Μετά από τρεις δεκαετίες, οι Melvins συνεχίζουν να υπάρχουν και να μας προσφέρουν μουσικούς οργασμούς σε κάθε άκουσμά τους. Πριν λίγες μέρες ήρθε στο φως ο νέος τους δίσκος “Basses Loaded”, ένας δίσκος που έχει τόση ποικιλία όσον αφορά τα μέλη που συμμετέχουν, καθώς μέσα σε 12 κομμάτια υπάρχουν έξι μπασίστες… Λίγους δεν τους λες!
Ξεκινώντας με το “The Decay of Lying” και τον Steven McDonald (Redd Kross/ Off!), να σημειώσουμε πως είναι ένας από τους δύο μπασίστες που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του “Basses Load”. Ένα downtempo κομμάτι που φέρνει στο μυαλό την εποχή του “Stoner Witch” με το αρνητικό δε, την έλλειψη κορύφωσης του. Τον βρίσκουμε ξανά λίγο πιο κάτω, στο “I Want To Tell You” μια διασκευή από Beatles, που με τη φωνή του Buzz το κάνει να ακούγεται σαν φοιτητικό κομμάτι, που προσωπικά γουστάρω. Φτάσαμε στο “Hideous Woman”, όπου ακολουθεί τον Buzz στον παικτικό του τρόπο, χωρίς καμία δυσκολία. Για το τέλος το “War Pussy”, όπου μας δείχνει πως ο pop-punk πρωτοπόρος είναι ικανός να παίξει sludge.
Στο “Choco Plumbing”, συναντάμε τον Jared Warren (Big Business/ Melvins/ Karp), που μαζί με τον Coady Willis (Big Business/ Melvins/ The Murder City Devils), να διπλασιάζει τον ήχο στα drums στο πλευρό του Dale Crover. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου και όχι τυχαία, αφού είναι οι Melvins που αγαπήσαμε στο “(A) Senile Animal”. Ίδιο line-up, ίδιος τρόπος παιξίματος, που νομίζεις πως αυτό το κομμάτι το είχαν γράψει πριν 10 χρόνια και τώρα ήρθε ο καιρός να το χρησιμοποιήσουν (που αν έγινε κάτι τέτοιο, κακώς άργησε). Απλά κόλαση!
Στο “Beer Hippie”, ο Dale Crover αφήνει τα drums και μας θυμίζει “Melvins – 1983”, παίρνοντας τη θέση του μπασίστα και αφήνοντας χώρο για τον Mike Dillard που είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη, να παίξει drums. Το line-up από το παρελθόν που σε στοιχειώνει, συνεχίζεται με άλλα τρία κομμάτια, εκ’ των δύο διασκευές. Το “Shaving Cream” από τον Benny Bell, που με δυσκολία καταλαβαίνεις πως είναι το ίδιο τραγούδι, αφού δεν έχει καμία σχέση και σου φέρνει στο μυαλό κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν οι Fantomas. Το “Take Me Out To The Ball Game” που χαρακτηρίζει σε προσωπικό βαθμό τον Buzz και τον Dale, μιας και είναι οι δύο είναι οπαδοί του baseball και το κομμάτι είναι ο ανεπίσημος ύμνος του παιχνιδιού, χωρίς να καταφέρνει να κερδίσει έδαφος σε σύγκριση με το υπόλοιπο album. Ενώ το “Phyllis Dillard” έχει ό,τι ακριβώς περιμένεις από αυτό το σχήμα, ογκώδες μπάσο και ένα ταραχώδης κιθαριστικό solo που πετάει βρωμιά.
Συνεχίζοντας τις εναλλαγές με τους μπασίστες, ήρθε η ώρα του Krist Novoselic (Nirvana/ Sweet 75/ Eyes Adrift) και το “Maybe I Am Amused”, όπου πειραματίζονται σε κάτι νέο που δεν έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν. Ο Novoselic πέρα από το μπάσο παίζει και ακορντεόν, δίνοντας μια απόχρωση της Ανατολικής gypsy/folk μουσικής. Από την άλλη έχουμε τον Trevor Dunn (Mr. Bungle/ Fantômas/ Tomahawk/ Trio-Convulsant) με το “Planet Distructo”, να παρέχει την πιο περίεργη ενότητα μπάσου στον δίσκο, παραμένοντας έμπιστος στο κοντραμπάσο του, με μια δόση jazz bar noodling, όπου από τη μέση και μετά ξεκινάει μια αναζωογονητική αλλαγή του ρυθμού και γρήγορα γίνεται ένα ερεθιστικό clusterfuck jazz-fusion. Δείχνει δηλαδή, πως αυτό που θα μπορούσε να λειτουργήσει άψογα με τον Mike Patton, δεν μπορεί απαραίτητα να λειτουργήσει και με οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον.
Αν και τον άφησα τελευταίο, δε σημαίνει πως είναι και τελευταίος γενικά. Ο λόγος για τον Jeff Pinkus (Butthole Surfers/ Daddy Longhead/ Honky) και το “Captain Come Down”, με τις καλύτερες μπασογραμμές του “Basses Loaded”. Ακόμα κι αν κολλάει στο album για λιγότερο από τρία λεπτά, η παρουσία του είναι προφανής και είναι ό,τι πιο κοντινό στο “Lysol” έχουν φτάσει οι Melvins τα τελευταία χρόνια, απλά από τα καλύτερα κομμάτια!