Η ώρες του Σαββάτου κυλούσαν αργά και βασανιστικά! Μόνη διέξοδος, η υπαγόρευση στο μυαλό, να διώξει την αγωνία για το τεράστιο event της βραδιάς! Μετά από τρία χρόνια -τότε στο Rockwave Festival- και μετά από έντεκα ολόκληρα, από την πρώτη, τότε, εμφάνισή τους στη χώρα μας, οι Machine Head επέστρεψαν, μετά από μία νερόβραστη γλυκοπατάτα για νέα κυκλοφορία, ευτυχώς, όχι για να μας την παρουσιάσουν, αλλά για να μας ταξιδέψουν στα παλιά. Το ταξίδι αυτό, όλως παραδόξως, κράτησε ένα, πολύ τίμιο, διομισάωρο!
Ανταπόκριση: Δημήτρης Κοντορούσης
Μπάντα να ανοίξει τη συναυλία δεν χρειάστηκε. Μπήκαμε, περιμέναμε κάτι τις και, χωρίς πολλά πολλά, το “Diary of a Madman”, του θεού Ozzy, το οποίο προμηνύει την έναρξη του show των Machine Head αρκετά χρόνια τώρα, ακούστηκε από τα μεγάφωνα, επιβλητικό και αισιόδοξο για το τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Όσο και να ήταν αναμενόμενη η ανυπέρβλητη “γαματοσύνη” του live, αυτό που ακολούθησε, ήταν πέρα από κάθε φαντασία!
Τα πάντα μαυρίζουν και οι πρώτες νότες του “Impirium” ακούγονται στον αέρα, μαζί με τις πρώτες ιαχές του κόσμου, ο οποίος αρχίζει να ωρύεται, πριν καν ξεκινήσει το κομμάτι! Οι Machine Head επί σκηνής και ο όχλος στον αέρα! Κύκλοι παντού, crowd surfing ασταμάτητο και αχώνευτοι securit-άδες να τρέχουν απ’ τη μια άκρη στην άλλη και να σπρώχνουν τους “σερφάδες” (σ.σ: ρε τι ειν’ αυτά ρε; που τα ‘χετε δει αυτά, σας τα διδάσκουν;)
“Beatiful Mourning” και στα καπάκια, ίσως, το καλύτερο κομμάτι του “Bloodstone & Diamonds” το οποίο ακούει στο όνομα “Now We Die” και γιατί όχι άλλωστε; “Bite the Bullet” και το headbanging δεν έχει σταματημό, μιας και ο μικρός θεός Robb δεν σταματάει να ξεσηκώνει τους πάντες και να “απαιτεί” άλλοτε πέντε pits, άλλοτε τρία ή ακόμα και ένα τεράστιο! Αδιάφορο “Locust”, για τη συνέχεια -για τη νεολαία όχι και τόσο αδιάφορο, ακολουθεί ιστορία- και “From This Day”, από το επικό “The Burning Red”, για να θυμηθούμε κι εμείς τα νιάτα μας! Το “Ten Ton Hammer”, ήταν και το μοναδικό που ακούστηκε από το “The More Things Change..”, το οποίο αποτελεί τη μοναδική μου ένσταση στο setlist! “Take My Scars” και τα μυαλά στα κάγκελα, αλλά τι να κάνουμε· ίσως την επόμενη φορά!
“Clencing the Fists of Dissent”, “As Falls Down” και “The Blood, the Sweat, the BEERS MOTHERFUCKERS”, ούρλιαζε και ωρυόταν ο Flynn! Απροσδόκητη συνέχεια με την κομματάρα “Crashing Around You”, από τον πιο αδικο-θαμμένο δίσκο των Machine Head, το full “nu-metal” on, “Supercharger”.μΣτο σημείο αυτό τα φώτα χαμήλωσαν και “τα παιδιά μας” αποχώρησαν να πάρουν καμιά ανάσα. Τουλάχιστον την πήραν αυτοί, γιατί εμείς εισπνέαμε κάτι ανάμεσα σε αποπνικτικό καυτό αέρα, με μια μεγάλη τζούρα πικάντικης τυρίλας, ιδρωτίλας και μασχαλίλας! (σ.σ: καλή σας όρεξη!)
Και βγαίνει ο μορφονιός με το μπουζούκι του, κι αντί να αρχίσει να παίζει κάτι, ένα προβόλι του σκάει κατακέφαλα και κρατώντας για παρέα του ένα ακόρντο σε 4/4, αρχίζει τη φλυαρία που όλοι λίγο πολύ αγαπάμε να μισούμε! “Και τι ωραία που περνάμε εδώ, και πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα στη χώρα σας, μα εμείς σας αγαπάμε και σας συμπαραστεκόμαστε, γιατί να είχαμε έρθει και τρία χρόνια πριν σ’ ένα φεστιβάλ, που δεν θυμάμαι καν πώς λέγεται, με τον Ozzy και τον Zakk, αλλά κάτι στράβωσε και έπαιζα με τα “παιχνίδια” του Zakk γιατί τα δικά μου δεν μου τα φέρανε και..” ΦΤΑΝΕΙ!
Και στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω το εξής σχόλιο, γιατί αν είμαι ο μόνος που δεν άκουσε κάτι σχετικά με αυτό, χαίρομαι. Αν, από την άλλη, είμαστε πολλοί, ντροπή στον κύριο Flynn που δεν κάνει τις ψαχτικές του για το τι θα πει σε κάθε διαφορετικό χώμα που πατάει για να παίξει! “It’s our first time in Greece as headliners!” “Ό,τι τι;”, ρωτάω εγώ! “2004, Gagarin, πανικός για εξίσου διόμιση ώρες και διασκευές σε Pantera, Maiden και Metallica το ξεχάσαμε κιόλας κύριε Flynn”, ξαναρωτάω εγώ! Αλλά μπορεί να με συνεπήρε η φορτισμένη ατμόσφαιρα και να βούλωσαν τα αυτιά μου από τις ανυπέρβλητες ποσότητες ηδονής και να μην άκουσα κάτι που ειπώθηκε.μΚαι για να καταλήξω, το μπουζούκι δεν το έβγαλε για τα γλυκόλογα, αλλά για το “Darkness Within”.
Και εδώ έρχεται η ιστορία που υποσχέθηκα λίγο πιο πάνω! Μπορώ να ανεχτώ τα πάντα όσον αφορά το σιχαμένο αυτό πράγμα που λέγεται “χάσμα γενεών”! Μπορώ να ανεχτώ το ότι εγώ έβλεπα “Jumaru” και “Voltron”, ενώ σήμερα βλέπουν… χμμ.. ΤΙΠΟΤΑ! Μπορώ να δεχτώ ότι άκουγα Backstreet Boys -ναι έφτασε η στιγμή να το πω και δημοσίως- ενώ σήμερα ακούνε “Just In Beaver”. Αυτό που δεν μπορώ να ανεχτώ, είναι τον πιτσιρικά που την στιγμή που άκουσε το “Locust”, του γύρισε το μυαλό και έτρεξε να τα σπάσει μπροστά και όταν, επιτέλους, ήρθε η άγια στιγμή του “Bulldozer”, έχοντας πια γυρίσει και αράζοντας δίπλα μου, να με ρωτάει “Συγγνώμη φίλε, ποιο είναι αυτό;” “ΤΟ 2!”, ήθελα να του πω αλλά όοοοοχι! Στάθηκα στο ύψος μου!
“Killers & Kings” και ένας τεράστιος κύκλος απ’ άκρη σ’ άκρη του Βοτανικού, άνοιξε για να καταπιεί την οργή, τη χαρά, το ξέσπασμα και οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα του καθενός που βρέθηκε στο εσωτερικό του! Και πριν προλάβει να κλείσει και πριν προλάβουν οι παλμοί να επανέλθουν στα φυσιολογικά τους “LET FREEDOM RING WITH A SHOTGUN BLAST”! Μα σταμάτα πια, πονάει ο σβέρκος μου! “Davidian” και πανικός στον αέρα, στο πάτωμα, στον εξώστη!
“Desend the Shades of Night”! Ναι αυτό το τελευταίο, καταχωνιασμένο έπος, στον πυθμένα του “Through the Ashes of Empires”, με όλους τους παρευρισκόμενους να συνεχίζουμε να τραγουδάμε και μετά το πέρας του κομματιού, για αρκετή ώρα, και τα μέλη της μπάντας να κοιτάζουν αποσβολωμένα και χαμογελαστά, μην πιστεύοντας αυτό που βλέπουν και ακούνε! Επιτέλους, χαλάρωση και ηρεμία! Ηρεμία πριν την καταιγίδα!
“Now I Lay Thee Down” και “Take Me Through Fire” για αυτή την ατελείωτη συνέχεια! Μα πόσο ακόμα; “Θέλετε κι άλλο;”, να φωνάζει απλόχερα ο Flynn. “Εσύ τι λες, μ@λάκες είμαστε να πούμε όχι;”, να φωνάζουμε εμείς! Και η στιγμή να ακουστεί το όνομα του αείμνηστου Dimebag και αυτό το κάτι ξεχωριστό που είναι συνδεδεμένο με τους Machine Head, είχε έρθει! “Dimebag! Dimebag! Dimebag!” προέτρεψε ο Flynn και χωρίς να χάσεις κανείς δευτερόλεπτο έσπευσε να ακολουθήσει στο ρυθμό! Και σαν να μην έφτανε αυτό, αυτή η “πολεμική τρίκαση” της εισαγωγής του “Aesthetics of Hate”, ήρθε και έκατσε τόσο αρμονικά επάνω στο οπαδικό “Dimbag! Dimbag! Dimbag!”
Η συνέχεια επιφύλασσε ένα από τα πιο αξιόλογα κομμάτια του “Bloodstone & Diamonds”. “Game Over”, λοιπόν, και όπως όλα έδειχναν, η βραδιά κυλούσε ομαλά προς το τέλος της! “It’s time for a wall of death!”, ήταν η προτροπή του ασταμάτητου και επιβλητικού Robb Flynn, καθώς κουνούσε τα χέρια του αριστερά και δεξιά, κάτι μεταξύ μαέστρου και Μωυσή, προσπαθώντας να διευθύνει τη λαοθάλασσα που απλωνόταν μπροστά του! Αυτό που έγινε καθ’ όλη τη διάρκεια του “Supercharger”, δεν περιγράφεται με λέξεις!
Είχε ακουστεί κάθε νότα, την οοποία ο κάθε παρευρισκόμενος περίμενε, εναγωνίως, να ακούσει! Η επιλογές για το κλείσιμο δεν ήταν πολλές! “Halo”. Οι τέσσερις αυτές νότες που έκαναν το όσα άτομα βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο Βοτανικό να χοροπηδάνε σαν τρελά από έκσταση! Η αυλαία είχε κλείσει! Αλλά οι Machine Head δεν είναι μια τυχαία μπάντα!
Χαμόγελα, υποκλίσεις από τον κύριο Jared MacEachern (μπάσο) προς το κοινό, οι μπαγκέτες του Dave McClain (a.k.a χταπόδι) να εκσφενδονίζονται προς όλες τις πλευρές, χειραψίες, ομαδικές φωτογραφίες και τουλάχιστον πέντε λεπτά ενασχόληση με το κοινό! Ένα τελευταίο ξεσήκωμα από τον Robb Flynn και το τέλος. Τα φώτα άναψαν, μουσική ακούστηκε από τα μεγάφωνα καθώς και ένα-δύο “we want more”, ακολουθούμενα από ειρωνικά χαχανιτά.
Τι κι αν η βροχή μας κράτησε για αρκετή ώρα στο χώρο. Τι κι αν δε σταματούσε με τίποτα. Τίποτα δεν βρέθηκε να χαλάσει αυτό το ανυπέρβλητο βράδυ Σαββάτου!