Η απόδοση που νίκησε στον ήχο τον χώρο.
Aνταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Το ζέσταμα με τους Yellow Devil Sauce, μια διαβολεμένη κίτρινη σάλτσα από Tool, Melvins, Propane και Q.Ο.Τ.S.A. Φέρονται βρώμικα ακόμη και στα όργανά τους. Ο ήχος “Greed”-y και παίζουν άγρια, με χαρακτηριστικό τους τις πολλές αλλαγές και τα καλοσχεδιασμένα κοψίματα. Τα ανοιχτά φωνητικά σε στιγμές που ακολουθούσαν τη μελωδία τάπωναν τη βαρύτητα και από τα χαμηλά την ανάτρεπαν ενώ δεν έλειψαν οι heavy χροιές και οι κραυγές. Η ατμόσφαιρα έπαιζε πολύπλευρα δυνατά ανακατεμένη με stoner, progressive αλλά και thrash μουσικά ερεθίσματα. Όσο για τα ορχηστρικά δουλεμένα στοιχεία, ξετρύπωναν μέσω του μπάσου και της κιθάρας από τα απότομα γυρίσματα στα drums. Ενώ το υλικό τους άλλαζε, ο ρυθμός παρέμενε σε μία γενική hard rock κατάσταση. Και τα σόλο μπόλικα και ανεξέλεγκτα. Έτσι η απάτη (“Fraud”) δεν τους πιάνει όταν καταφέρνουν να εκπροσωπούν πολλά είδη ταυτόχρονα με το δικό τους προσωπικό τρόπο. “Another U”. Μία doom-ίλα χάσιμο. Ένα ακόμη στίγμα ύφους για την καληνύχτα τους στο συγκεκριμένο live.
Η συνέχεια της βραδιάς με τους Madleaf που έχουν έτοιμη για παρουσίαση τη νέα τους δισκογραφική δουλειά “House of lust”. Η σύνθεση νέα, η ένταση παραμένει υψηλή. Τα παιχνιδίσματα του drummer σταθερά και ασφαλή ώστε να διατηρήσουν τις γραμμές χωρίς να παρασυρθούν άσκοπα περεταίρω. Οι κιθάρες μοιράζουν τους ρόλους σε κυκλική ροή όπως πάει και με τη σχεδίασή του. Το αποτέλεσμα η μία να κρατάει το tempo και η άλλη να σολάρει ή να επιμένει στο heavy tune της rock όσο η άλλη αφήνεται στο μελωδικό της κούρδισμα. Ισορροπούν. Το μπάσο ισχυρό να τα σπάει μα και σε στιγμές να blues-άρει ελαφρά στα κλεφτά, “Angel’s eyes” no mercy…
Κουμπάκια να πειράζονται, κοφτά κενά εγρήγορσης και χαμηλωμένη φωνητική κλίμακα που αντισταθμίζει το βαρύ μεταλλικό ύφος του “White Shark”. “Break your cage” enlightenment. Η φωνή αλλάζει διαστάσεις ανάλογη με τις απαιτήσεις από τις συστάσεις. Από εκκεντρική σε ήρεμη, ανοίγει, αγριεύει, κραυγάζει και τσιτώνει, μα δεν ξεφεύγει πολύ από την alternative του σχήματος προσέγγιση. Μέχρι και το “Closer” μετρημένα τράβηξε ο πρόλογος. Ακολουθεί το “Coming Home”, αρχικά ως μια μπαλάντα που άψογα επιταχύνει σα να βιάζεται να επιστρέψει στο πιο γρήγορο μέρος του. Πιο ωραίο και από το δίσκο θα μπορούσα να πω πως διατυπώθηκε επί σκηνής το “Burn” και μας έκαψε. Στο τελείως δικό τους φρέσκο κάψιμο.
Γρυλίζει το “Mind games” (μου θύμισε κάτι από τα παλιά των Deftones, άσχετο) επίσης εκπληκτικό. “Black Morning Rising” μελωδικό shinny ηττημένο καουμπόικο ύφος, ένα τράβηγμα της χορδής και τα γκάζια άψογα στους χρόνους να το απογειώνουν και να το προσγειώνουν με μηχανή μεγάλου κυβισμού στο σήμερα. Με τσίτα τα γκάζια το “Hit and Run” some reversal για επιπλέον όγκο στο fuck του ρεφραίν και ήρθε η σειρά για το ομότιτλο του album σε λίγο πιο ψυχεδελική version ή διάθεση για να το κουμπώσουν με το “Velvet” ώστε να θυμίσουν και συνάμα τιμήσουν και κάτι από τα παλιά τους για τον επίλογο.