Πριν ξεκινήσω αυτό το review, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω (η καλύτερα να υπενθυμίσω) κάτι. Ο Eddie Vedder ΔΕΝ είναι ο τελευταίος επιζών frontman της Grunge σκηνής του Seattle. Yπάρχουν κι άλλοι σαν τον Mark Lanegan που είναι ακόμη εκεί έξω, παραμένουν δημιουργικοί και αρνούνται να κοιτάξουν πίσω (έστω και για δικούς τους λόγους), πόσο μάλλον να το πουλήσουν πανάκριβα. Και ευτυχώς για μας, όχι μόνο βγήκε ζωντανός απο το βάρβαρο lifestyle που δεν βγήκαν οι παλιοί του φίλοι αλλά παραμένει και δημιουργικός.
Δεν πρόλαβε καλά-καλά να περάσει ένας χρόνος και να καταλαγιάσει ο θόρυβος γύρω απο το “Somebody’s Knocking” και ο Lanegan επιστρέφει με το “Straight Songs of Sorrow” που κυκλοφορεί σχεδόν ταυτόχρονα με την αυτοβιογραφία του “Sing Backwards and Weep”. Τόσο στο βιβλίο όσο και στον νέο του δίσκο ο Lanegan ωριμότερος από ποτέ παίρνει τον ρόλο του αφηγητή και χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστον samples για μουσικό “χαλί”, αλλά και ακουστικές κιθάρες, σαν το “Apples From The Tree” και το “Stockholm City Blues” με την ζεστή τους μελωδία.
Απο κεί και πέρα οι πολύ καλές στιγμές διαδέχονται η μία την άλλη, με το αργόσυρτο μπασαρισμένο “Ketamine” και το “χορευτικό” “Bleed All Over”. Να σημειωθεί και η παρέλαση guests που βρίσκεται στον δίσκο και περιλαμβάνει τους συνήθεις υπόπτους Alain Johanes και Jack Irons μαζί με τους Jack Bates, Dylan Carlsson καθώς και τον Warren Ellis που μαζί με τον κολλητό του Lanegan, Greg Dulli ανεβάζουν το “At Zero Below” και τον John Paul Jones των Led Zeppelin που με το mellotron του αναλαμβάνει την νοσηρή ατμόσφαιρα του “Ballad of A Dying Rover” που μαζί με το “Skeleton Key” είναι οι δύο καλύτερες στιγμές του δίσκου, με έναν Lanegan να τραγουδάει “I wouldn’t lie to you not one more time. Ain’t no surprise, though if i do / i’m just a man just a sick man. My days are numbered” με τρόπο που σε καθηλώνει.
Κάποτε ο William Burroughs είχε πει για τον Bob Dylan πως πήγε στην κόλαση και γύρισε για να μας πει τι είδε εκεί και φαίνεται πως το ίδιο πράγμα μπορούμε να λέμε πλέον και για μουσικούς σαν τον Lanegan. Έστω κι αν το “Straight Songs of Sorrow” δεν είναι η αποκάλυψη της χρονιάς είναι ένας εξαιρετικός δίσκος για τους μυημένους στον κόσμο του Mark Lanegan που μας κάνει να αισθανόμαστε τυχεροί που ένας τέτοιος μουσικός βρίσκεται εκεί έξω.