Από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκα με την μουσική των Life Of Agony, θεωρούσα ότι δεν είχαν αποκτήσει ποτέ την αναγνωσιμότητα που άξιζαν, κυρίως την δεκαετία του ‘90. Αρκετά underrated, δηλαδή, όπως λένε και στο χωριό μου. Εντάξει, μπορεί η δισκογραφία τους να μην περιλαμβάνει το ένα έπος μετά το άλλο και η μπάντα να βρίσκονταν συχνά υπό διάλυση, αλλά τουλάχιστον οι δύο πρώτοι δίσκοι (“River Runs Red” και “Ugly”) είναι μικρά διαμαντάκια που αξίζουν την προσοχή. Κυρίως το ντεμπούτο τους μπορεί να σταθεί αξιοπρεπέστατα δίπλα στα μεγαθήρια εκείνης της εποχής.
Μετά από 26 ολόκληρα χρόνια, ο Mina Caputo και η παρέα του έρχονται να μας παρουσιάσουν, μέσω του “The Sound of Scars”, ένα sequel της ιστορίας που έκρυβε μέσα του το “River Runs Red”. Ένα πολύ ενδιαφέρον concept που αναφέρεται σε έναν πιτσιρικά που ο πόνος και οι προσωπικοί δαίμονες τον οδήγησαν στην αυτοκτονία. Κατά την γνώμη μου μία πολύ ριψοκίνδυνη κίνηση από τους Life Of Agony να αγγίξουν πάλι τον πρώτο τους δίσκο μετά από τόσο καιρό. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν είναι καθόλου κακό. Μπορεί να μην είναι μία κυκλοφορία που θα σε στιγματίσει, αλλά έχει αρκετές στιγμές που θα σου τραβήξουν το ενδιαφέρον. Μία παρόμοια κατάσταση, δηλαδή, με το “A Place Where There’s No More Pain” του 2017.
Το album ξεκινάει ακριβώς όπως πρέπει για να σε βάλει στο νόημα με το hit-άκι “Scars”. Τσαμπουκάς βγαλμένος από τα 90’s με ένα κομμάτι που ακούγεται σαν το παιδί των Helmet και των Alice In Chains. Η συνέχεια είναι εξίσου δυναμική με το “Black Heart” που βαδίζει σε πιο μοντέρνα αμερικάνικα μονοπάτια, φέρνοντας στο μυαλό κάτι από Sevendust και Projected. Επόμενο έρχεται το “Lay Down”, άλλο ένα single που ακούσαμε τον προηγούμενο μήνα και ίσως η καλύτερη σύνθεση του δίσκου, με τα 90’s vibes να κάνουν ξανά την εμφάνισή τους. Επίσης αξίζει να σημειωθεί εδώ και το απολαυστικά groove-άτο drumming της νεοφερμένης Veronica Bellino, η οποία φαίνεται να έδεσε αμέσως με τους LOA. Με πιο γρήγορους και απειλητικούς ρυθμούς σκάει το “Empty Hole” που θα μπορούσε να βρίσκεται άνετα στο “Ugly” και το “My Way Out” που αποτελεί το πιο heavy κομμάτι με μπόλικες old-school punk πινελιές.
Η αλήθεια είναι ότι το δεύτερο μισό του δίσκου υστερεί σε σχέση με το πρώτο, με αποτέλεσμα να βρεις τον εαυτό σου να χασμουριέται με fillers όπως το “Eliminate”, το “Once Below” και το “I Surrender”. Οι ενδιαφέρουσες στιγμές εδώ περιορίζονται στο όμορφο refrain του “Stone” και στο αξιομνημόνευτο riff του “Weight of the World”.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, το “The Sound of Scars” είναι αρκετά «τίμιο» και όσοι γούσταραν τον προκάτοχό του θα ακούσουν και εδώ αρκετά στοιχεία που θα τους τραβήξει το ενδιαφέρον. Οι υπόλοιποι μάλλον μετά από 1-2 ακροάσεις θα βρουν για άλλη μία φορά συντροφιά στο “River Runs Red”.