Βράδυ Σαββάτου και ένα σκοτεινό σύννεφο άρχισε να μαζεύεται πάνω από την Αθήνα εστιάζοντας σιγά-σιγά στην Λιοσίων και στα εντός του Gagarin τεκταινόμενα…
Aνταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Πρώτη μαχαιριά από τους The Unconfessed και έβγαλαν ακριβώς όσο αίμα έπρεπε. Λιτοί και απέριττοι, χωρίς εικαστικές ακροβασίες, μας πέταξαν στα μούτρα ένα δεμένο και στιβαρό set αδιαφορώντας για τον λιγοστό ακόμα κόσμο. Με πραγματικά ξεχωριστή αίσθηση της μελωδίας και κομμάτια που σου μένουν – μετά την αποχώρησή τους έπιασα τον εαυτό μου να μουρμουράει το ομώνυμο – έχουν κάθε λόγο να νοιώθουν περήφανοι για την πρώτη τους εμφάνιση σε Αθηναϊκό έδαφος.
Συνέχεια με τους Disharmony και το όνομά τους διακιολογήθηκε στο απόλυτο επί σκηνής. Πολύ καλή παρουσία με την υποβλητική φιγούρα του τραγουδιστή τους να τραβάει τα βλέμματα, αλλά αισθάνομαι ότι τα τόσα εφέ σε κιθάρα, μπάσο και φωνή κάπου έπνιγαν παρά υπηρετούσαν τον ήχο τους. Απόδειξη το πόσο καλύτερα ηχούσαν σε μερικά πιο στρωτά τους περάσματα.
Chaosbaphomet και μια καλή σφαλιάρα παραδοσιακού black metal για αν ανάψουν λίγο τα αίματα. Άβολο άκουσμα, όπως πρέπει, με δεμένο σύνολο, επιβλητική ρομποφορεμένη παρουσία, εντυπωσιακό μπάσο και στιβαρά φωνητικά. Ο κόσμος γούσταρε και οι Chaosbaphomet μας ετοίμασαν κατάλληλα για την ανίερη συνέχεια…
Η οποία δόθηκε εμφατικά με τους Kawir σε μια μεγαλειώδη εμφάνιση. Αλλόκοτο ταξίδι σε άλλες εποχές, με οδηγό πότε την γκάιντα, πότε το tin whistle και πότε την φλογέρα, με έναν σάτυρο σε μεγάλα κέφια να μοιράζει ασκί με κρασί – ελπίζω – στον κόσμο και μια μπάντα να αποδίδει άψογα. Καθε χτύπημα του κουδουνοφόρου ραβδιού έσειε τον κόσμο και μετά και το encore με τον Necroabyssious στο Gagarin δεν είχαν μείνει παρά συντρίμια.
Και δεν έμελλε να ησυχάσουν τα συντρίμια αυτά καθώς την σκυτάλη ανέλαβαν οι Varathron, οι οποίοι με όλη τη σιγουριά της παλιάς καραβάνας παρέδωσαν ένα εκρηκτικό μείγμα παλιού καλού ελληνικού black metal. Με έναν κολασμένο frontman να ζει κάθε λεπτό, εν μέσω ατμοσφαιρικών επικλήσεων και σχεδόν χουλιγκάνικα βίαιων ξεσπασμάτων, οι Varathron απέδειξαν περίτρανα γιατί είναι αυτοί που είναι.
Η ταφόπλακα σε όλο αυτό μπήκε από μια μπάντα ζωντανό θρύλο Οι Mortuary Drape, αφού γέμισαν τη σκηνή ανάποδους σταυρούς και τον αέρα θυμίαμα, μπήκαν και απέδωσαν εκείνο το ιδιόμορφο παλιομοδίτικο black thrash που τόσα πράγματα επηρέασε. Με μία αισθητική 70s ταινίας τρόμου και έναν τραχύ αλλά απόλυτα ειλικρινή ήχο, από τον σκοτεινό άμβωνα του απόλυτα πειστικού τραγουδιστή μέχρι τις κάπες των υπολοίπων, το trip που μας κέρασαν οι Mortuary Drape αν και αποκρουστικά εφιαλτικό ήταν τόσο, μα τόσο απολαυστικό… Up the Horns!