Η ανακοίνωση της εμφάνισης των Manilla Road την πρωτομαγιά προκάλεσε έντονο ενθουσιασμό στους πολυπληθείς οπαδούς της μπάντας στην πρωτεύουσα, καθώς η βραδιά είχε εξ αρχής τα εχέγγυα για να μείνει στην συναυλιακή ιστορία. Το γεγονός ότι η Αθήνα θα αποτελούσε σταθμό της επετειακής περιοδείας τους για τα 40 τους χρόνια μας προδιέθετε για ένα setlist βασισμένο στα κλασσικά album της περιόδου 1983 – 1987 και οι προσδοκίες δεν διαψεύσθηκαν.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξενικουδάκης / Φωτογραφίες: Λύσανδρος Λυσανδρόπουλος (περισσότερες εδώ)
Την βραδιά άνοιξαν, οι Λαρισαίοι Murder Angels και πραγματικά με το πρώτο σκάσιμο στα τύμπανα άρχισαν να παίρνουν τα λιγοστά κεφάλια που υπήρχαν στο χώρο. Με εξαιρετική τεχνική και νεανικό ενθουσιασμό απέδωσαν άψογα το power speed metal υλικό τους, το οποίο καταφέρνει να ισορροπεί μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης. Τα υπερηχητικά τύμπανα, τα όμορφα αλλά και τεχνικότατα solo, τα εντυπωσιακά φωνητικά βοηθούμενα από τον πολύ καλό ήχο κέρδισαν το χειροκρότημα από το κοινό που είχε αρχίσει να μαζεύεται σιγά σιγά.
Συνέχεια με τους Paladine και το στιβαρό επικό τους μέταλλο από το οποίο δεν έλειπαν τα βαριά riffs αλλά και η όμορφη μελωδία. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα όμορφα ενορχηστρωμένα φωνητικά που μοιράστηκαν ο lead κιθαρίστας και η πιανίστρια. Αν θα έπρεπε να κάνω μια μικρή παρατήρηση είναι ότι ίσως χρειάζεται λίγο περισσότερη κινητικότητα στη σκηνή από τα μέλη της μπάντας και λίγο μεγαλύτερη επαφή με το κοινό, ώστε να μεταδίδεται η ενέργεια των μουσικών και σε αυτό.
Λίγα λεπτά μετά τις 22:00 εμφανίστηκαν στη σκηνή οι headliners Manilla Road με την επιβλητική μορφή του θρυλικού ηγέτη Mark “the Shark” Shelton να τραγουδά με τις διαλυμένες φωνητικές του χορδές τις πρώτες γραμμές του “Dreams of Eschaton” και ο χαμός ξεκίνησε. “Astronomica” και “Weavers of the Web” και ο κόσμος παίρνει το ρόλο του τραγουδιστή από τον Bryan “Hellroadie” Patrick ο οποίος εκτέλεσε με πάθος όλους τους ύμνους του παρελθόντος.
Η σκοτεινή ατμόσφαιρα του “Mystification” μαγεύει το κοινό, ενώ στο “Dragon Star” o Shelton ξεκινά μια σειρά από ατελείωτα τεχνικά αλλά και μελωδικά solo, παίζοντας με κάθε πιθανό τρόπο (πίσω από την πλάτη, μόνο με αριστερό χέρι κ.λ.π.) χωρίς να χάνει την επαφή του με την μουσικότητα της στιγμής. Το να γεμίσει ο ήχος παρά την ύπαρξη μίας μόνο κιθάρας ανέλαβε επιτυχώς ο νεοφερμένος Phil Ross στο μπάσο. Πρωταγωνιστής της βραδιάς ήταν για εμένα ο ογκόλιθος Neudi στα τύμπανα ο οποίος ήταν σταθερός αλλά και ευρηματικά ουσιαστικός στο παίξιμό του ανεξάρτητα από τις εκάστοτε ταχύτητες των κομματιών.
Tο δεύτερο μέρος της συναυλίας κινήθηκε από κορυφή σε κορυφή καθώς με το που έσκασαν τα τύμπανα του καταιγιστικού “Open the Gates” ο κόσμος ξεκίνησε ένα ασταμάτητο πανηγύρι αποτελούμενο από συνεχές stage diving και crowd surfing. Πραγματικά το “ξύλο” που έπεσε σε τραγούδια όπως τα “Masque of the Red Death” και “Death by the Hammer” (από το album “Mystification”, που κλείνει τα τριάντα χρόνια από την κυκλοφορία του) το συναντά κανείς μόνο σε thrash συναυλίες. Η ένταση συνεχίστηκε αμείωτη μέχρι το τέλος με καταπληκτικές αποδόσεις αριστουργημάτων όπως τα “Witches Brew”, “Necropolis” (πανικός!) και “Crystal Logic”. Μετά από το μικρό πέρασμα από το παραγνωρισμένο “Metal” album με το “Queen of the Black Coast” ήρθε το κλείσιμο με το “Flaming Metal Systems” και η αποθέωση για την μπάντα αυτή που προσφέρει ανόθευτο μέταλλο εδώ και 40 χρόνια. Θα είμαστε εκεί σίγουρα και την επόμενη φορά.