Στα ξαφνικά έσκασε η είδηση ότι οι Limp Bizkit βγάζουν νέο album με καινούργια κομμάτια και επιστρέφουν full time. Είχε τύχει να πέσω πάνω στο καινούργιο look του Fred Durst κι η αλήθεια είναι ότι, αναπόφευκτα μου κίνησε την περιέργεια. Αυτό οδήγησε στο να κάνω ένα πέρασμα στη δισκογραφία τους και να θυμηθώ πως, αν μη τι άλλο, ο Wes Borland κερνούσε πάντοτε riffάρες αφειδώς, κάνοντας την μουσική τους να έχει μια ιδιαίτερη πορωτική εκρηκτικότητα, πράγμα που τείνουμε να ξεχνάμε, έχοντας στο νου μας το hate που τρώγανε διαχρονικά για το attitude και το υλικό τους. Με την ελπίδα λοιπόν, το Still Sucks να είναι η αναβίωση εκείνης της πόρωσης, το έβαλα να παίζει.
Το πρώτο κομμάτι του δίσκου είναι ξεκάθαρη “We Are Back” δήλωση, γρήγορα όμως οι τόνοι πέφτουν. Τα σημεία που ο Borland και η υπόλοιπη μπάντα «απασφαλίζει» είναι αρκετά λιγότερες από το επιθυμητό. Όσα κομμάτια bangers υπάρχουν, άλλα τόσα θα βρει κάποιος με ακουστικές κιθάρες, «άχρωμα» και σχεδόν αδιάφορα. Πρέπει σίγουρα όμως να τους πιστωθεί ότι ο δίσκος εξ ολοκλήρου κάθεται καλά στο αυτί. Δεδομένο βέβαια, μια τέτοια μπάντα, εν έτει 2021, να έχει ήχο-κρύσταλλο, αλλά πάντοτε πρέπει να αποδίδεται το αντίστοιχο respect σ’ εκείνον που καταφέρνει και βάζει «χαλινάρια» στα πολλά γκάζια και τα κάνει να ακούγονται όμορφα, χωρίς πολλή φασαρία.
Ο Fred Durst, μετά από τόσα χρόνια, παραμένει μέτριος και ως rapper, και ως τραγουδιστής που προσπαθεί να γίνεται σε στιγμές. Στιχουργικά περιορίζεται στην αυτοαναφορικότητα, χωρίς να διαφαίνεται κάποια ιδιαίτερη φαντασία στην επιλογή της ρίμας, του flow ή των λέξεων. Σίγουρα βέβαια, φαντάζομαι, όταν κάποιος βάζει να ακούσει Limp Bizkit, δεν το κάνει για να θαυμάσει τις ικανότητες του Durst, oπότε δεν υπάρχει και λόγος για περαιτέρω αναφορά.
Ένας δίσκος Limp Bizkit, ενός συγκροτήματος, κακά τα ψέματα, σύμβολο, για κάποιους λόγους, μιας ολόκληρης εποχής κι ενός ολόκληρου μουσικού κύματος, μετά από τόσα χρόνια, αναμενόταν να έχει υλικό το οποίο θα δημιουργεί συναισθήματα νοσταλγίας, δείγματα παραπάνω μουσικής ωριμότητας, ή θα έχει κάτι καινούργιο να εισάγει στον ήχο του γκρουπ. Στο Still Sucks δεν συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω. Υλικό μισής ώρας, που τα δείγματα ταλέντου, κυρίως από τον Borland, είναι ακραίως περιορισμένα, δεν είναι αυτό που το κοινό περίμενε να ακούσει, μετά από τόσα χρόνια απουσίας. Αυτές οι 2-3 στιγμές λοιπόν, είναι που αξίζουν, ο καλός, «εύκολος» ήχος και ουσιαστικά, τίποτα άλλο. Μέτριο είναι μάλλον ο όρος που το χαρακτηρίζει ευστοχότερα.