Η Marina, δυο χρόνια μετά το ”Love+Fear” ξαναχτύπησε, με το πιο δυνατό album που μας έχει προσφέρει μέχρι στιγμής. Το Ancient Dreams In A Modern Land δίνει σάρκα και οστά σε αυτό που η ίδια είχε πει εξαρχής πως κάνει με τη μουσική της: χρησιμοποιεί το pop ύφος για να πει τις μεγαλύτερος αλήθειες (και να φτάσει σε πιο πολλούς ακροατές).
Αν και γενικά έχω μια σχέση αγάπης-μίσους με τη μουσική της, η συγκεκριμένη της δουλειά μου άρεσε. Στο νέο δίσκο, μας δείχνει για άλλη μια φορά τη φεμινιστική στάση της, όντας πιο αποφασισμένη από ποτέ, κι ενώ παραμένει στο pop ύφος της, η φωνητική τοποθέτησή της έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ό,τι είχαμε ακούσει από εκείνη μέχρι στιγμής.
Γενικά ο δίσκος εξελίσσεται ακροβατώντας ανάμεσα στο δίπολο της έντονης κοινωνικής κριτικής και της προσωπικής αναζήτησης, κάτι που ήταν εν μέρει εμφανές και στο προηγούμενο album της – και για να πούμε μια ακόμη αλήθεια, η αισθητική του Ancient Dreams In A Modern Land ωχριά μπροστά σε αυτήν του ”Love+Fear”.
Εστιάζοντας όμως στα θετικά, η κοινωνική θεματολογία του δίσκου ξεκίνησε να διαφαίνεται από τα πρώτα 2 singles, τα οποία μάλιστα κυκλοφόρησαν την πιο σωστή στιγμή. Η Diamandis ξεκίνησε να γράφει νέα μουσική με αφορμή γεγονότα καταπίεσης των μειονοτήτων και των γυναικών, ενώ εμπνεύστηκε παράλληλα και από τις δίκες «Μαγισσών» του Salem.
Mε το ”Man’s World” και το ”Purge the Poison” είπε όσα θέλαμε όλες να πούμε και όσα έπρεπε όλοι να ακούσουμε, με τον δικό της up-beat τρόπο. Στο ”Highly Emotional People”, από την άλλη, τραγουδά για μια προσωπική της σχέση ενώ ταυτόχρονα αναφέρεται και στην τοξική αρρενωπότητα.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο σε αυτήν της τη δουλειά, είναι το ”Goodbye’‘. Στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου προσφέρει έναν αποχαιρετισμό τόσο στον παρελθόν όσο και σε μια προηγούμενη εκδοχή του εαυτού της, και πέραν του στιχουργικού περιεχομένου του, που συνδέεται έντονα με τα υπόλοιπα κομμάτια του album φέρνει και ένα άκουσμα που θυμίζει Tori Amos, κλείνοντας τον δίσκο όπως του πρέπει.
