Παρασκευή στο Death Disco, η βραδιά περιλάμβανε τέσσερα συγκροτήματα από Λάρισα, Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Ο λόγος για τους Meden Agan, Fallen Arise, Mandragore και τους Dreamrites με τους τελευταίους να είναι η μοναδική μπαντα απο το event που δεν ‘υπηρετεί’ το symphonic metal ιδίωμα. Οι πόρτες άνοιξαν νωρίς και ο κόσμος ήταν λίγος, γεγονός που άλλαζε όσο πέρναγε η ώρα μέχρι που σταθεροποιήθηκε περίπου στις μισές δυνατότητες του χώρου.
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Ντυλγέρης / Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Χρηστίδης (περισσότερες εδώ)
Πρώτο συγκρότημα on stage οι Dreamrites απο τη Λάρισα με old school heavy/speed metal διάθεση, εμφάνιση αλλά και μουσική, ήταν τελείως βγαλμένοι απο μια άλλη εποχή και πραγματικά το απόλαυσα αυτο. Η επίδοση τους παρ’ όλα αυτά δεν με ενθουσίασε: ενα μείγμα Iron Maiden και Enforcer που γενικά είναι δύσκολο να σε εντυπωσιάσει πλέον και να ακούστεί πρωτότυπο. Απολάμβαναν, ωστόσο, πολύ αυτο που έκαναν και αυτό απο μόνο του είναι πολυ σημαντικό, ενώ οι καλές συνθέσεις και το πιο δικό τους ύφος ειναι κάτι που μπορούν να αποκτήσουν στο μέλλον.
Τη διασκέδασή μας μετά τους Dreamrites ανέλαβαν οι Mandragore από τη συμπρωτεύουσα. Το σκηνικό αλλάζει πλήρως, πλήκτρα στήνονται στο stage και ήρθαν για να μείνουν, καθότι symphonic metal χώρις πλήκτρα δεν γίνεται. Αρκετά αγχώμενοι στις πρώτα δύο κομμάτια και με μία ασυνεννοησία σε ό,τι αφορά την επικοινωνία με το κοινό, που τελικά ανέλαβε ο κιθαρίστας. Μουσικά, η εμφάνιση τους ήταν μέτρια αδυνατόντας να αποδώσουν τα κομμάτια οπως τα ακούει κανείς στο EP τους και σίγουρα σε αυτό δεν βοήθησε κάθόλου ο ήχος του μαγαζιού αλλά και τα ‘γκάζια’ του ιδιώματος.
Όταν στη σκηνή ανέβηκαν οι Fallen Arise ένιωθες ότι κάθε επόμενη μπάντα κάνει ένα ποιοτικό κλικ προς τα πάνω. Περισσότερο σίγουροι για αυτό που παίζουν, δίχως ιδιαίτερο άγχος και με δύο φωνές, γυναικεία και αντρικά, με brutal ξεσπάσματα σε αρκετά σημεία. Ξεχώριζε η σκηνική τους παρουσία αποτελώντας ένα ζευγάρι που κάποιες φορές έκανε χρήση και του υποκριτικού του ταλέντου έκτος απο του μουσικού. Ο ήχος συνέχιζε να είναι πρόβλημα για το συνολικό αποτέλεσμα που λάμβανε το κοινό, αδικώντας τα συγκροτήματα και τις δυνατότητες τους.
Το τελευταίο μέρος του live ανέλαβαν οι Meden Agan, με τον ήχο μετά τα πρώτα 2-3 τραγούδια να βελτιώνεται μετά την εμφανή συνεχή επικοινωνία της τραγουδίστριας και της ηχολήπτριας. Τρομερή εντύπωση μου έκανε το τεχνικό επίπεδο κυρίως του κιθαρίστα και της frontwoman που προσέδιναν και σε επαγγελματισμό για ήταν ξεκάθαρη η άνεση τους και η εμπειρία τους, τόσο σε επικοινωνιακό επίπεδο όσο και σε ερμηνευτικό. Η βραδιά φυσικά συνεχίστηκε με καλό symphonic metal, παρ’όλα αυτά το συγκρότημα μας χάρισε και μία διασκευή από Queen που δεν περίμενα να ακούσω και πραγματικά απόλαυσα.
Έφυγα από το Death Disco σκεπτόμενος το συναδελφικό κλίμα ανάμεσα στις μπάντες από όλη την Ελλάδα και την ανάγκη να γίνονται τέτοια live πιο συχνά… κι ας γράφω περισσότερο…