“Όταν η Alanis Morissette συνάντησε την Avril Lavigne και κάλεσαν την φιλενάδα τους την Karen για freshmen’s garden party με πισίνα, τζαμάροντας με τις ακουστικές τους και συζητώντας για τα ερωτικά τους.” (Θαρρώ πως δεν άγγιξες απλά την γραφικότητα, μα την χούφτωσες…)
Συγγνώμη φίλοι και φίλες αλλά αυτήν ακριβώς την αίσθηση έχει το ενδέκατο κατά σειρά πόνημα της Lee Aaron. Εντάξει, δεν τρέφαμε φρούδες ελπίδες για την νεανική ήβη του ομώνυμου το 1987 ή του “Bodyrock”, ούτε για την γλυκοbitchyπόνηρη [sic], σοφιστικέ θηλυκότητα του “Some Girls Do” (κατά τον συντάσσοντα ο κολοφώνας της δημιουργίας της) αλλά έτσι μας εξηγείστε κυρία Greening; Στους πιστούς σας ακροατές; Γιατί; Σας πάει πολύ το κόκκινο μαλλί, αλήθεια!
Όπως κι αν έχει, πέραν από δύο τίτλους τσιχλόφουσκα, το “Fire and Gasoline” μπορεί να μην είναι τόσο εκρηκτικό όσο δηλώνει ο τίτλος του αλλά μεταφέρει μια πολύ όμορφη και φιλόξενη ατμόσφαιρα mid 90’s νεανικότητας (όχι ότι η εν λόγω καλλιτέχνης την έχασε ποτέ) και ξεγνοιασιάς. Ενδεικτικότερα πειστήρια του χαριτωμένου αυτού παλιμπαιδισμού, οι συνθέσεις “Bittersweet” και “Bad Boyfriend”. Για την τεχνική επιμέλεια δεν τίθεται απολύτως κανένα θέμα διότι σε περιπτώσεις πέραν του ατλαντικού όπως αυτή καθίσταται άριστη και μάλλον περιττό θα ήταν το οποιοδήποτε σχόλιο ή παρατήρηση.
Εντελώς διαφορετική, πλήρως ανανεωμένη, το ίδιο (κι ακόμη περισσότερο) γοητευτική και νεανική, η αγαπημένη μας Lee φοράει ξανά κατόπιν δώδεκα συναπτών χρόνων δισκογραφικής απουσίας το perfecto και τα skintight δερμάτινα παντελόνια, εκφράζοντας τα συναισθήματα και την αντίληψή της όπως ποτέ ίσως δεν θα περιμέναμε. Τελικά, γιατί όχι;!
