Είναι αλήθεια πως το καλοκαίρι διακατέχεται από μεγάλη ανταγωνιστική ικανότητα απέναντι στις συναυλίες που διεξάγονται σε κλειστούς χώρους και -για πολύ κόσμο- δεν μοιάζει ιδανική η επιλογή αυτών. Κοινώς, η ζωντανή εμφάνιση των Γάλλων Mars Red Sky το περασμένο Σάββατο φιλοξενήθηκε από πολύ μικρότερο κοινό από όσο πραγματικά άξιζε.
Στο line-up της βραδιάς βρίσκονταν δύο Αθηναϊκά σχήματα, το rock trio Pissed-Off Kid και οι heavy rockers Rusty Bonez, δύο σχήματα που αποδείχθηκαν αναγκαία για την απαραίτητη ακουστική μας προθέρμανση πριν από την κορύφωση με την ψυχεδελική εμφάνιση των Mars Red Sky.
Ανταπόκριση: Ιωάννα Κατσού / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Για τους Pissed-Off Kid με την παρούσα σύσταση, η οποία δεν μετράει μεγάλο χρονικό διάστημα πορείας, ήταν η μόλις δεύτερη ζωντανή τους εμφάνιση.
Ο ήχος τους διαχεόταν ομοιόμορφα στο χώρο, υπήρχε στιβαρό παίξιμο στα drums και συναντούσες μελετημένα δάχτυλα πάνω στις χορδές του μπάσου. Στην κιθάρα υπήρχαν σημεία που έμοιαζε σαν να λείπει κάτι, που αν συμπληρωνόταν θα έκανε ακόμα πιο καλή την εμφάνισή τους, η οποία όμως σίγουρα ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό και κίνησε το ενδιαφέρον όλων μας.
Οι ιδιαιτέρως αγαπητοί στο Αθηναϊκό κοινό, Rusty Bonez, παινεύουν αδιαμφισβήτητα τους rock ήχους της Αμερικής και αυτό γίνεται αντιληπτό από το πρώτο λεπτό ακρόασης οποιασδήποτε σύνθεσης τους.
Σε αυτή τους την εμφάνιση, λοιπόν, ο drummer παρέμεινε ο πυλώνας για όλα τα υπόλοιπα μουσικά μέλη ακολουθώντας πιστά τα μετρήματά του, η χαρακτηριστική χροιά του frontman γινόταν ολοένα και πιο εθιστική, ενώ εμφανώς βρισκόταν επί σκηνής άλλος ένας μελετημένος μπασίστας. Σε μερικά σημεία η ένταση της κιθάρας ίσως να “μπούκωνε” τον ήχο, μέσα στον χώρο του Temple, χωρίς όμως να επηρεάσει αρνητικά τη συνολική εμφάνιση της μπάντας και με την ενέργειά τους να μην πέφτει ούτε λεπτό, έδωσαν την απαραίτητη ένταση για το main act της βραδιάς.
Μερικά λεπτά μετά τις 11:00 μ.μ. οι Mars Red Sky ανέβηκαν στη σκηνή ξεκινώντας με ένα σύντομο soundcheck.
Το κοκκινωπό χρώμα δεν άργησε να ξεχυθεί από τους προβολείς που περίκλειαν την σκηνή, δημιουργώντας έτσι μία αναπαράσταση του κόκκινου ουρανού στον πλανήτη Άρη. Και κάτω από αυτόν τον ουρανό, ποια θα ήταν η ιδανική μουσική υπόκρουση;
Ψυχεδέλεια. Ψυχεδέλεια και desert rock.
Τα θέματα στην κιθάρα ήταν πλούσια και οι μελωδίες ταξιδιάρικες -δεν είχαν έρθει δα και με μικρές πεταλιέρες- ενώ η αργόσυρτη σχεδόν υπνωτική φωνή του Pras γινόταν ένα με αυτά.
Το μπάσο “πάντρευε” μοναδικά τον ρυθμό με την μελωδία, ενώ ένα Ludwig drum set λίγο πιο πίσω έδινε το απαραίτητο “νεύρο” καθόλη την εμφάνισή τους.
Η φήμη για τα ποιοτικά live των Mars Red Sky είναι αληθινή, υπήρχε πλήρης ηχητική αρμονία με σχεδόν κρυστάλλινο ήχο και, αυτό το ταξίδι, ήταν καλύτερο από οτιδήποτε άλλο εκείνη τη στιγμή. Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να τους χάσει την επόμενη φορά.
