Εορταστική ατμόσφαιρα στο An Club μόλις 2 μέρες πριν την Πρωτοχρονιά και ένα χορταστικό line up από 7 παρακαλώ μπάντες να υπόσχονται ένα heavy metal πανηγύρι στο πνεύμα των ημερών. Metal from Hellas κεφάλαιο 2ο λοιπόν, άιντε πάμε.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Ελένη Πατσουράκου
Ποδαρικό με τους Κοζανίτες Sense of Fear λοιπόν και το παραδοσιακό και δυνατό heavy/power τους είναι ότι πρέπει για να σε ξυπνήσει και να σε βάλει στο κλίμα. Δυστυχώς έχασα ένα μέρος του set τους λόγω άτιμων εορταστικών δρομολογίων, αλλά αν και άκουσα ότι βγήκαν λίγο αγχωμένοι εγώ μια χαρά τους είδα να στέκονται. Και η διασκευή σε Iced Earth τους πήγαινε γάντι και έκλεισε ιδανικά.
Σειρά των Gauntlet και αρχίζουμε να ταξιδεύουμε…Λίγο ο φωτισμός, λίγο το μελωδικό τους heavy με τις δισολίες και τα αγέρωχα φωνητικά, λίγο το πόδι του κιθαρίστα στην μπάρα, εγώ την πρώτη γερή δόση 80’s της βραδιάς την πήρα. Πολύ δεμένη μπάντα, νομίζω κατάφερε να κερδίσει τον κόσμο που μέχρι εκείνη την στιγμή παρέμενε λιγοστός. Αυτά τα εορταστικά hangovers ρε γαμώτο κάνουν μεγάλη ζημιά…Οι Gauntlet πάντως απέδωσαν τίμια και συνέχισαν να φτιάχνουν ατμόσφαιρα.
Πρωτοχρονιά χωρίς κάλαντα όμως δε γίνεται, γίνεται; Και ποιοι θα μας τα πούνε αν όχι οι thrashάδες της παρέας; Οι Noise Disorder μετά τις εορταστικές συστάσεις μας σφυροκόπησαν αλύπητα με σχεδόν τρία τέταρτα αχαλίνωτου thrash και εμείς το ευχαριστηθήκαμε αναλόγως. Τα παιδιά είναι της παλαιάς σχολής, τους κόβω μάλλον για γερμανόφιλους παρά για Bay Area και μόνο και μόνο λόγω του “Ausgebombt” εμένα μια θέση στην καρδιά μου την κέρδισαν. Να τους βοηθούσε και ο ήχος λίγο…Αλλά γάμησε το, thrash είναι αυτό, αν δεν είναι και λίγο φασαρία δεν έχει γούστο!
Μετά σειρά των Scorcher από τις Σέρρες και το κλασσικό τους power. Καλή προσπάθεια, ειδικά μετά από το ταξίδι που φαντάζομαι ότι ρίξανε, αλλά νομίζω χρειάζονται λίγη δουλειά. Ο drummer τους κάπου χάνει την ουσία με τα πολλά χτυπήματα και δυσκολεύεται να κρατήσει ρυθμό, τα solos ήταν λίγο φλύαρα και ανούσια, η φωνή δυσκολευόταν λίγο να μείνει στον τόνο… Είμαι σίγουρος ότι με λίγη δουλειά παραπάνω το υλικό τους θα μιλήσει σε αρκετό κόσμο.
Και μετά κυρίες και κύριοι, War Dance. Αισθάνομαι άσχημα που δεν τους είχα πάρει χαμπάρι τούτους εδώ, γιατί αν το epic metal σας λέει κάτι σαν όρος, οι κύριοι είναι εμπειρία. Αργά έως mid-tempo κομμάτια, επικές μελωδίες από τον αεικίνητο – και μορφή εν γένει – κιθαρίστα, εμβατηριακοί ρυθμοί από τον επίσης αεικίνητο – και επίσης μορφή – drummer, μεγαλεπήβολες φωνητικές γραμμές, στιβαρό rhythm section… Ο κόσμος να ξέρει τα κομμάτια απ’έξω κι εγώ να αναρωτιέμαι τι κεραμίδα με χτύπησε. Σύντροφοι, όσοι είστε του σπαθιού τσεκάρετε War Dance, δείτε το σαν μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό σας τώρα με το νέο έτος.
Σιγά – σιγά και κατά τις 22:00 καπνός και ομίχλη κατακλύζουν τη σκηνή και η χρονομηχανή των Strikelight αναλαμβάνει να μας ταξιδέψει για τα καλά στην Βρετανία της δεκαετίας του ’80. Δε με ενδιαφέρει αν οι Heavy Load που γουστάρουν – και μας έπαιξαν κιόλας – τα παιδιά είναι Σουηδοί, αυτό το πράγμα στο μυαλό όλων μας – οκ, στο δικό μου – θα είναι πάντα βρετανικό φαινόμενο. Όλα όσα περιμένετε από μια αυθεντική και τίμια NWOBHM μπάντα είναι εδώ, από τις φράντζες και τα κολάν μέχρι τις καλπάζουσες μπασογραμμές και τις δισολίες – ναι ρε, με μία κιθάρα, οι Strikelight μπορούν! Τα παιδιά αγαπάνε πολύ αυτό που κάνουν, το κάνουν ψυχωμένα, και επί σκηνής αποδίδουν άψογα. Τι άλλο να ζητήσεις;
Και κάπου εκεί μετά τις 23:00, μετά από φάρους στη σκηνή και σειρήνες πολέμου στα ηχεία, ξέσπασαν οι Power Crue. Παλιό όνομα στο χώρο, δεν έχουν να αποδείξουν κάτι. Το heavy-power τους είναι σκέτος δυναμίτης, η μπάντα είναι δεμένη σε βαθμό αηδίας, ο τραγουδιστής μεταμορφώνεται κατά τις ανάγκες σε δεύτερο κιθαρίστα και τα heavy μέρη εναλλάσσονται συνεχώς με speedάτα power ξεσπάσματα. Κερασάκι στην τούρτα ο μονίμως γελαστός drummer, με μπλουζάκι animal, κουκλάκι animal στα τύμπανα, και γενικά παίξιμο animal. Νομίζω πιάνετε το νόημα…
Με μεγάλη μας λύπη αναγκαστήκαμε να αποχωρήσουμε λίγο πριν τις δώδεκα χάνοντας έτσι το επίσημο κλείσιμο των εορτασιών. Λόγος και πάλι οι συγκοινωνίες φυσικά και η άτιμη η κρίση…Αλλά δε θα κλείσω με γκρίνια. Η εμπειρία ήταν άκρως χορταστική, η Ελληνική σκηνή έδειξε για άλλη μια φορά πόσο κοφτερά έχουν γίνει τα δόντια της και το Χριστουγεννιάτικο heavy metal party εκείνης της Κυριακής στο An ήταν απολαυστικότατο. Άντε και καλή μας χρονιά!