Η Melentini λίγο πριν τη ζωντανή παρουσίαση του κόσμου “ZRSHA” στο Temple της Αθήνας μιλάει στην Ιωάννα Κατσού για τη γαλήνη, τα γυρίσματα του video clip της ‘Asana/Metamorphosis’ και απαντά θετικά για μία guest εμφάνιση σε live των… Universe217!
***
“Πρέπει να έχει κανείς μέσα του το χάος, για να γεννήσει ένα αστέρι πού χορεύει”, είπε ο Νίτσε.
Πέρα από τις γνωστές σε εμάς καλλιτεχνικές διεξόδους του δικού σου εσωτερικού χάους (μουσική, διδασκαλία, θέατρο, ταινίες), περισσεύει μέρος του που δεν έχει βρει το δικό του δρόμο ακόμα;
Όλο το υπόλοιπο.
Εσύ στο Βερολίνο και τα μέλη του The Running Blue Orchestra σχήματός σου στην Ελλάδα, σωστά; Πώς το διαχειρίζεστε;
Όπως κάθε σχέση από απόσταση.. Πρέπει να είναι πολύ δυνατή και ειλικρινής για να καλύπτει τα χιλιόμετρα.
Η νέα δισκογραφική σου δουλειά “ZRSHA;Fundus Uterus” αναζητά τη γαλήνη, όπως δήλωσες σε πρόσφατη συνέντευξή σου. Πιστεύεις στην επίτευξή της;
Δεν πιστεύω ότι έρχεται ποτέ όσο είναι κανείς ζωντανός. Γιαυτό είναι αναγκαίο να επικεντρώνεσαι μόνο σε ό,τι είναι αληθινό, σε ό,τι δεν έχει φιλοδοξία να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Γι’ αυτή τη γαλήνη μιλάω. Όποιος κατακτά τη γαλήνη ως την απόλυτη διαχείριση των συναισθημάτων είναι νεκρός μέσα του.
Ποιο track σε “δυσκόλεψε” περισσότερο μέχρι τώρα ως προς την ακριβή αποτύπωση της ιδέας σου;
Στη ζωντανή εκτέλεση ήταν μια πρόκληση αυτός ο δίσκος, αλλά αυτό αλλάζει από την προσέγγιση βάση της ιδιοσυγκρασίας του συνόλου για μένα, είναι διαφορετικό πράγμα η συναυλία από το δίσκο. Οπότε όλα τα κομμάτια τα δουλεύω με τους running blue orchestra ή τον Ορέστη Γούμενο ενίοτε αναλόγως τη φόρμα που ακολουθώ με τον εκάστοτε συνδυασμό. Πρέπει να υπάρχει αμεσότητα και οργανικότητα για να γίνει ζύμωση μεταξύ των μουσικών με το έργο και των δυο αυτών μερών με το κοινό.
Το video clip του ‘Asana/Metamorphosis’ αποτελεί ένα πολύ όμορφο, εκκεντρικό και ιδιαίτερο εγχείρημα. Έχεις να μοιραστείς μαζί μας κάποιες από τις ιδιαιτερότητες ή τυχόν ευτράπελα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του;
Ήμασταν τρεις μέρες κλεισμένοι σε αυτό το σανατόριο με όλη την ομάδα, το οποίο βρίσκεται 5 ώρες νότια από το Κίεβο. Ήταν αρκετά επικίνδυνα να βγούμε έξω μόνες μας με την Αλίκη στην περιοχή, οπότε τρώγαμε μαζί με τους στρατιωτικούς και τους γέροντες στο εστιατόριο όπου το φαγητό ήταν πολύ θλιβερό. Ωστόσο οι τραπεζοκόμοι έστρωναν κάθε πρωί και μεσημέρι με όλη αυτή τη φροντίδα και την περιποίηση που βλέπετε στο πλάνο. Η ατμόσφαιρα ήταν σαν σε όνειρο. Οι άνθρωποι και οι νοσοκόμες συμπεριφέρονταν σαν να ήμασταν αόρατοι παρόλο που ταράξαμε πολύ απότομα την καθημερινότητά τους. Παρ’όλα αυτά είχαν μια πολιτισμένη ευγένεια. Για να φτάσουμε εκεί πήγαμε με ένα βαν που οδηγούσε ο πατέρας της Ουκρανής παραγωγού. Το εθνικό οδικό δίκτυο στην Ουκρανία είναι ένα δράμα, το αμάξι σχεδόν σηκωνόταν στον αέρα κάθε φορά που έβρισκε στα φουσκώματα της ασφάλτου και η ομίχλη ήταν τόσο πηχτή που κάλυπτε τα πάντα ενώ δεν υπήρχαν προστατευτικά για το αντίθετο ρεύμα. Με λίγα λόγια μέχρι να φτάσουμε έζησα μια ταινία τρόμου.
Έγραψες το original soundtrack της ταινίας Άφτερλωβ/Afterlov του Στέργιου Πάσχου. Θα μου περιγράψεις μία από εκείνες τις ημέρες σύνθεσής του;
Υπήρξε ένα διάστημα που είχα κολλήσει σε μια σκηνοθετική οδηγία για τη σκηνή στην οποία ο Χάρης (Φραγκούλης) παίζει πιάνο. Για βδομάδες έγραφα και έσβηνα διάφορα κομμάτια, ήμουν πολύ μπερδεμένη, το κεφάλι μου είχε καεί. Όσα είχα στείλει δεν ήταν αυτό που σκεφτόταν ο σκηνοθέτης και δε μπορούσα με τίποτα να μεταφράσω μουσικά την περιγραφή που μου δινόταν. Μέχρι που ένα απόγευμα αισθάνθηκα σα να με χτύπησε φως εξ’ ουρανού, εντελώς απρόσμενα είχα βρει ακριβώς ποια είναι η διάθεση του κομματιού. Αφού το τέλειωσα , μετά από δυο μέρες το έστειλα ολοκληρωμένο ακριβώς πάνω στους χρόνους της σκηνής. Ο Στέργιος είχε εκστασιαστεί, ήμασταν και οι δυο πανευτυχείς. Δεν είχα βγει από το σπίτι πολλές μέρες. Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα πήρα το ποδήλατο και γύρναγα όλη την πόλη σα να είχα κερδίσει τον παράδεισο. Εν τέλει όμως αυτό το κομμάτι δεν εντάχθηκε, γιατί αποφασίστηκε μετά ότι αυτό που παίζει ο ίδιος ο ηθοποιός είχε μια προχειρότητα αντιπροσωπευτική του ήρωά του.
Υπήρξαν φυσικά και πολύ επιτυχείς μέρες δουλειάς σε άλλες περιόδους της διάρκειας της σύνθεσης. Αλλά το μοτίβο της ενασχόλησής μου με το υλικό για την ταινία ήταν το ίδιο. Ξεκινούσα το πρωί φτιάχνοντας έναν βαρύ καφέ και μετά κλεινόμουν στο δωμάτιο χωρίς φαγητό μες στη μέρα ή να κουνηθώ από την καρέκλα για ώρες μέχρι που έφτανε το άλλο πρωί και τα μάτια μου είχαν κρεμάσει. Κοιμόμουν 3 ώρες και συνέχιζα το ίδιο.
Έχει γραφτεί το soundtrack της δικής σου ζωής; Ή θα μπορούσε πολύ απλά να είναι ένα μεγάλο σεντόνι από τις μέχρι τώρα και μετέπειτα συνθέσεις σου;
΄Οχι τι να γραφτεί; Ίσως γράψει και για μένα κανείς κάποτε. Ίσως και ποτέ.
Κάποια αγαπημένη background ιστορία τραγουδιού;
Όχι αγαπημένη, αλλά χαρακτηριστική θα έλεγα. Το “Satellites” το έγραφα μια εποχή που η Γερμανία πήρε το Euro ή το Champions League, θα σε γελάσω είμαι πολύ άσχετη από αθλητικά. Στη γειτονιά μου στο Βερολίνο έβγαινε ο κόσμος και γιόρταζε, έπινε μπύρες, τραγουδούσαν και τα πιτσιρίκια έτρεχαν και έπαιζαν τριγύρω με ζωγραφισμένη στα μάγουλα τη γερμανική σημαία. Υπήρχε μια πολύ ζωντανή και εορταστική ατμόσφαιρα στους δρόμους. Την ίδια στιγμή είχαν γίνει οι βομβαρδισμοί στη Συρία και έβλεπες ταυτόχρονα το διαδίκτυο να κατακλύζεται από φωτογραφίες παιδιών μέσα στο αίμα , σε μπετόσκονη ή νεκρά σε συντρίμμια.
(“ who can paint the children with blood? Or is it a flag on their cheeks as they’ re running?” )
Σε φαντάζομαι και στη συνέχεια της μουσικής σου καριέρας ως guest εμφάνιση σε κάποιο live των Universe217! Εσύ;
Απ’ το στόμα σου και στου Μάνου το αυτί. Χαχα!
Πώς νιώθεις που έφτασε η ώρα να ξεδιπλώσεις μπροστά στο κοινό σου τον κόσμο του “ZRSHA”, στις 16 Μαΐου;
Τώρα την περάσαμε την κρυάδα, καθώς πρώτα εμφανιστήκαμε στην πόλη μου το Βερολίνο, μετά στο Αμβούργο, τώρα την Τετάρτη θα είμαστε στο Temple Αθήνα και μετά στην Θεσσαλονίκη στο Ύψιλον, 20 Μάη. Δυστυχώς λόγω καθυστερημένου προγραμματισμού οι επόμενες συναυλίες θα είναι τον χειμώνα.