O 15ος και τελευταίος δίσκος που κυκλοφορεί με το όνομα του Leonard Cohen, ήρθε και μαζί του επανέφερε τις συζητήσεις που αφορούν το κατά πόσο χρειάζεται η μουσική κοινότητα την κυκλοφορία ενός album με original υλικό ενός νεκρού μουσικού. Οι γνώμες διίστανται, όπως είναι λογικό. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πάντως,όπως έχει δηλώσει ο υιός του Leonard και παραγωγός του δίσκου, Adam Cohen, τα κομμάτια δεν είναι «κομμένα» από άλλους δίσκους, αλλά επρόκειτο να κυκλοφορήσουν κανονικά. Όπως και ‘χει, το “Thanks For The Dance” διατηρεί μια συνέχεια στο έργο του Leonard Cohen, κρατώντας, όπως ήταν αναμενόμενο, ύφος και ποιοτικά standards, ενώ παίζει πολύ καλά και τον ρόλο του επιλόγου σε μια πολύ γεμάτη και επιτυχημένη δισκογραφική πορεία.
Ξεκινώντας με το “Happens To The Heart” , ο Cohen δίνει αμέσως στιχουργικό στίγμα, με αυτοβιογραφική διάθεση και με μουσικές ωραίες, με ξεκάθαρο στόχο την ανάδειξη της «απαγγελίας». Το ίδιο συμβαίνει στο “Moving On”, απλά, αυτή την φορά, με στίχο πιο ερωτικό και στα όρια του καταθλιπτικού. Στο “The Night Of Santiago”, μουσική και στίχος, ως συμπαγές σύνολο, κάνουν το κλίμα πιο αισθαντικό, μέσω ανεβάσματος των εντάσεων από την μία και μιας πιο γλαφυρής ερωτικής περιγραφής απ’την άλλη. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι και η αποκορύφωση ανάδειξης του λυρισμού του Cohen και η μουσική συνοδεύει τέλεια σε ¾, διαμορφώνοντας ένα περίεργα ευχάριστο κλίμα.
Από αυτό το σημείο και μετά αρχίζει η «ανηφόρα» προς την κορύφωση. Το “It’s Torn” περνά σχετικά αδιάφορο, λόγω της σύγκρισης με τα προηγούμενα, ενώ το “The Goal”, το οποίο ήταν το πρώτο που κυκλοφόρησε πριν το release του album, έχει διάρκεια 1:12 και ο μόνος ρόλος που μπορεί να του δοθεί είναι εκείνος του teaser του album. Στο “Puppets” η μουσική γίνεται πιο λιτή και αναδεικνύει την επιθετικότητα του στίχου, οδηγώντας στο crescendo αυτού του συνόλου, το οποίο είναι το “The Hills”: Ένα απλό groove, με αναδεδειγμένο το μπάσο και γενικότερα μια πιο γεμάτη παραγωγή, ξεχωρίζει απ’τα υπόλοιπα για τις σχετικά ψηλές δυναμικές του και γι’αυτό θεωρείται ως το ανώτατο σημείο έντασης του δίσκου.Το τελευταίο “Listen To The Hummingbird” μπορεί να λογιστεί ως ο στιχουργικός επίλογος.
Η 30λεπτή διάρκεια του δίσκου από μόνη της μπορεί να θεωρηθεί απόδειξη του αντιθέτου του λόγου του Adam Cohen, ότι τα κομμάτια δεν «περίσσευαν». Παρ’ όλα αυτά, το “Thanks For The Dance” είναι μια κυκλοφορία που «στέκεται», δεν αμαυρώνει τον θρύλο του Leonard Cohen, ενώ δίνει και στους πολυάριθμους fans άλλα 9 αξιολογότατα «ποιήματα».
