Αν κάποιος μου έλεγε πως η Laurie Anderson είναι από μία εντελώς άλλη διάσταση, μάλλον θα τον πίστευα. Το βράδυ της Κυριακής, η αμερικανίδα δημιουργός, χάρισε στο επιβλητικό αμφιθέατρο του Ηρώδου του Αττικού άλλη μια εξαιρετική performance στο ιστορικό του. Με όχημα της το βιολί, ένα μικρόφωνο, λίγα πλήκτρα, ένα laptop και την συντροφιά του Rubin Kodheli στο τσέλο, η “ιέρεια” της avant-garde ήταν η οδηγός μας σε μια ξεχωριστή εμπειρία.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (πλήρες photo report εδώ)
Με μια μικρή καθυστέρηση για να πέσει ο ήλιος -για να πιάσουν τόπο τα projections στην παράσταση μας είπανε-, γύρω στις 9:15-9:20 η Laurie Anderson ανέβηκε καταχειροκροτούμενη στη σκηνή από ένα μισογεμάτο (σχεδόν από όλες τις ηλικίες) Ηρώδειο. Με το καλησπέρα σας, μας έβαλε να ουρλιάξουμε για λίγα δευτερόλεπτα συμβολίζοντας έτσι και την γέννηση, σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση του μπάρντο (check τη Θιβετιανή βίβλο των νεκρών) που μόλις μας είχε προλογίσει συνοδεία μουσικών πειραματισμών. Μας μίλησε για πουλιά που πετούν παντοτινά πάνω από μια Γη που δεν έχει έδαφος (και τον τρόπο που κάνουν τις κηδείες τους), για συναυλίες με καλλιτέχνες-ολογράμματα, το τέλος του ανθρώπινου είδους (και το πόσο cool είναι πως δε θα υπάρχει κανείς/κανένας να πει την ιστορία μας), αλλά και τον Lou Reed. Επίσης, μας έδειξε και πέντε βασικές κινήσεις Tai Chi μήπως και μας χρειαστούν. Είναι δύσκολα εκεί έξω, κυκλοφορούν βιαστές.
Στην πραγματικότητα, η εμφάνιση της Laurie Anderson ήταν πιο πολύ μια spoken word performance με πειραγμένους πειραματισμούς μεταξύ βιολί/τσέλου και προηχογραφημένου field recording/drone υλικού στο παρασκήνιο -και κατά τόπους στο προσκήνιο-, παρά μια “κανονική” μουσική παράσταση. Και δε μας χάλασε καθόλου. Αυτό βέβαια που χάλασε για λίγο, ήταν το laptop της -λόγω ζέστης μας ανέφερε-, αναγκάζοντας έναν τεχνικό να παλεύει για κάνα μισάωρο επί σκηνής στα γόνατα για να το ξεμπλοκάρει. Από την άλλη, αν δεν χάλαγε το laptop, δε θα είχε και λόγο ύπαρξης η πολυθρόνα στην σκηνή -change my mind-, στην οποία κάθισε διαβάζοντας μας μια περίληψη από τις ‘Ορνιθες του Αριστοφάνη μέχρι να ξεπεράσουμε το πρόβλημα. Αμέσως μετά, μας ενίσχυσε τις φοβίες μας για την τεχνολογία, συνεχίζοντας τη κουβέντα με τον ιδιαίτερα γλυκόπικρο τρόπο της.
Η παράσταση τελείωσε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που ξεκίνησε. Χωρίς ουρλιαχτά αυτή τη φορά. Με μια στιγμή σιωπής, λίγες σκέψεις και ένα δυνατό χειροκρότημα από όλους. Η Laurie Anderson μας χάρισε μια συγκλονιστική εμπειρία αφιερωμένη στα θύματα του Covid-19 και στα θύματα του πολέμου στην Ουκρανία. Και όχι. Δεν ήταν μια κουλτουρέ βραδιά για λίγους και τάχα μου ψαγμένους. Ήταν η αλήθεια μας, από κάποιον που μπορεί να στην προσφέρει χωρίς να σε φοβίζει. Και να σε στείλει σπίτι να σκεφτείς και να πάρεις αγκαλιά τους δικούς σου.
