Ως γνωστόν, η πολυτάλαντη Melentini κάνει σπάνιες ζωντανές εμφανίσεις και η ανακοίνωση της παρουσίασης του νέου δίσκου της “ZRSHA; Fundus Uterus” στάθηκε αφορμή ώστε να “σπάσουμε” τη ρουτίνα της καθημερινότητας και να βρεθούμε στο Temple της Αθήνας την περασμένη Τετάρτη.
Ανταπόκριση: Ιωάννα Κατσού / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Στις 10:00 μ.μ η -ασυνήθιστα- alternative παρουσία της έκανε την εμφάνισή της και στάθηκε πίσω από ένα keyboard στην ειδικά διαμορφωμένη σκηνή για την συγκεκριμένη βραδιά -χαρακτηριστική αναφορά για τον κύκλο που ήταν φτιαγμένος από led φωτισμό και γέμιζε επιβλητικά το background της σκηνής-, ενώ σταδιακά οι μουσικοί συνοδοιπόροι της, aka The Running Blue Orchestra, πήραν θέση πίσω από τα όργανά τους.
Οι πρώτες νότες πλήκτρων ήχησαν στο χώρο και κάπως έτσι ξεκίνησε το “χτίσιμο” μιας σκοτεινά ονειρικής ατμόσφαιρας, όπου και σηματοδότησε την έναρξη της βραδιάς μας με τη σύνθεση του κομματιού “Yellow Roses”.
Το μπάσο και τα τύμπανα βρέθηκαν να είναι αισθητά πιο δυνατά σε ένταση σε σύγκριση με την υπόλοιπη συνοδεία κάτι το οποίο δεν άργησε να ρυθμιστεί.
Η συλλογική δουλειά ήταν ευδιάκριτη. Ο κιθαρίστας είχε καθ΄όλη τη διάρκεια την επιμέλεια των επιμέρους pads και samples, ο μπασίστας κράτησε για λίγο την κιθάρα επεμβαίνοντας στις μελωδίες, ο ντράμερ ήταν πιστός στα backing vocals ενώ η Melentini, πέρα από το keyboard που είχε μπροστά της, “σκόρπισε” γύρω μας μερικές νότες τρομπέτας, θυμίζοντας σε όλους το πέρασμά της από τους Universe217. Φυσικά, σε όλο το set η φωνή της δεν έπαψε να κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού του Temple, πότε με απόκοσμες χροιές και εκκεντρικές εξάρσεις και πότε με αιθέρια περάσματα που γίνονταν ένα με τους ηλεκτρονικούς ήχους.
Τιμήθηκαν ιδιαίτερα μερικές παλαιότερες κυκλοφορίες της όπως τα τραγούδια “Nightkisser”, “Toyland”, “Abyss”, “Miles of Love” κ.α. ενώ δεν παρέλειψαν να τολμήσουν έναν άκρως επιτυχημένο πειραματισμό στο “Asana/Metamorphosis”.
Για μιάμιση ώρα, λοιπόν, περιπλανηθήκαμε σε nu-jazz, avant-garde και ambient ηχοτοπία όπου σύνθεσαν τον κόσμο ZRSHA;, έναν κόσμο που δεν έχει σημασία αν “πιάνεις” το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής του, αλλά αν σου αφυπνεί συναισθήματα που ίσως είχες κρυμμένα καιρό τώρα. Άλλωστε η τέχνη δεν υπάρχει για λύνεις τα μυστήρια της, υπάρχει για να σε κάνει να νιώθεις ζωντανός και αυτό μας το τονίζει εμφατικά η Melentini, όπως θα συνεχίσει απ’ότι φαίνεται και στο μέλλον.
