Άρχισα να γράφω με το που μπάινει ο δίσκος, κάπου μετά το πρώτο λεπτό του εισαγωγικού “The Only Chance”, γιατί εκεί μπόρεσα να «ακούσω» την παραγωγή, και τότε ήξερα και τι θα έγραφα, και πώς, και γιατί και διάφορα άλλα. Ok, δεν ήξερα για παράδειγμα για τους εθιστικούς και κάπως… χμμμ… «παραδοσιακούς» ρυθμούς που σκάσανε καπάκια μετά στο “Knee Scratch”, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο, γιατί παρακολουθώντας τους Mad John the Wise από τα πρώτα τους βήματα, ποτέ δεν αμφέβαλλα για την ικανότητά τους να σκαρώνουν ακριβώς τέτοια κομμάτια, περίπλοκα και όμως εύληπτα, με πολλές επιρροές και όμως τόσο ομοιογενή που να σου δίνουν την αίσθηση ότι η μπάντα ανακαλύπτει από το μηδέν κάτι καινούριο. Όχι, δεν είναι αυτό το ζητούμενο, και ναι, θα τον ακούσω όλον τον δίσκο πριν ολοκληρώσω την κριτική. Αλλά το μεγάλο στοίχημα εδώ δεν ήταν αν η μπάντα θα έχει καλό υλικό να παρουσιάσει.
Το μεγάλο στοίχημα για μένα τουλάχιστον, ήταν το αν θα καταφέρει η μπάντα να κλείσει μέσα στο ηχογράφημα αυτή την σχεδόν ανεξέλεγκτη ενέργεια που βγάζει στις ζωντανές της εμφανίσεις. Γιατί παρά όλα τα νεωτεριστικά και ουσιαστικά προοδευτικά – και όχι απλά «προγκρέσιβ» – στοιχεία τους, οι Mad John παραμένουν μια παλιομοδίτικη μπάντα. Και σαν τέτοια, δίνουν τέτοια live shows που καταντάει… μειονέκτημα, καθώς η μπάντα στο ομώνυμο EP με το οποίο μας συστήθηκε δισκογραφικά δεν μπόρεσε να βγάλει αυτό το liveάδικο συναίσθημα στο studio.
Και ευτυχώς για όλους μας, στο “Voyager” το στοίχημα το κέρδισαν και μάλιστα στο έπακρο. Με μια δυνατή, οργανική παραγωγή, βάζεις τον δίσκο και νομίζεις ότι η μπάντα παίζει δίπλα σου. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Οχτώ πραγματικά εμπνευσμένα κομμάτια, που εγώ που είμαι από χωριό θα τα περιέγραφα απλά σαν μοντέρνο metal, αλλά επειδή εκεί θα μου κάνετε nu συνειρμούς, ας τα περιγράψουμε σαν ένα ιδιαίτερα βαρύ μείγμα από metal riffs, jazzy περάσματα, παραδοσιακούς ρυθμούς, ψυχεδελικά μέρη, stoner γραμμές, ζεστά, μπάσα φωνητικά, και όλο αυτό φιλτραρισμένο με μια ξεκάθαρα ροκάδικη αισθητική. Δε φταίω εγώ αν δε βγάζω νόημα, βάλε το Voyager σε 10 ανθρώπους και θα πάρεις άλλες τόσες εκδοχές για το τι παίζει η μπάντα. Αλλά αν το πεις metal θα αφήσεις πράγματα έξω, αν το πεις progressive θα το κάνεις να ακούγεται δήθεν χωρίς να είναι, αν το πεις stoner θα το τσουβαλιάσεις σε μια σκηνή που παραπαίει… Οπότε ξέρετε τι; Ας το πούμε “Voyager” το έρμο κι ας κάτσουμε να το ακούσουμε, γιατί είναι πραγματικά απολαυστικό. Και το νου σας σύντροφοι, όπου τους πετύχετε live μην τους αφήνετε. Κυνηγάτε τους αλύπητα.
ΥΓ: Aυτό που γίνεται στο “Monolith” είναι για να σε πιάνει νευρικό γέλιο. Έτσι για να δείτε ότι το άκουσα όλο.