Ο Marky Ramone είναι ένας τυχερός μουσικός (όπως παραδέχεται ο ίδιος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε) αφού το βιογραφικό του είναι αρκετά γερό με συμμετοχές σε μεγάλα ονόματα των 70’s. Εννοείται πως η μεγαλύτερη στιγμή του ήταν το πέρασμα απο το drum kit των Ramones. Φέτος γιορτάζει τα 40 χρόνια πορείας με ένα πέρασμα απο το αγαπημένο του Ελληνικό κοινό.
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Χρηστίδης (περισσότερες εδώ)
Το ξεκίνημα έγινε με τους Graviola. Ένα νεοσύστατο ντουέτο που κινείται σε garage/stoner μονοπάτια παρόμοια με αυτά των Queens Of The Stone Age (το μαρτύραγε άλλωστε και η διασκευή τους στο “Millionaire”) αλλά και διαφόρων άλλων ασχολιών του Josh Homme. Το 35λεπτο set τους έκανε αρκετά καλή εντύπωση, ενώ παρά το γεγονός οτι πρόκειται για ντουέτο έδειχναν ν’ ακούγονται αρκετά γεμάτοι με ογκώδη ήχο. Δυστυχώς ο ήχος δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα, ωστόσο εμένα προσωπικά μου κίνησαν το ενδιαφέρον.
Το να έχεις υπάρξει πρώην μέλος των θρυλικών Ramones είναι ευτυχία για έναν μουσικό, το να καλείσαι να κρατήσεις στους ώμους σου το βάρος της κληρονομιάς τους και να το ζωντανεύεις επι σκηνής είναι μια μεγάλη ευθύνη, γιατί εκτός απο τ’όνομα καλείσαι να αναβιώσεις το spirit της απλότητας, του “1,2,3,4, go” και την ενέργεια που ανάβλυζε σε κάθε ζωντανή της εμφάνιση η μεγάλη αυτή μπάντα. Ευτυχώς ο Marky Ramone το πετυχαίνει.
Γύρω στις 21:45 το κοινό είχε φτάσει περίπου τα 200 άτομα που εκπροσωπούσαν κάθε ηλικία, απο μεγαλύτερους που είχαν τη τύχη να ζήσουν την εποχή των Ramones, μέχρι μικρότερους που μόλις είχαν γεννηθεί όταν οι Ramones τερμάτιζαν τη πορεία τους. Ο Marky ανεβαίνει στη σκηνή μαζί με την υπόλοιπη μπάντα και χαιρετάει το κοινό. Για το ξεκίνημα “Rockaway Beach”, “Teenage Lobotomy”, “Do Yo Wanna Dance”, “I Wanna Be Your Boyfriend” κι άλλα πολλά Ramones classics χωρίς κανένα σταματημό, παρά μόνο το χαρακτηριστικό “1,2,3,4, go” που αναλάμβανε ο μπασίστας της μπάντας,.
Στο πλευρό του Marky o υπερκινητικός και δραστήριος Ken Stringfellow που έδειχνε ν’απολαμβάνει το κάθε λεπτό του επί σκηνής και που στο “Beat on The Brat” κοπάναγε το καλώδιο του μικροφώνου σαν μαστίγιο, ο Captain Poon των Σουηδών θεών Gluecifer στη κιθάρα. Για τη συνέχεια ακολούθησαν τα “I Believe In Miracles”, “The KKK Took My Baby Away”, “Pet Semetery”, η διασκευή στο Surfin’ Bird” των Trashmen και το “I Wanna Be Sedated”.
Το πρώτο encore είχε “Cretin Pop”, “I Just Want Have Something To Do” και το “R.A.M.O.N.E.S” που είναι ο φόρος τιμής του παλιόφιλου Lemmy. Το δεύτερο encore είχε τη διασκευη στο “What A Wonderful World” του Louis Amstrong που ηχογράφησε ο Marky με τον Joey Ramone στο solo album του τελευταίου, ενώ για το τέλος οι ιαχές του κοινού εισακούστηκαν με το “Blitzkrieg Pop” που έκλεισε το set, τις μπαγκέτες να φεύγουν με τo κιλό και το “My Way” του Frank Sinatra που ακούστηκε στα ηχεία, να είναι η γαλήνη μετά τη punk καταιγίδα.