Οι βετεράνοι Άγγλοι folk-rockers επιστρέφουν με το δωδέκατό τους album, “Peace”, ακριβώς 30 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου. To περιεχόμενο παραμένει άκρως πολιτικοποιημένο, πιάνοντας θεματολογικά από το Brexit μέχρι το 9/11, και οι ίδιοι διατηρούν το punk attitude που τους χαρακτηρίζει τόσα χρόνια.
Από ουσία όμως; Τα έντεκα κομμάτια του δίσκου ναι μεν ακούγονται ευχάριστα, αλλά μέχρι εκεί. Καμία memorable στιγμή, καμία πρωτοτυπία, κανένα peak, κανένας λόγος για replay, αλλά ούτε και για skip. Όπου πάει να ξεφύγει και να ανέβει λίγο ο δίσκος, όπως στο “Burning Hate Like Fire”, έρχονται φλύαρες στιγμές σαν το “Our New Day” να κρατήσουν τον πήχη χαμηλά. H αλήθεια είναι ότι οι καλύτερες συνθέσεις του δίσκου είναι αυτές που η μπάντα κάνει tone-down τον folk χαρακτήρα της και εστιάζει στο storytelling και στην ατμόσφαιρα, καθώς οι περισσότερες φορές που προσπαθούν να θυμίσουν τον παλιό τους εαυτό ακούγονται forced. Ίσως αν αποφάσιζαν να πάρουν το ρίσκο και να ξεφύγουν μουσικά να μιλούσαμε για διαφορετικό αποτέλεσμα, καθώς αποδεδειγμένα και την συνθετική ικανότητα διαθέτουν και μπορούν να στηρίξουν μια πιο singer/songwriter αισθητική.
Το “Peace” θα ήταν ένα ωραίο background soundtrack για οποιαδήποτε pub, και αυτό εν μέρει δικαιολογεί την επιτυχία των Levellers τόσα χρόνια στο Νησί. Αλλά δεν δίνει τίποτα παραπάνω σε όποιον θα το ακούσει εκτός αυτού του setting.