Η πρώτη μου μέρα στην Αθήνα μετά από 5 μήνες δουλειάς εκτός, αποδείχτηκε σημαδιακή με την συναυλία των Leprous στο Fuzz. Έχοντας καιρό να έρθουν στη χώρα μας, λόγω και του εξαιρετικού “Malina”, η προσμονή ήταν μεγάλη και για όλο τον κόσμο που βρέθηκε εκεί εκείνο το βράδυ και το έδειξε με το παραπάνω.
Ανταπόκριση: Γιώργος Γαζής / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Εδώ θα ήθελα να αναδείξω το μόνο ας πούμε μελανό σημείο της βραδιάς. Θα ήταν πιο σωστό να ανακοινώνεται το πρόγραμμα της συναυλίας αρκετά νωρίτερα ώστε να μην χάνουμε μέρος της συναυλίας, όπως επίσης πρέπει να είναι και από τις ελάχιστες φορές που η συναυλίας ξεκίνησε μόλις 15 λεπτά μετά το άνοιγμα των θυρών.
Λόγω αυτής της αναποδιάς λοιπόν, πρόλαβα περίπου 15 λεπτά από την εμφάνιση των Νορβηγών pop/indie 22 και θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη. Ό,τι είχα ακούσει σε επίπεδο studio μου φάνηκε ιδιαίτερο και όμορφα περίεργο, αλλά δεν νομίζω ότι το Σάββατο ήταν μία από τις καλές τους εμφανίσεις. Αρκετά αμήχανο μουσικά, με ήχο που φαινόταν ότι ακόμα είναι σε πειραματικό στάδιο, δεν κατάφερε να πείσει το κοινό, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τους και την πολλή τους ενέργεια. ‘Till next time.
Στις 21.00 ακριβώς λοιπόν, ανέβηκαν στη σκηνή οι Agent Fresco. Οι Ισλανδοί prog rock/metallers ήταν φανερά πιο έμπειροι, τόσο σε θέμα παιξίματος και ήχου, όσο και σε μεταδοτικότητα και performance. Προσεγμένος ήχος, αν και σε μερικά σημεία χρειαζόταν λίγο παραπάνω η πολύ ωραία φωνή του Arnór Dan Arnarson, με πολύ ενέργεια και κέφι στη σκηνή, μας έπαιξαν κυρίως υλικό από την τελευταία τους δουλειά «Destrier», καθώς και καινούριο υλικό από το επερχόμενο τους album. Ξύπνησαν για τα καλά το κοινό, μοιάζοντας αρκετά στις συνθέσεις και στον ήχο των headliners, πράγμα που τους έκανε πολύ ταιριαστό support, αφού τους έχουν πάρει μαζί τους σε όλη την Ευρώπη. Πολύ καλή εμφάνιση και θα ήθελα να τους ξαναδώ.
Μετά από ένα σχεδόν μισάωρο changeover, τα φώτα έσβησαν και εμφανίστηκε στην σκηνή το μοναχικό και εξαιρετικό γεμάτο effects cello του Raphael Weinroth-Browne. Αυτή η πινελιά έδωσε άλλο χρώμα σε όλη τη βραδιά. Ξεκινώντας με το «Bonneville», τα πολύ ταιριαστά φώτα και ο πραγματικά εξαιρετικός ήχος, μας έβαλε όλους στα μυαλά των Leprous από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αψεγάδιαστοι παικτικά και ερμηνευτικά, κοπανιόντουσαν ασταμάτητα και άλλαζαν συνεχώς θέσεις, το setlist τους ήταν μία μίξη των «The Congregation» και «Malina», παίζοντας μαεστρικά με την διάθεση μας με τις εναλλαγές ψυχεδελικών και πιο δυνατών και groovy part. Ο Einar Solberg καθηλωτικός σε όλη τη διάρκεια, με τον Baard Kolstad στα τύμπανα σε φοβερή φόρμα, έδεναν απίστευτα με το θηριώδες μπάσο του Simen Børven και την πολύ σωστή μίξη του κιθαριστικού duo των Tor Oddmund Suhrke και Robin Ognedal. Ακόμα και ο ηχολήπτης τους, που νομίζω είναι από τις λίγες φορές που ήταν στημένος κάτω στο κοινό και όχι στον εξώστη, έδειξε να ζει το κάθε δευτερόλεπτο, χορεύοντας κανονικά στην κονσόλα του. Έπαιξαν ακόμη το «MB Indifferentia» από το δεύτερο album τους, «Bilateral», το «Echo» από το τρίτο, «Coal», το καινούριο single τους «Golden Prayers» , που μας έδωσε μία πρώτη γεύση του τι ακολουθεί, και μία πολύ διαφορετική και προσωπική διασκευή στο «Angel» των Massive Attack. Το highlight όμως ήταν τα encore. Στο πρώτο, το παραδοσιακό, το «The Price» και το προσωπικά αγαπημένο «Mirage» μας έκαναν όλους να τους φωνάζουμε ξανά πίσω για 5 ολόκληρα λεπτά. Και μας έκαναν τη χάρη. Έκλεισαν την βραδιά με το «Slave», καταχειροκροτημένοι και με ένα κοινό που χόρτασε για καιρό.
Έτσι κύλησε λοιπόν το Σάββατο βράδυ στο Fuzz. Με τους 22 να έχουν περιθώρια βελτίωσης, τους Agent Fresco να μας δείχνουν ότι θα κάνουν πολύ ωραία πράγματα στο μέλλον, και τους Leprous να ανεβαίνουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες στην κορυφή, προσφέροντας μοναδικές εμπειρίες live.