Οι Lamb of God πέρασαν προχτές μία βόλτα από το Γκάζι, μας ξαναθύμησαν μετά από σχεδόν δέκα χρόνια πως γίνεται η φάση, πως κάνεις ένα μαγαζί πίτα και με ανυπόφορη ζέστη, να πηγαίνει 75 λεπτά ασταμάτητα πάνω κάτω και στο τέλος να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Ότι έγινε δηλαδή στον ίδιο χώρο την προηγούμενη ημέρα. Δεν έγινε ε;
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Επειδή δε θέλω να μασάω τα λόγια μου ποτέ, η αλήθεια είναι ότι η επιλογή των Aetherian ως opening act αρχικά με ξένισε και δε μου γέμισε και το μάτι. Και μπράβο στα παιδιά που με διέσυραν, όχι δημόσια προφανώς, αλλά και μόνο που περίμενα να βγουν με τα χέρια δεμένα στο στήθος και με μία διάθεση του τύπου, “άντε να τελειώνουμε…”, το ότι μονολογούσα κατά τη διάρκεια του set για τη μαλακία που με δέρνει, διασυρμό το λες αν όχι τίποτα χειρότερο. Ήχος άψογος, δέσιμο, όχι πολλές φανφάρες και ανταπόκριση από ένα κοινό που είχε έρθει λυσσασμένο για τον Blythe και την παρέα του. Ένα άκρως επιτυχημενο σαραντάλεπτο. Για όσους δεν τους γνωρίζουν, οι Aetherian περιγράφουν τον ήχο τους ως dark melodic death metal. Δοκιμάστε, δε θα χάσετε.
Δε ξέρω τι λέτε εσείς αλλά εμένα μου αρέσει πάρα πολύ να ξέρω το setlist από πριν, και οι Lamb of God σε όλη την ευρωπαϊκή τους περιοδεία τους πλην φεστιβαλικών εμφανίσεων έπαιζαν τα ίδια 13 κομμάτια και με την ίδια σειρά. Οπότε περιμέναμε το “Omerta” για να ξεκινήσει ο όλεθρος, ο οποίος διήρκησε περί τα 75 λεπτά σε ένα ασφυκτικά γεμάτο venue και δίχως τη κλάψα των μη μου άπτου fans της προηγούμενης ημέρας. Πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι ένα solo του Petrucci μωρέ…; Ο Blythe και η παρέα του είναι όμως. Το ότι είχαμε ένα greatest hits τύπου setlist ήταν καλό βέβαια καθώς βοήθησε στον όλο πανικό που έγινε αλλά θα μπορούσαν να μπούνε κάνα δυο σφήνες από albums που απουσίασαν εντελώς.
Ο Blythe είναι ο ορισμός του metal frontman για μένα. Ούτε θεατρινισμοί, ούτε τίποτα. Full ενέργεια, ένταση, αδιάκοπο πάνω κάτω στη σκηνή (και δεν είναι και κάνα παιδαρέλι). Έναν έχω δει τόσα χρόνια να τον πλησιάζει, τον Liam Cormier των Cancer Bats. Κάποια σχόλια για μικρό set κρίνονται αστεία αρχικά γιατί όπως είπαμε το setlist ήταν ίδιο σε όλη την περιoδεία. To ήξερες από πριν, δε σε καλύπτει, δεν έρχεσαι. Δεύτερον, άμα το χεις κοπανήσου σε αυτούς τους ρυθμούς πάνω από 75 λεπτά ασταμάτητα. Όχι στη σκηνή τραγουδώντας κιόλας, ούτε καν από κάτω. Δεν γίνεται man. Οι LoG είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα live acts στο σκληρό ήχο και η προχθεσινή συναυλία συγκαταλέγεται άνετα μέσα στις 4-5 καλύτερες που έχουμε δει στα μέρη μας, από άποψη ενέργειας και απόδοσης. Όπως άλλωστε και η προηγούμενη. Που να μην απουσίαζε κι ο Adler. Με το επόμενο album σας περιμένουμε κύριοι. Ευχαριστούμε.
