Ο MAZOHA επιστρέφει με το όγδοο άλμπουμ του και δεν μοιάζει ούτε να προσπαθεί ούτε να απολογείται. Το #ΛΑΪΚΟΝΙΚ δεν είναι δίσκος για να τον αγαπήσεις. Είναι για να τον υποστείς. Να τον αφήσεις να σε σύρει στο βούρκο του Cult και μετά να σου πει, «Αυτοί είμαστε»
Με 10 κομμάτια χωρίς κιθάρες (εκτός του τελευταίου), ο MAZOHA στήνει μια ηχητική εμπειρία που μοιάζει περισσότερο με επίθεση, παρά με διασκέδαση. Synths σκληρά, βιομηχανικοί ρυθμοί και beat σε λούπα. Το synth punk του, δεν είναι cool, είναι αστικός ρεαλισμός σε στυλ Prodigy χωρίς budget.
Το “Εγώ για μένα” ανοίγει τον δίσκο σαν προειδοποίηση. Οι στίχοι απλοί, σχεδόν πρόχειροι έχουν κάτι το ενοχλητικά αληθινό. Το “Ξενιτιά μέσα στα μπαρ ” μοιάζει με χορευτικό κομμάτι, αν ο χορός σήμαινε να ουρλιάζεις στον καθρέφτη 3 το πρωί.
Και μετά το “Μελανιά”, που είναι μάλλον το κομμάτι που δείχνει τον MAZOHA στα καλύτερά του, κάτι μεταξύ άρνησης, ειρωνείας και μιας ανεξήγητης τρυφερότητας.
Το #ΛΑΪΚΟΝΙΚ είναι όντως μια άρνηση. Άρνηση της στιλιζαρισμένης ευτυχίας, των κενών concept albums, της «καθαρότητας» στη μουσική παραγωγή. Μπορεί να μην είναι άρτιος αλλά είναι ένας “λαϊκός δίσκος”. O MAZOHA μας δίνει ένα καθρέπτη. Κι αν δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις, tough luck.
