Βροχή, χαλάζι, ανεμοστρόβιλοι στη… Σπάρτη και γενικώς ένας πανικός τη Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου. Μέσα σε όλο αυτό λοιπόν, έρχεται να προστεθεί το live μιας μπάντας που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο ζενιθ της καριέρας της. Βάλε και δύο από τις πιο δουλεμένες ελληνικές μπάντες στην “υποστήριξη” και τι άλλο να ζητήσεις;
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Αντωνίου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Εν αρχή ην η καθυστέρηση. Με προκαθορισμένη ώρα εμφάνισης της πρώτης μπάντας 20:15 και τις πόρτες να ανοίγουν τελικά στις 21:00 καταλαβαίνεις ότι μάλλον κάτι δεν έχει πάει καλά. Ύστερα μαθαίνεις ότι όντως πολλά (και απρόσμενα) δεν πήγαν καλά και κατανοείς την όποια μη τήρηση του προγράμματος. Κανείς βέβαια δε φάνηκε να πτοείται και στα διάφορα πηγαδάκια κυριαρχούσε η κουβέντα για το “The Congegation” και πόσο δισκάρα είναι και πως θα ακούγεται η μπάντα ζωντανά. Ετερόκλητος κόσμος. Από 40άρηδες με μπλούζες Judas Priest μέχρι 18άρηδες με t-shirts Tesseract. Όπως είπαμε, η μπάντα (η οποία ενίοτε μπαινόβγαινε στο An Club όσο περιμέναμε) είναι στο ζενίθ της οπότε προσέλκυσε αρκετούς. Κάπου εδώ σταματάω την πολυλογία και μπαίνω στο δια ταύτα.
Οι SiXforNinE ανέβηκαν στη σκηνή περίπου 10 λεπτά αφού άνοιξαν οι πόρτες και μας παρουσίασαν υλικό από το ντεμπούτο τους και ένα καινούριο κομμάτι προς το τέλος. Με κυρίαρχη φυσιογνωμία το Φώτη Bernardo στο μικρόφωνο (και όχι πίσω από τα τύμπανα), το progressive/alternative rock/metal τους φάνηκε να αρέσει στον κόσμο ο οποίος σιγά σιγά άρχισε να ζεσταίνεται. Ξεπερνώντας τα μικρά τεχνικά προβλήματα στην αρχή πραγματοποίησαν μια πολύ καλή, δεμένη και ορεξάτη εμφάνιση.
Οι Mother Οf Millions είναι επαγγελματίες. Όποιος τους έχει δει live το ξέρει. Φώτα, καπνοί, bongos και όλοι μαζί πάνω στη σκηνή να τα δίνουν όλα. Υλικό από όλη την πορεία της μπάντας, εκτελεσμένο άψογα, με εξαιρετικό ήχο και ένα καινούριο κομμάτι που απ’ ό,τι φάνηκε κάθε άλλο παρά αδιάφορο πέρασε στον κόσμο. Στο τέλος του set τους, όπως είπε και ένας φίλος, “θα έλεγες ότι γνώρισαν και μια μικρή αποθέωση” καθώς ο κόσμος επιδώθηκε σε ενα παρατεταμένο χειροκρότημα όσο η μπάντα έφευγε από τη σκηνή εμφανώς ευχαριστημένη. Δεν ξέρω για σας, αλλά έχω μια υποψία ότι στον επόμενο δίσκο θα πάνε για ακόμα παραπάνω.
Στα των headliners λοιπόν. Οι Leprous ανέβηκαν, έφτιαξαν τον ήχο τους, κούρδισαν, κατέβηκαν και ξανανέβηκαν για να ξεκινήσουν το set τους σε ένα γεμάτο κόσμο An o οποίος τους καταχειροκροτούσε μετά από κάθε κομμάτι. Ηχητικά σε εξαιρετικά επίπεδα, με τον ηχολήπτη τους να γυρνάει γύρω στο χώρο και να φτιάχνει τον ήχο τους με ένα iPad(?) που ήταν συνδεδεμένο με τα άλλα iPad(?) που είχαν τα μέλη των Leprous στη σκηνή. The future is now, I guess. Μετά από αυτή τη συναυλία επίσης μάλλον πρέπει να μην τους προσάπτεται πλέον ο όρος progressive metal, γιατί με τόσο headbanging, τόση ενέργεια και τόση δύναμη στο live, μάλλον δεν δένουν ιδιαίτερα με τα υπόλοιπα μέλη του εν λόγω είδους. Απίστευτες ερμηνείες από τον Einar και το ίδιο ισχύει και για την απόδοση των άλλων μελών της μπάντας. Μια ειδική μνεία στον drummer που φαινόταν να το διασκεδάζει ιδιαιτέρως βγάζοντας φωτογραφίες και βίντο τον κόσμο σε κάθε ευκαιρία. Ακούστηκαν μουσικές κυρίως από το εκπληκτικό “The Congregation”, αλλά και από άλλα albums τους και ναι, οι Νορβηγοί ήρθαν και τα έδωσαν όλα.
Επειδή είμαι εκ φύσεως γκρινιάρης όμως θα πω και το αρνητικό μου. Σε κάποια σημεία αυτό που “ερχόταν” στον κόσμο ήταν ένα “χάος”. Δυστυχώς αυτό που στο δίσκο ακούγεται αριστουργηματικό, στο live κάπου μπλέκουν όλα μαζί και κάπου χάνεται λίγο. Επίσης μπάντες σαν τους Leprous δεν είναι για το An Club. Θέλεις μια σκηνή ψηλή, να κάτσεις από κάτω και να χαζεύεις. Καλό και το An αλλά για άλλα πράγματα. Λεπτομέρειες τώρα όμως… Πάρα πάρα πολύ καλό live από όλες τις απόψεις. Μακάρι να έρχονται τέτοια συγκροτήματα, στο peak της καριέρας τους και ο κόσμος να συνεχίσει να τα στηρίζει. Και εις άλλα με υγεία!