Η καλλιτεχνική φυσιογνωμία της Lydia Lunch έρχεται στην Αθήνα, παρέα με το σχήμα της, τους Big Sexy Nose, το Σάββατο 10 Νοεμβρίου επί σκηνής Gagarin 205. Με αφορμή την εμφάνισή της, η Ναϊρί Πελτεγιάν συνομιλεί με τη Lydia, εκ μέρους τους Rockinathens.gr.
***
Lydia, καλησπέρα και ευχαριστώ για το χρόνο σου. Πώς πηγαίνει το tour;
Καλησπέρα, πηγαίνει πολύ καλά, ευχαριστώ!
Χαίρομαι… Lydia, είσαι συγγραφέας, μουσικός, ποιήτρια, φωτογράφος, έχεις δημοσιεύσει άρθρα και βιβλία, έχεις κάνει ντοκιμαντέρ… Και παρ’ όλ’ αυτά πάντα εμφανίζεσαι με κάτι καινούργιο. Πόσο δύσκολο και ταυτόχρονα απελευθερωτικό, είναι να μπορείς να εκφράζεσαι στις παραστάσεις σου με τόσα πολλά και διαφορετικά μέσα;
Είναι εύκολο να εκφράζεσαι μέσα από μια πληθώρα μέσων. Το δύσκολο είναι να μπορείς να βρεις το μέρος που θα τα εκφράσεις όλα αυτά. Το βασικό κομμάτι είναι να βρεις και να κλείσεις τις παραστάσεις. Η διαδικασία έκφρασης είναι το εύκολο, το δύσκολο μέρος είναι ο κόπος του να βρεις το κατάλληλο μέρος, για το κατάλληλο project, την κατάλληλη στιγμή. Πρέπει να είσαι κάποιου είδους «γεωγραφικός μάντης»… “Πού να κατευθύνω αυτό το project, πού να επιχειρήσω το άλλο, ποιος μπορεί να συμβάλει στο να κλείσω τις συγκεκριμένες παραστάσεις”. Οπότε, αυτό είναι το πιο απαιτητικό κομμάτι, το τι μου επιτρέπεται να κάνω. Το να κάνω τη δουλειά μου είναι το εύκολο.
Έχεις συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Sonic Youth, ο Brian Eno, ο Nick Cave, οι Swans, ο Marc Almond και πολλοί άλλοι. Έχεις συγκεκριμένα κριτήρια όταν διαλέγεις με ποιόν θα συνεργαστείς;
Ναι, το κατάλληλο άτομο για την κατάλληλη δουλειά, αυτό. Ποτέ μου δεν σκέφτομαι με ποιον θέλω να δουλέψω, πάντα αναλογίζομαι τι μπορεί να προσφέρει το εκάστοτε άτομο στο συγκεκριμένο project.
Τι γεύση σου έχουν αφήσει οι συνεργασίες με τόσο σπουδαίους μουσικούς;
Συνήθως πολύ γλυκιά.
Ποιο είναι το πιο έντονο συναίσθημα/ανάμνηση που έχεις από την No Wave σκηνή, το CBGB και τους “Teenage Jesus & the Jerks”;
Υπήρχαν τόσα πολλά που συνέβαιναν εκείνη την εποχή σε πολλά επίπεδα, ενώ τώρα φαίνεται ότι τα πράγματα έχουν φθαρεί. Για μια περίοδο ήταν το επίκεντρο, όπως ήταν στις αντίστοιχα στις μέρες τους το Παρίσι, το Βερολίνο, το Λος Άντζελες, το Σαν Φρανσίσκο και η Αθήνα. Μέρη σαν αυτά κάνουν τον κύκλο τους, οπότε για μια χρονική περίοδο είναι μέσα στη ζωντάνια ενώ αυτή τη στιγμή θεωρώ ότι τέτοιες καταστάσεις είναι αρκετά σποραδικές και διασκορπισμένες, πιθανότατα λόγω του internet, αλλά και λόγω του ότι υπάρχουν όλο και περισσότερα μεγάλα φεστιβάλ για το κοινό, και ταυτόχρονα όλο και λιγότερα clubs που μπορεί να πάει κάποιος. Επίσης, με την ύπαρξη του Ιnternet ο κόσμος είναι πιο πιθανό να προτιμήσει την άνεση του σπιτιού του και την επιλογή του YouTube. Εκείνη την εποχή έβγαιναν έξω συνέχεια, κάνοντας πολλά διαφορετικά πράγματα κάθε βράδυ. Ήταν κάτι σαν μια μεγάλη κοινότητα ανθρώπων, και αυτό ήταν το καλύτερο σε όλο αυτό. Βέβαια, για κάποιους ήταν επικίνδυνο, η πόλη ήταν σχεδόν χρεοκοπημένη, αλλά όλοι ήταν απελευθερωμένοι από τη φτώχεια και τα συντρίμμια.
«Όλοι οι “νορμάλ” προσπαθούσαν να φύγουν απ’ τη Νέα Υόρκη, αλλά εμείς, όλα τα “φρικιά”… προσπαθούσαμε να μπούμε» είχε πει η Maripol, στο ντοκιμαντέρ “Blank City, The No Wave Years”. Ήταν όντως έτσι η Νέα Υόρκη την δεκαετία του ’70;
Ναι, έτσι ήταν. Δεν έχω δει το ντοκιμαντέρ αν και έχω σκοπό, αλλά ήταν όντως έτσι. Οι “νορμάλ” απομακρύνονταν, τα “φρικιά” συνέρρεαν, ενώ τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Τα “φρικιά” δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ζήσουν εδώ και οι “νορμάλ” έχουν επικρατήσει.
Νέα Υόρκη των 70s ή Βαρκελώνη των 00s;
Έφυγα από εδώ το ’79 ή το ’80, επέστρεψα το ’84, ξαναέφυγα το ’90, ξαναγύρισα τώρα και δεν έχω ιδέα πόσο καιρό θα καθίσω εδώ, γιατί είναι υπερβολικά ακριβά. Έχω μείνει σε πολλά μέρη και για μένα δεν έχει καμία σημασία που μένω. Επισκέπτομαι διάφορα μέρη, για διαφορετικούς λόγους. Κάποιες φορές συμβαίνει λόγω των συνεργασιών μου (αν και όχι πάντα). Την περίοδο της συνεργασίας μου με τους Big Sexy Noise, εγώ έμενα στη Βαρκελώνη κι αυτοί στο Λονδίνο. Τώρα μένω στην Νέα Υόρκη αλλά κάνω περιοδείες μαζί τους. Θα δούμε λοιπόν που θα με βγάλει ο δρόμος, αλλά η Νέα Υόρκη έχει τελειώσει.
Πες μας μερικά πράγματα για τους Big Sexy Noise, το line-up που περιλαμβάνει τους James Johnston, Ian Whyte απ’ τους “Gallon Drunk” και τους οποίους θα απολαύσουμε μαζί σου στο Gagarin.
Ανυπομονώ, είναι τρομερά διασκεδαστικό. Είναι αυτό που αποκαλώ η cock rock μπάντα μου. Από μουσικής άποψης, είναι όπως το “Your love don’t pay my rent” ή το “Another man coming (While the bed is still warm)”. Είναι μια άσεμνη rock μπάντα, περνάμε υπέροχα. Το περιμένω πώς και πώς.
Όσον αφορά το βιβλίο σου «Paradoxia», πώς αποφάσισες να το γράψεις και σε ποιους απευθύνεται;
Για αρκετά χρόνια, με κυνηγούσε ένας εκδοτικός οίκος που ήθελε να γράψω ένα βιβλίο. Κάποια στιγμή μου είπαν ότι είχαν την δυνατότητα να με πληρώσουν, εγώ είχα την χρονική άνεση να το γράψω και ήταν μια σημαντική περίοδος για μένα γιατί ξεκίνησα την συγγραφή από το τελευταίο κεφάλαιο. Οπότε, έγραψα ένα βιβλίο που θεωρούσα ότι δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο μέχρι εκείνη την στιγμή, σχετικά με την γυναικεία ψυχοπαθολογία και την σεξοσχιζοφρένεια.
Ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να διδάσκονται τα κορίτσια πώς να προστατευτούν από την σεξουαλική, ή και κάθε είδους βία / παρενόχληση;
Το να ξεκινάει όσο το δυνατόν νωρίτερα. Να ξεκινάνε όταν είναι έξι ετών να μαθαίνουν να αμύνονται, προφορικά και σωματικά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πρέπει να υπάρξει κάποια αποδοχή της συνήθους ανδρικής συμπεριφοράς. Πρέπει να υπάρχει κάποια αποδοχή σε αυτό. Δεν μπορείς να εκνευρίζεσαι με το παραμικρό. Πρέπει να γνωρίζεις καλά την “περιοχή” σου και πώς να την υπερασπίζεσαι. Μερικές φορές πρέπει απλά να επιτρέπεις σε έναν μαλάκα, να είναι μαλάκας. Αλλά έχεις το δικαίωμα να απομακρυνθείς από όλο αυτό. Δεν χρειάζεται να βάψεις τα χέρια σου με αίμα, αλλά από την άλλη δεν χρειάζεται και να παραμείνεις και να το ανεχτείς.
Έρχεσαι σε μία περίοδο, που η Ελλάδα έχει έρθει αντιμέτωπη με ένα θλιβερό γεγονός. Την δολοφονία ενός ακτιβιστή της LBGTQI κοινότητας, που πρωτοστατούσε για τα δικαιώματα των οροθετικών. Εγκλωβίστηκε σε ένα κοσμηματοπωλείο και χτυπήθηκε μέχρι θανάτου από ανθρώπους που θεώρησαν ότι το κίνητρό του ήταν η ληστεία. Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο… Αλλά τι θα έλεγες σε μία κοινωνία που διχάζεται από ένα τέτοιο σκηνικό και για το αν κάποιος έχει δικαίωμα να αφαιρέσει την ζωή κάποιου;
Οι άνθρωποι είναι ακόμα απίστευτα βίαιοι. Δεν βγάζω τον εαυτό μου εκτός, αλλά τουλάχιστον εγώ ελέγχω την βίαιη πλευρά του εαυτού μου ως επί το πλείστον. Κανείς δεν είναι δικαστής και ένορκος ώστε να χτυπήσει κάποιον μέχρι θανάτου για οποιοδήποτε ζήτημα. Είναι απαράδεκτο, σε τι εποχή ζούμε;! Το ότι δεν έχουμε ξεπεράσει την ηλιθιότητα και προκατάληψη της ανθρώπινης φυλής είναι εξωφρενικό. Δεν ξέρω καν αν θα μπορέσουμε ποτέ να το ξεπεράσουμε. Αδιαμφισβήτητα, ως κοινωνία, δεν το έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής κι εσείς σίγουρα το γνωρίζετε, καταγόμενοι από την κοιτίδα της φιλοσοφίας και της λογικής. Δεν είμαστε μια λογική, συνετή φυλή. Ο φόβος είναι αυτό που καθοδηγεί την ζωή των περισσοτέρων, ο φόβος είναι αυτό που οδηγεί σε αντίποινα.
Μετά από όλα αυτά, έγραψες ένα βιβλίο μαγειρικής. Πώς προέκυψε αυτό;
Κάνω πολλές περιοδείες, τρώω συχνά σε εστιατόρια, ταΐζω γενικά πολλούς ανθρώπους. Θεώρησα ότι θα ήταν καλή ιδέα να γράψω ένα sexy βιβλίο μαγειρικής και ταυτόχρονα να εκφράσω κάποιες εναλλακτικές μορφές της συγγραφής μου. Ένα απ’ τα κεφάλαια αναφέρεται στα ελληνικά πλούσια γεύματα, τον γυναικείο Μινωικό πληθυσμό με τις παγανιστικές τελετές για τον ερχομό της άνοιξης και το γεγονός ότι στα τσιμπούσια γινόταν χρήση ναρκωτικών ουσιών και λοιπά. Οπότε, δεν πρόκειται περί ενός συνηθισμένου βιβλίου μαγειρικής. Επίσης, έχω ένα βιβλίο που υπολογίζω να εκδοθεί του χρόνου. Είμαι αρκετά περήφανη, μπορώ να πω, για το γεγονός ότι απορρίφθηκε 26 φορές, γιατί θεωρήθηκε υπερβολικά καυστικό. “Υπερβολικά καυστικό” για την εποχή μας?! Αν είναι δυνατόν! Τέλος καλό, όλα καλά όμως, κλείσαμε συμφωνία για την έκδοσή του και μάλιστα καταφέραμε να πάρουμε δικαιώματα για την έκδοσή του και σε άλλες γλώσσες. Ελπίζω να εκδοθεί και στα ελληνικά. Όλο αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα, η συγγραφή, τα δοκίμια. Αντιστοίχως, οι spoken word παραστάσεις και εν τέλει, το rock. Να χαλαρώνω, να εκτονώνομαι μέσω του rock επειδή ήδη έχουμε πολλές έννοιες σε καθημερινή βάση. Λατρεύω τις spoken word παραστάσεις και, μάλιστα, πολύ πρόσφατα έπαιξα με τους Last Poets οι οποίοι ξεκίνησαν την καριέρα τους πριν καν δημιουργηθεί το hip hop… ξέρεις… “The revolution will not be televised”, “This is madness”, ο Umar Bin Hassan, ο Babatunde …Ήταν σπουδαίο για μένα που συνεργάστηκα μαζί τους. Στην τελική, βέβαια, το ροκ είναι ο σίγουρος τρόπος για να ξεδώσεις.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου δίσκος όλων των εποχών;
Oh shit!
Ξέρω, δύσκολη ερώτηση…
Ναι, ναι. Αδύνατο να σου απαντήσω σ’ αυτό! Αλλάζει διαρκώς. Ποτέ δεν ακούω μουσική όταν είμαι μόνη μου. Τότε είναι που δημιουργώ, γράφω μουσική. Δεν ακούω τραγούδια όταν γράφω μουσική, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Προτιμώ να το βλέπω live.
Ποιο είναι το πιο ερωτικό, ελκυστικό χαρακτηριστικό σε έναν άνθρωπο; Κάτι στο οποίο δεν μπορείς να αντισταθείς;
Η ευφυΐα.
Lydia, σε ευχαριστώ πολύ! Ανυπομονούμε να σας απολαύσουμε live στις 10 Νοεμβρίου, στην σκηνή του Gagarin 205!
Ευχαριστώ πολύ! Ελπίζω να απολαύσετε το live, bye!
* ENGLISH VERSION *
Lydia, Thanks again for this interview, I hope you’re doing well. How’s the tour going?
Hey! Really great, thank you!
Glad to hear that… So, you’re a writer, musician, poet, photographer, you have published articles and books, made documentaries and you always come up with something new. How difficult and at the same time how liberating is it to be able to express yourself in a performance through so many and different means?
It’s easy to express yourself in many formats; it’s difficult to find the places to express them to others. The biggest job is finding the shows, is booking shows. So doing the work is easy, the hard part is the manual labor of actually finding the right place to put the right project at the right time. You kind of have to be like a geographical divinator, “oh, where should I take this project now, where should I take that project now, who can help me to get the shows”; so that’s the most difficult part, doing the work is the easy part; it’s what I’m allowed to do.
You have worked with artists as Sonic Youth, Brian Eno, Nick Cave, Swans, Marc almond and many others. Do you have some specific criteria when it comes to choosing who to work with?
Yes. The right person for the right job, that’s it. I never think who I want to work with, I always think what is this person for the job.
What is the aftertaste of collaborating with such great musicians?
Usually very sweet.
What is the most vivid feeling or memory you have from No Wave scene , CBGB and “Teenage Jesus & the Jerks”?
Well just that there was so much going on at that time of many dimensions and now it seems that many things are fractured. It was a center for a period the same way Paris or Berlin, or Los Angeles, San Francisco, Athens in its day; places, they go through cycles so they’re very vibrant at one period and right now I think most things are very scattershot possibly because of the internet and possibly because there are really big festivals that people go to and less clubs for people to go to. Also with the internet people are less likely to go to clubs they are more likely to stay home and watch it conveniently on their YouTube. So people were out all the time every night doing many different things and it was a big community of people so that was the best part about it; of course it was very dangerous to some, it was a bankrupt city but everybody was very liberated amongst the poverty and debris.
“All the ‘straight’ people were trying to get out of New York, but all the freaks… we were trying to get in.” said artist Maripol in “Blank City, The No Wave Years” documentary. Was it like that in New York in the 70s?
Yes it was like that. Well I haven’t seen that documentary even though I mean it, but yes it was like that; normal people were fleeing, the freaks were coming in and now it’s the opposite. The freaks can’t afford to live here and the normals have taken over.
So New York of the 70s or Barcelona of the 00s?
I left here in 1979 or ‘80, came back in ‘84 and left for good at ‘90 and I went back and I don’t know how long I’ll be here, because it’s just unaffordable. I’ve lived in many places; it doesn’t matter where I live. I go to different places for different reasons; sometimes for the collaborators (not always). Working with big sexy noise, they’ve always lived in London I lived in Barcelona. When I first began with them -I’m in New York now- but we go on the road together so we’ll see where I’ll go next, but New York is over.
Tell us a few words about “Big Sexy Noise”, the line up which includes James Johnston and Ian Whyte of “Gallon Drunk” and which we’ll enjoy in Gagarin.
Can’t wait, Great fun. It’s a great fun band. It’s what I call my Cock Rock Band so it turns cock rock on its head. It sounds like “Υour Love don’t pay my rent” or “Αnother man coming while the bed is still warm”; it’s just a raunchy rock band, we have a lot of fun. I can’t wait to play with them.
How about your book “Paradoxia”, how did you decide to write it and to whom does it gear?
I was pursued by a book company for many years, they wanted me to write a book and they said now they could afford to pay me to write it, I could afford to take the time to write it but it was an important time because I wrote the last chapter first. So I was just writing a book that I didn’t think had existed before about female’s psychopathology, sexoschizophrenia.
Which is the most efficient way to teach young girls to defend themselves against sexual or any kind of harassment/abuse?
Start as early as possible. Start when they’re six years old to teach them to defend themselves, verbally and physically. That’s very important. There has to be some acceptance of the normal male macho vile behaviors. There has to be some acceptance in it. You can’t get upset about the smallest things. You have to know where your territory is and how to defend it. Sometimes you just have to allow an asshole to be an asshole. But you can walk away from it. You don’t have to get your hands bloody and also you don’t have to stay there and get your body bloody either.
You will be visiting Athens at a time that Greek people have been confronted with a very sad incident; the murder of an activist of the LGBTQI community and outspoken supporter of HIV positive people’s rights. He was trapped in a jewelry shop and was beaten to death by people who assumed his motive was robbery. New evidence is revealed which is proving the opposite… What would you say to a society divided by such an act?
Well, humans are still incredibly violent, myself too but I control my violence for the most part. No one is the judge and jury to beat anyone to death over anything. This is ridiculous, what year are we in?! That we have not progressed beyond man’s stupidity and Prejudice is outrageous! I don’t know if we ever will. We haven’t this far as a society, and you should know this coming from where philosophy began and reason began but we’re still not a reasonable people. Fear is what runs most people’s lives, fear is what leads to retaliation.
After all that you wrote a cookbook. How did that come up?
You tour a lot, you eat in restaurants a lot, I feed people a lot. I just thought it would be a good idea to write a sexy cookbook and also express different forms of my writing; but that was out there until the bit about the history of food and in one of the chapters is Greek hearty food and then know their view of the Minoan female civilization and the Pagan Rites of Spring and how there were there drugs before there were drink and etc. So it’s not just a normal cook book. .. I have a book that I can say it’s coming out next year, which I guess I am proud to say had 26 rejections, because it was too caustic. Too caustic in this day and age? Give me a fucking break! But it finally has a deal and actually I got more foreign rights and I hope it will be published In Greek. I’m about to find out where the other rights have been sold this week so that’s what’s really important to me are the essays, the spoken word is still important and then on top of that, to rock; to relieve myself with rock because we have enough to worry about every day. I do love to do spoken word and I just performed this weekend with The Last Poets who began before hip hop…“the revolution will not be televised”, (), “This is madness”, Umar Bin Hassan and Babatunde so I was performing with Black Poets who came up in the early ‘70s before hip hop and that’s very important to do those things but at the end of the day you still have to rock to relieve your frustrations.
What is your favorite record of all time?
Oh shit!
A difficult one, I know…
Yeah, yeah, impossible! It changes all the time; I never listen to music when I’m alone. I’m making it a run writing stuff. I don’t listen to music when I’m writing, that’s for sure. I prefer to see it live.
What is the most erotic and attractive characteristic on a person; something you can’t resist?
Intelligence
Lydia, thank you very much. Looking forward to seeing you live in Gagarin 205 (November 10)!
Thank you very much! Enjoy the show, bye!