Πολλές φορές αδέρφια, φίλοι, συνάδελφοι μας προτείνουν να ακούσουμε το ένα ή να πάμε να δούμε live το άλλο και εμείς ποτέ δε το κάνουμε κι όταν εν τέλει το κάνουμε αναρωτιόμαστε γιατί δε το κάναμε τόσο καιρό. Αν πάθατε overdose από τη χρήση του ρήματος «κάνω», με συγχωρείτε, αλλά στο προφορικό, με μία ανάσα και με τις ανάλογες γκριμάτσες θα ακουγόταν πολύ πιο cool. Το θέμα, ωστόσο, είναι ότι εγώ πριν δύο Παρασκευές, πήγα six d.o.g.s για να ακούσω τους Melldrop και μετάνιωσα που δεν το είχα κάνει πραγματοποιήσει τόσο καιρό.
Aνταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Θα αρχίσω ανάποδα. Αν σου αρέσει το dark wave, το post-punk, αν στενοχωριέσαι που όταν οι Joy Division κάναν live, εσύ ήσουν πιτσιρίκι ή αγέννητο, αν σ’ αρέσουν τα “party” με live μουσική, τότε πρέπει σίγουρα κάποια στιγμή να δεις τους Melldrop. Κινούμενοι σε βασικές γραμμές σε αυτά τα ηχοδρόμια και με μπάσσο, που προσωπικά εκτίμησα ιδιαίτερα, καθώς δεν κρατούσε απλά ρυθμό, αλλά είχε τα πιο catchy parts, που σου κολλούσαν στο μυαλό, με κέρδισαν στο 100% αποτελώντας μια πολύ ευχάριστη έκπληξη-ανακάλυψη. Παρουσίασαν την ομώνυμη πρώτη τους δουλειά, αλλά και μία αναπάντεχη και up-tempo διασκευή του “This is a Good Life” από Vagina Lips, αφενός μεν θυμίζοντάς μου πόσο καλός δίσκος ήταν το “Generation Y”, αφετέρου δε δημιουργώντας μου μια έντονη επιθυμία να τους δω μαζί, ούσα απόλυτα σίγουρη ότι θα γίνει παρτάρα!
Η σωστή dark και επιμελώς flat χροιά του τραγουδιστή τους ταιριάζει απόλυτα στο ύφος, που επιδιώκουν να υπηρετήσουν, και δίνει στα τραγούδια τους τον απαραίτητο doom χαρακτήρα, που στιγματίζει τις φαινομενικά ανέμελες χορευτικές τους συνθέσεις. Νωχελικά ηχητικά κύματα δημιουργούνται και μεταδίδονται στο κοινό, που ανταποκρίνεται πολύ θερμά και έχει γεμίσει το venue. Μου δημιουργούν μια απροσδιόριστη νοσταλγία για καλοκαιρινά φεστιβάλ, όπου και θα ταίριαζαν πολύ, με το αίσθημα αυτό να εντείνεται από το καλαίσθητο background, εμπνευσμένο από το artwork του album. Έχουν ένα underground άγγιγμα και τα μπλε- ροζ φώτα, που τους «έντυσαν», δημιούργησαν μία ψυχεδελική ατμόσφαιρα. Το μελωδικό, αργό και σκοτεινό “Dive” είναι το κομμάτι, που μου κέρδισε περισσότερο την προσοχή στο live, ενώ το “Perfect Lies” ήταν αυτό που έκλεισε τη βραδιά, αλλά και σφράγισε με το «highly recommended» τους Melldrop στη σκέψη μου. Πλήκτρα, κιθάρα με post-rock στοιχεία και drums σε πολύ σωστή αναλογία μέσα στις συνθέσεις, πράγμα που βοηθά στην άρτια ηχητική απόδοση στη ζωντανή εμφάνιση, εξασφαλίζοντας τη διατήρηση του σωστού mood από το audio στο live και την ακόμη δυναμικότερη εκτέλεση.
Η μόνη μου μικρή παρατήρηση, το σχετικά απότομο κλείσιμο και η όχι-και-ομαλότερη μετάβαση από το ένα τραγούδι στο άλλο, πράγμα που, όμως, δεν αποτελεί σταθερό χαρακτηριστικό και, σαφώς, πάντα μπορεί να εξαρτηθεί από παράγοντες όπως το ξεκούρδισμα ή τεχνικά ζητήματα. Δεν αντιλήφθηκα κάτι τέτοιο, για να είμαι ειλικρινής, οπότε θεωρώ ότι είναι θέμα τριβής, το οποίο θα λυθεί μετά από μερικές ακόμα live εμφανίσεις. Είναι από τα συγκροτήματα, που αξίζει να δεις και το album τους είναι στ’ αυτιά μου ακόμα, δύο βδομάδες μετά. Το λες και ότι κόλλησα…
Συνεχίζοντας την αναποδιά, που ξεκίνησα, θα αναφερθώ σαφώς και στους Xoan, που ήταν οι guest της βραδιάς και οι οποίοι ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή. Με ένα μυστηριακό intro τραβούν τα βλέμματα πάνω τους και δεν τα αφήνουν να ξεκολλήσουν για όσο παίζουν. Κλασσικά προσέχω το μπάσο, ενώ τα φωνητικά όλων έδεναν πολύ σωστά μεταξύ τους. Σωστοί μουσικά και επικοινωνιακά, με πολλή ενέργεια και έναν ποικιλόμορφο ήχο, εν γένει indie με alternative, αλλά και heavy rock στοιχεία, ήρεμα σημεία και δυναμικά ξεσπάσματα, groov-άρουν πολύ ευχάριστα και σε αφήνουν με ανεβασμένη τη διάθεση.
It was a nice one, 6 d.o.g.s.! Thank you!
