Πριν τη περιγραφή της ιδιαίτερης μουσικής βραδιάς του Απρίλη στον όμορφο χώρο του Gazarte έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής. Όταν έρχεται μία μπάντα που κυκλοφόρησε έναν από τους σημαντικότερους δίσκους πέρσι, η οποία βρίσκεται σε στάδιο καλλιτεχνικής ανέλιξης και μάλιστα με πολύ τίμιο εισιτήριο και δεν μπορεί να μαζέψει πάνω από 100-120 άτομα, το μέλλον φαίνεται μάλλον δυσοίωνο για τα συναυλιακά δρώμενα της πρωτεύουσας.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξενικουδάκης / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος
Τη βραδιά άνοιξε το dark-synth-pop σχήμα των Moon Moth, τον οποίων ο ήχος έχει μοναδικό κοινό με αυτόν των headliners, την επικέντρωση στα γυναικεία φωνητικά. Και στην περίπτωση των Moon Moth μιλάμε για εξαιρετικές φωνές οι οποίες άλλοτε αλυχτούσαν σαν μαινάδες και άλλοτε έφτανα εύθραυστες σαν γυαλί στα αυτιά μας. Το υλικό τους κινείται σε χαμηλούς τόνους με λίγες εξαιρέσεις ξεσπάσματος. Η ενδιαφέρουσα χρήση των samples θα μπορούσε να εξελιχθεί στον δρόμο των Portishead καθώς και να δοθεί περισσότερος χώρος στα φυσικά όργανα, ώστε να δώσουν στο μέλλον μια πιο ολοκληρωμένη συναυλιακή εμπειρία.
Η διακόσμηση του αναλογίου της Nina Saeidi αλλά και η ηχητική εντύπωση του τελευταίου album της μπάντας «Do Not Go to War with the Demons of Mazandaran» , μας προετοίμαζε για μία μυσταγωγική τελετουργία στην οποία μεγάλοι Σάχηδες του Ιράν έρχονται σε σύγκρουση με πανίσχυρους δαίμονες, όπως περιγράφει το περσικό έπος Shahnameh.
Η αρχή έγινε με το εισαγωγικό κάλεσμα του «Ashurbanipal’s Request» από το προηγούμενο album της μπάντας και ήταν αμέσως φανερή η δύναμη και το πάθος της τραγουδίστριας, στοιχεία που παρέμειναν αμείωτα σε όλη την εμφάνιση. Τα «Waging War Against God» και «Najang Bah Divhayeh Mazandaran» αποπειράθηκαν να ισοπεδώσουν το Gazarte με υπέρβαρα doom riffs, και θα το κατάφερναν αν ό ήχος της κιθάρας και των τυμπάνων ήταν λίγο καλύτερος. Ο συμπαθέστατος Shem Lucas στις κιθάρες πάλεψε σθεναρά να μεταφέρει τον τεράστιο ήχο του album στην σκηνή, προδόθηκε όμως από τον εξοπλισμό του και διαφάνηκε η πιθανή ανάγκη για ένα δεύτερο κιθαρίστα.
Η μπάντα παρόλα αυτά μάγεψε το ελάχιστο κοινό, βασισμένη κυρίως στη δύναμη της φύσης που λέγεται Nina Saeidi. Η frontwoman με την ιδιαίτερη εμφάνιση με παραδοσιακή Περσική φορεσιά τραγούδησε πάντοτε ψηλά και δυνατά, συχνά χρησιμοποιώντας την τεχνική Tahrir, μεταφέροντάς μας στη μαγευτική ανατολή. Ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο το τελευταίο album με την προσθήκη του ιδιαίτερα συγκινητικού νανουρίσματος «Lalae Madar», τραγουδισμένου στα Φαρσί.
Η βραδιά έκλεισε με το «Ghazal for the Embrace of Fire», με τη Nina να απαγγέλει από ένα δερματόδετο τόμο και εμάς να ελπίζουμε σε γρήγορη επάνοδο της μπάντας, αυτή τη φορά μπροστά σε περισσότερο κοινό.
