλεγε στο πρόγραμμα, βγήκαν στη σκηνή οι Νορβηγοί σε ένα σχετικά γεμάτο Ziggo Dome. Ιδιαίτερα ορεξάτοι, προσπάθησαν να ζεστάνουν ένα κατά τα άλλα ξενέρωτο κοινό, δυστυχώς χωρίς μεγάλη επιτυχία. Το setlist τους ήταν μοιρασμένο με μια μικρή έμφαση στον τελευταίο τους δίσκο και παίξανε για περίπου 35 λεπτά. Άψογοι σε απόδοση, εκμεταλεύτηκαν στο έπακρο την ιδιαίτερη σκηνή των Metallica. Αδικήθηκαν τόσο από τον μπουκωμένο ήχο που δεν άφηνε τις δισολίες τους να ακουστούν όσο και από τον αδιάφορο κόσμο της αρένας. Σε μικρότερο χώρο με καλύτερο ήχο θα σπέρνανε, αλλά ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες έδειξαν ότι κρατάνε το επίπεδο ψηλά και έχουν ακόμα πολλά να δώσουν. Δυστυχώς δεν είχαν καθόλου merchandise.
Λίγη σημασία όμως είχαν όλα αυτά όταν έκλεισαν τα φώτα και ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Ecstasy of Gold”. Οι Metallica βγαίνουν στην ρομβοειδή σκηνή εν μέσω αποθέωσης και ξεκινάνε και δίνουν το σύνθημα με την εισαγωγή του “Hardwired”. Μικρό προβληματάκι στην κιθάρα του James το οποίο όμως διορθώθηκε άμεσα στο “Atlas, Rise!” που ακολούθησε.
Πριν συνεχίσω με το setlist, αξίζει να πούμε για την υπερπαραγωγή που είχε στηθεί στο Ziggo Dome. Τεράστια σκηνή, τοποθετημένη στην μέση της αρένας, όπως συνηθίζουν οι Metallica αλλά όχι περιστρεφόμενη, με εξαίρεση το drumkit του Ulrich. Από πάνω 32 κυβικές οθόνες οι οποίες προβάλανε στις 4 εμφανείς πλευρές τους δημιουργώντας ένα φαντασμαγορικό show. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι οθόνες ανεβοκατέβαιναν και κάνανε τα πάντα ακόμα πιο εντυπωσιακά (αν δεν σου βγάζουν νόημα όλα αυτά δες τη φωτογραφία).
Επανερχόμαστε στα του live όμως καθώς τρίτο κομμάτι ήταν το “Seek & Destroy” και ξεκίνησε ο χαμός. Ακολουθεί μια αργή εκτέλεση του “Lepper Messiah”, που το παίξανε πρώτη φορά σε αυτό το tour και καπάκια “Fade to Black”, ρίγος. Επιστροφή στο “Hardwired… to Self-Destruct” με “Now That We Are Dead”, το οποίο είχε και ένα ομαδικό drum-solo (ανέβηκαν στη σκηνή 4 drums/οθόνες) και “Confusion”. Ίσως το μόνο σημείο που έκανε μια ελάχιστη κοιλιά το show αν και το ολλανδικό κοινό, που έκανε χρυσό τον καινούριο δίσκο, δεν φάνηκε να ενοχλείται.
Το δεύτερο μέρος ήταν απλά απογειωτικό. “For Whome the Bell Tolls” (άντε γεια), “Halo on Fire” (με σόλο από Rob και Kirk), “Blitzkrieg” (πρώτη φορά μετά το 2012), “Fuel” (άντε γεια p2) και “Moth Into Flame”. Μπορεί τα pits να είναι ελάχιστα αλλά το κοινό φαίνεται ότι γουστάρει τρελά. Η μπάντα είναι σε μεγάλα κέφια και εκτελεστικά άψογοι όπως πάντα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή μπορεί να γουστάραμε τρελά αλλά κυρίως μας είχαν ζεστάνει για αυτό που θα ακολουθούσε. Μπάσιμο του “Sad but True” και αποθέωση, “One” και λυγίζουμε, “Master of Puppets” και σείεται ολόκληρο το Ziggo Dome.
Προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας από αυτό που έχουμε μόλις δει μέχρι να ξανανέβει η μπάντα για το encore. Τα στοιχήματα πέφτουν για το με ποιο κομμάτι θα ξεκινήσουν και δεν κερδίζει κανείς μιας και μπαίνουν με “Damage Inc.” για να χάσουμε το μυαλό μας. Το “Nothing Else Matters” live είναι το κάτι άλλο. Μπορεί να έχεις μεγαλώσει, να το έχεις ακούσει 100000 φορές, σε σημείο να ξενερώνεις κάθε φορά που το παίζουν στην καφετέρια της γειτονιάς σου και γουστάρουν οι φλώροι αλλά όταν το ακούς live από τους Metallica απλά ξαναγίνεσαι 15. Ένα δάκρυ κυλάει καθώς οι μνήμες της εφηβείας σου επιστρέφουν και τραγουδάς με 17000 άλλους “forever trusting who we are and nothing else matters”. Κλείσιμο, φυσικά, με “Enter Sandman” για να επανέλθουμε και να κλείσει τελείως η φωνή μας. Αποθέωση από το κοινό και οι Metallica αδειάζουν κυριολεκτικά ένα φορτηγό πένες και κάθονται για κάνα δεκάλεπτο στη σκηνή και παίζουν με τον κόσμο στην αρένα.
Πριν την συναυλία είχαμε την κουβέντα για το αν οι Metallica είναι ή δεν είναι η μεγαλύτερη live metal μπάντα όλων των εποχών. Καθώς κατεβαίνουμε τα σκαλιά του Ziggo Dome το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ψελλίσουμε ότι δεν υπάρχουν άλλοι σαν αυτούς. Η εμπειρία του να τους βλέπεις από ψηλά στην κερκίδα, τις κινήσεις της μπάντας, την άνεση του James να κάνει το κοινό ότι θέλει, πάει το show σε άλλο επίπεδο. Να μην την είχε δει και rapper ο Ulrich με τα καραγκιοζιλίκια που έκανε ανάμεσα στα τραγούδια καλά θα ήταν αλλά τι να κάνεις. Οι Metallica ΕΙΝΑΙ η η μεγαλύτερη live metal μπάντα όλων των εποχών.