Κυριακή βράδυ στο An Club τρία σχήματα με ξεχωριστές αλλά αλληλένδετες μουσικές της σύγχρονης ελληνικής post και progressive σκηνής, μοιράστηκαν την ίδια σκηνή. Οι Hylas, οι Pissed-Off Kid και οι Meridian Blank κατάφεραν να φτιάξουν ένα μυσταγωγικό τρίπτυχο ήχου και συναισθημάτων, που έμοιαζε με ταξίδι σε έναν κόσμο σκοτεινό, φορτισμένο και απολύτως ειλικρινή.
Ανταπόκριση: Χαρά Ευδαίμων / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου
Οι HYΛΔS, το τετραμελές σχήμα από την Αθήνα, άνοιξαν το live με τρόπο σχεδόν τελετουργικό. Η εναρκτήρια instrumental “Prelude” καθόρισε το mood, ατμοσφαιρικό, μελωδικό, υπόγεια μελαγχολικό. Με το “Frankenstein” και το “Gegen den Strom”, το συγκρότημα έδειξε την ικανότητά του να χτίζει και να αποδομεί με μαεστρία. Οι ανατολίτικες επιρροές στον ήχο τους αναδείχθηκαν ιδιαίτερα στο “System” και το “OH!”, με τις κιθάρες να πλέκουν μια σχεδόν κινηματογραφική εμπειρία.
Το κλείσιμο με το “Hylas and the Nymphs” ήταν πραγματικά καθηλωτικό, μια κορύφωση τόσο συναισθηματική όσο και ηχητική. Αν και ήταν η πρώτη φορά που τους είδα live, με κέρδισαν ολοκληρωτικά και είναι ήδη μια από τις μπάντες που από εδώ και μπρος θα βρίσκεται στη λίστα των τραγουδιών που ακούω, ακόμη και στο σπίτι μου.
Μετά την υπνωτική αύρα των HYΛΔS, οι Pissed-Off Kid μπήκαν με το “Prometheus”, και η σκηνή μεταμορφώθηκε. Ο ήχος έγινε πιο ωμός, πιο άμεσος, σχεδόν punk αλλά με weird rock ανατροπές. Το τρίο κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στο χάος και την αρμονία, με κομμάτια όπως τα “Telecaster” και “Flower Hunter” να βγάζουν μια ζωντανή ενέργεια που θύμιζε παλιές ένδοξες εποχές του grunge. Στο “Amber” και το “Massive”, φάνηκαν οι πιο ψυχεδελικές τάσεις του σχήματος, με τον frontman να μοιάζει κυριολεκτικά στοιχειωμένος. Δεν προσπαθούν να αρέσουν. Το μόνο που κάνουν είναι να εκφράζονται. Και αυτό τους κάνει αυθεντικούς μέχρι το κόκκαλο. Σε αυτό το σημείο θα σας παροτρύνω, εκτός από το να τους ακούσετε, να ανακαλύψετε την υπέροχη ιστορία και εικαστική δουλειά που βρίσκεται πίσω από αυτό αυτό το εξαιρετικό project!
Το κλείσιμο της βραδιάς ανήκε στους Meridian Blank, οι οποίοι απέδειξαν ότι είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ανερχόμενα acts του ελληνικού post/prog χώρου. Ξεκίνησαν με το “Quiescence”, ένα κομμάτι που θυμίζει cinematic soundtrack με αργό build-up, ιδανικό για να μπει κανείς στο κόσμο τους. Το “Cloudburst” τους βρήκε πιο δυναμικούς, με περίτεχνες κιθαριστικές γραμμές και drums που έδιναν μια σχεδόν πολεμική ένταση. Η μεγάλη στιγμή όμως ήρθε με το “I Want to Build a Bridge (But It Costs a Life)”, ίσως το πιο φορτισμένο κομμάτι του setlist τους. Εδώ, η ένταση και η μελωδία χόρεψαν μαζί πάνω σε μια λεπτή γραμμή, με τον ήχο να γεμίζει κάθε γωνιά του AN. Το “Picturesque”, τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, ήταν μια σχεδόν ονειρική κάθαρση. Με τις κιθάρες να στροβιλίζονται σε delays και reverb, και το ρυθμικό υπόβαθρο να λειτουργεί σαν παλμός, το κομμάτι φάνηκε σαν αποχαιρετισμός όχι μόνο σε μια συναυλία, αλλά και σε κάτι πιο προσωπικό.
Το live της 30ης Μαρτίου στο An Club ήταν κάτι παραπάνω από μια σειρά εμφανίσεων. Ήταν μια βουτιά στον ήχο τριών συγκροτημάτων που τολμούν να εκφραστούν με ειλικρίνεια, χωρίς να φοβούνται την ατμόσφαιρα, την ένταση ή το “τσαλάκωμα”. Η ελληνική underground σκηνή, μέσα από τέτοιες βραδιές, αποδεικνύει πως όχι απλά παραμένει ζωντανή, αλλά έχει πολλά να μας προσφέρει στο μέλλον. Αυτά τα παιδιά, μέσα από διαφορετικές διαδρομές, μοιράστηκαν ένα κοινό στόχο, να μας κάνουν να νιώσουμε και να χορέψουμε. Και το πέτυχαν απόλυτα.
