Όταν πρωτοάκουσα το “Born To Die“, συνειδητοποίησα, πως δεν μπορεί να είναι φτιαχτό όλο αυτό, κάτι αυθεντικό πρέπει να συμβαίνει με την Lana. Άψογο το αισθητικό κομμάτι της δουλειάς της, αψεγάδιαστο το μουσικό.
Από τον σπαρακτικό τόνο της φωνής, τον αισθησιασμό και τη δύναμη, στέφεται ελκυστική. Με κινηματογραφική ευκρίνεια οι στίχοι, πόνο και αλήθεια κρύβουν. Ακόμη κι εκεί, πίσω από τους μεθυστικούς έρωτες και την αίγλη της ακτής (coast) που αφηγούνται, στην αγάπη που ζητούν. Οικείες ή μη οι ιστορίες, ”when everybody talking you can be still”, όσο εξελίσσονται με τις μελωδίες, τόσο αγγίζεις τις εικόνες που δημιουργούν. H ταύτιση κατακτήθηκε αυτόματα. Μεταξύ του λυρικού συναισθηματισμού και της αγωνίας απέναντι στη φθορά του χρόνου.
Μία cinematic περσόνα, που όσο grande κι αν φαινόταν πως «το έπαιζε», είχε όλες τις ικανότητες να είναι. Είχε όμως και τα κότσια, να το εκθέτει, ως προφίλ. Ένα ανήσυχο, μαχίμι του ρομαντισμού, συχνά πλημμυρισμένο από τη θλίψη, την έννοια του μοιραίου και του ανολοκλήρωτου. 10 χρόνια σχεδόν μετά, με το 8ο album της, επιβεβαιώνει ξανά, ότι δεν ήταν ποτέ ένα χολυγουντιανό αστείο.
Kυρίως σε soft-pop, piano-based επίπεδα, κινείται στο σύνολο του και ο δεύτερος δίσκος της Lana Del Rey για τούτη τη χρονιά, που εμπεριέχει και παλιότερα της κομμάτια, τα οποία μάλλον, δεν είχαν ολοκληρωθεί για να κυκλοφορήσουν. Η έμφαση στα φωνητικά περπατήματα και στο ταξιδιάρικο περιβάλλον. Η ανάγκη για δίκαιη σχέση, είτε ερωτική, είτε οικογενειακή, εμφανή. H ακουστική παραμένει παρόμοια, minimal – inspired ο ήχος, με dream-pop ελεγείες. Οι αφηγήσεις, ενδόμυχες, τραυματικές (“Wildflower Wildlife“), δανείζονται από τα ”turn blue into something” πινελιές, για να πάρουν χρώμα – και από τα blues, δείγμα κιθαριστικού σόλο (“My Living Legend“), για το μεγάλο, φιλικό, ευχαριστώ.
Η παρεμβολή του “Interlude – The Trio” (Ennio Morricone), έχει ενσωματωμένες μνήμες από τις αφομοιωμένες hip-hop επιρροές. Με τα σκόρπια νέα της καραντίνας, “Black Bathing Suit“, μπαίνει σε μια ροή το album. Στα highlights: χόρεψε με το “If You Lie Down With Me“, μέθυσε με την υπέροχη συνεργασία με τον Miles Kane στο “Dealer“, γοητεύσου από τις χρήσεις της φωνής στο “Thunder“, ένα μοντέρνο gospel.
Ηere’s the deal, το αποτέλεσμα: easy-listening το μοντέλο, με αιφνιδιαστικά ερωτήματα. ”What if someone had asked Picasso not to be sad? Never known who he was or the man he’d become” (“Beautiful”).