Έχοντας πρόσφατη την συναυλιακή εμπειρία των Morlocks, η λαχτάρα μου να δω ξανά μια συναυλία παρόμοιου είδους και παρόμοιου κοινού, ήταν τεράστια. Αυτό συνέβη, γιατί συνειδητοποίησα ότι, πρώτον, οποιοδήποτε είδος μουσικής που αρχίζει με την λέξη garage, με «ταξιδεύει» στις παλαιότερες εποχές, όπου το τρίπτυχο “sex, drugs and rock ‘n’ roll” ήταν το είναι αυτών που το τηρούσαν κι όχι το φαίνεσθαι και δεύτερον, το κοινό που ακολουθεί αυτές τις μπάντες είναι αυθεντικό και με τόση ενέργεια, που θα την ζήλευαν μέχρι κι οι thrash μεταλλάδες!!! Οι συγκυρίες, λοιπόν, οδήγησαν στο να δω μια από τις παλαιότερες garage μπάντες, τους Sound Explosion, σε έναν από τους παλαιότερους κι ωραιότερους χώρους, το An Club, για την επέτειο των 30 χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία του θρυλικού έντυπου Merlin’s Music Box. Μαζί με τους Sound Explosion, βρέθηκαν επί σκηνής το surf rock τρίο Reverb Snatchers κι η σχετικά νεοσύστατη garage punk μπάντα των Rusty Parts, που ήρθαν από την Πτολεμαΐδα μόνο για αυτή την live σύναξη.
Ανταπόκριση: Ηλίας Δελάκος / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Οι πόρτες άνοιγαν στις 21.00, αλλά το πρώτο act βγήκε στις 22.00 με τον Αντώνη Ζήβα να μας συντροφεύει με τις κατάλληλες μουσικές επιλογές μέχρι εκείνη την στιγμή. Μεταξύ μπύρας, χαμηλού φωτισμού κι ομίχλης από τον καπνό των πρώτων τσιγάρων, εμφανίστηκαν οι Reverb Snatchers με το “Shake ‘n’ Stomp” του Dick Dale. Ο λίγο πιο heavy ήχος τους από τις πρωτότυπες εκτελέσεις και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της surf rock σε έκαναν να χορεύεις χωρίς να το καταλαβαίνεις και σε συνδυασμό με το καλοκαιρινό στύλ του τραγουδιστή και του μπασίστα, έφεραν λίγο νωρίτερα το καλοκαίρι στο An κι ας είχε τρελό κρύο ακόμα και μέσα στο venue. Ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει όσο προχωρούσε το setlist κι έτσι όταν μπήκε το riff του “Squad Car” των Belairs, το An είχε σχεδόν γεμίσει. Η κιθάρα και το μπάσο ταίριαζαν αρμονικά και πιστεύω πως το μόνο που τους λείπει είναι η δημιουργία δικού τους δισκογραφικού υλικού ώστε να γίνει πιο κατανοητό στο κοινό ακριβώς αυτό που θέλουν να εκφράσουν και να νιώσουν, μέσα από ολόδική τους μουσική και στίχους. Οι Reverb Snatchers έκλεισαν την εμφάνιση τους με το “Flight of the Surf Guitar”, ένα λίγο πιο ταχύ και rock ‘n’ roll κομμάτι από τους Atlantics, ώστε να γεφυρώσουν το κλίμα που είχαν δημιουργήσει στον κόσμο με την διάθεση ,που επεδίωκαν να δημιουργήσουν, από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους πάνω στη σκηνή, οι Rusty Parts.
Οι Rusty Parts κι οι Sound Explosion, στα μάτια μου, κυμάνθηκαν στα ίδια επίπεδα ενέργειας πάνω στη σκηνή ενώ και το κοινό δεν σταμάτησε να χορεύει και να συντονίζεται με τις μελωδίες και τους στίχους τους. Οι μεν Rusty Parts, οι οποίοι δημιουργήθηκαν στο υπόγειο μιας μάντρας ανταλλακτικών (εξ’ ου και το όνομα τους), ήταν λες κι έπαιζαν σε αυτό το υπόγειο. Είχαν μια underground αύρα που πήγαζε από την διαμόρφωση του ήχου τους και τις επιλογές των κομματιών, ενώ τεχνικά ήταν ολόσωστοι. Τα πλήκτρα έδιναν μια old school αίγλη στο εγχείρημα τους αλλά κι ο τραγουδιστής τους ήταν μια δυναμική παρουσία, τόσο σε φωνητικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο σκηνικής παρουσίας. Έπαιξαν εξ’ ολοκλήρου διασκευές από μπάντες όπως οι Standells κι οι Satelliters, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα psychedelic garage κομματιών. Το παράξενο ήταν ότι είχαν και το δικό τους κοινό, που τους εμψύχωνε, κολλημένο στο μπροστινό κάγκελο της σκηνής και δεν έπαψε ποτέ να τραγουδάει μαζί τους. Γενικά, οι Rusty Parts «άγγιξαν» την πλειοψηφία του κόσμου, που προφανώς είχε έρθει για να δει μια από τις σπάνιες live εμφανίσεις των Sound Explosion και τον ζέσταναν πολύ καλά μεστά. Ή τουλάχιστον, έτσι λέω εγώ, αφού άρχισα να τους συμπαθώ ιδιαίτερα όταν έπαιξαν την κομμάταρα “Every Night” των Human Expression.
Μέσα στο βουητό, που είχε μείνει από το reverb των Rusty Parts και το οποίο, κλασσικά, δεν είχε απορροφηθεί από τις εγκαταστάσεις ηχομόνωσης του An, μπήκαν οι πρώτες νότες από το “Blues Theme” και κατευθείαν «έσκασε» το “In my Grave”, από τον νέο δίσκο των Sound Explosion με τίτλο “The Explosive Sounds Of…”. Όταν γράφονταν οι πρώτες γραμμές για αυτή την μπάντα στο 24ο τεύχος του Merlin’s Music Box, δεν υπήρχε καν η ιδέα της γέννησης μου, αλλά τώρα είμαι εδώ για να πω ότι η ενέργεια τους έχει μείνει αναλλοίωτη στον χρόνο. Η setlist τους αποτελούσε ένα κράμα κομματιών από τον παλιό και τον νέο δίσκο και το καρδιογράφημα του κοινού ήταν μια γραμμή σταθεροποιημένη σε υψηλούς παλμούς. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, αν και τα τραγούδια από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, για έναν ανεξήγητο λόγο, μου φάνηκαν πιο «φρέσκα» και δυναμικά σε σχέση με τα καινούργια. Τα πλήκτρα είχαν πάρει «φωτιά» από το “Hey Conductor” κιόλας κι «έσβησαν» μαζί με τις τελευταίες αισθαντικές συγχορδίες της καθηλωτικής εμφάνισης τους. Το μόνο που θα μπορούσα να προσάψω στο live των Sound Explosion θα ήταν τα λίγο «τσιμπημένα» πρίμα της κιθάρας στην αρχή του live και κάποια θεματάκια με το fuzz στο μπάσο, που δημιουργούσε ένα μίνι βουητό ανά στιγμές.
Το τέλος της βραδιάς βρήκε όλο τον κόσμο ευχαριστημένο κι εμένα να παρατηρώ αποσβολωμένος ορισμένες cult μορφές, που μου είχαν διαφύγει, όντας απορροφημένος με τα τεκταινόμενα επί σκηνής. Όλες οι μπάντες ήταν καταπληκτικές και σε επίπεδο ενέργειας και σε τεχνικό επίπεδο κι αν το live είχε ξεκινήσει λίγο νωρίτερα, η έκρηξη ενέργειας του κοινού σε ορισμένες στιγμές θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Το πρώτο δώρο που «ξετύλιξε» και μας πρόσφερε το Merlin’s Music Box ήταν υπέροχο, οι Sound Explosion δίδαξαν πώς γίνεται το garage punk και rock ‘n’ roll στην Ελλάδα κι οι Last Drive, σε 2 εβδομάδες, στο ίδιο μέρος για τον ίδιο λόγο, θα «κατεδαφίσουν» και θα «ξαναχτίσουν» από τα θεμέλια το An Club. Εγώ θα είμαι εκεί κι ελπίζω κι εσείς. Γιατί ο παλιός είναι αλλιώς!