Οι Βέλγοι Maudlin κυκλοφορούν αισίως τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο τους, φιλτράροντας συνθετικά την τάση της εποχής στον βαρύ και ασήκωτο ήχο. Post metal και prog rock δηλαδή, στο δρόμο που χάραξαν οι Mastodon και οι Isis. Το “Sassuma Arnaa” ξεκλέβει ότι καλό κυκλοφορεί εκεί έξω και στο σερβίρει ξαναμασημένο, κερνώντας στο τσακίρ κέφι και λίγο από Opeth και Hawkwind. Με λίγα λόγια, από πρωτοτυπία σκίζουν οι τύποι.
Πάνω κάτω, οι δομές των τραγουδιών τους έχουν την κοινή λογική της φάσης. Λίγο σκοτεινιά για αρχή, λίγο ένταση για την πίεση στη συνέχεια, και κιθαριστικά ξεσπάσματα για τα τελειώματα. Τα φωνητικά σχολής Brent Hinds αν και τη δουλειά τους την κάνουν, δε ξεφεύγουν ούτε για λίγο από τα γνωστά κλισεδάκια. Το “Sassuma Arnaa” και ότι στο διάολο σημαίνει, ακούγεται σαν ένα tribute album των επιρροών των δημιουργών του, φλερτάρωντας σχεδόν οριακά με τον όρο ”Mastodon wannabes” (που μόλις αναγκάστηκα να εμπνευστώ). Από την άλλη, όσοι δεν έχουν ακούσει με τα τσουβάλια μπάντες σαν και τούτη δω, μπορεί και να τους συμπαθήσουν, έστω και για μια νύχτα. Κατά τα άλλα, οι τύποι είναι πιο βαρετοί και από το να γεμίζεις κανελόνια.
Ακούγοντας μπάντες όπως οι Maudlin, η πρώτη ερώτηση που σου έρχεται στο κεφάλι με την πρώτη ακρόαση είναι “για ποιο λόγο;”. Για ποιο λόγο πάει χαράμι τόσο μεράκι και τόσος χρόνος από μουσικούς, που ενώ τη δουλειά τους την κάνουν καλά, δε προσπαθούν ούτε έστω και λίγο να κάνουν το κάτι παραπάνω από τα βασικά. Κρίμα δεν είναι να προσπαθείς επί τέσσερις συνεχόμενους δίσκους να αποδείξεις απλά και μόνο το τι μουσική ακούς, και όχι να την πάς λίγο παραπέρα;