Από τότε που βγήκε το “Delirium” των Lacuna Coil ανυπομονούσα το πότε θα τους δω live, μιας και η τελευταία φορά που μας είχαν επισκεφτεί στο Gagarin ήταν αρκετό καιρό πίσω. Η καινούρια τους δουλειά με είχε κατενθουσιάσει αφού λίγες μπάντες που έχουν εικοσαετή καριέρα καταφέρνουν να εξελίξουν τον ήχο τους προς το καλύτερο, κερδίζοντας παλιό και νέο κοινό εξίσου. Γύρω στις 18:30 λοιπόν και ευτυχώς χωρίς ίχνος βροχής κατέφτασα στο Piraeus Academy με τον κόσμο ήδη να έχει αρχίσει να στήνεται απ’ έξω από το venue. Με καθυστέρηση μισής ώρας άνοιξαν οι πόρτες και με πολύ ωραίο και κόσμιο τρόπο (ξεχάστε τα μπαίνουμε μπουλούκι και κάνουμε κατοστάρι μέχρι την σκηνή) μπήκαμε στον χώρο και αρχίσαμε να περιμένουμε υπομονετικά την έναρξη του show.
Ανταπόκριση: Μαριάννα Φλώρου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Επειδή ακριβώς οι πόρτες καθυστέρησαν να ανοίξουν, υπήρξε και αντίστοιχη καθυστέρηση στο πρόγραμμα, οπότε γύρω στις 20:30 υποδεχθήκαμε τους Ιταλούς Sinheresy με έναν αρκετά ικανοποιητικό αριθμό παρευρισκομένων. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ δυστυχώς να βγάλω μια αντικειμενική άποψη για την συγκεκριμένη μπάντα. Πρώτον, ο ήχος τους ήταν εξαιρετικά κακός, με τις φωνές και την κιθάρα να ακούγονται ελάχιστα στην όλη μίξη. Δεύτερον, μου ήταν πολύ δύσκολο να ανακαλύψω που άρχιζε το live performance και που το playback. Και δεν μιλάω προφανώς για τα προηχογραφημένα. Όλα τα μοντέρνα σχήματα έχουν synths, βιολιά, φωνές να παίζουν ταυτόχρονα, αλλά εδώ νομίζω ότι η παρουσία τους ήταν αρκετά πιο έντονη και στις main φωνές και σε διάφορα άλλα μουσικά μέρη. Σε σημείο που στα ρεφρέν δεν ήμουν και πολύ σίγουρη ειδικά για τον άντρα τραγουδιστή αν όντως τραγουδάει live ή αν κάνει overdubbing. Μπορεί τα αυτιά μου να με ξεγέλασαν, αλλά εμένα δεν με έπεισαν στον συγκεκριμένο τομέα. Σαν παρουσία στην σκηνή μου άρεσαν όμως, είχαν αρκετή ενέργεια και έδειξαν ότι δεν τους τρώει το σανίδι. Συνολικά πάντως δεν με κέρδισαν.
Σειρά είχαν οι Cellar Darling, με την Anna Murphy και το hurdy gurdy της να δεσπόζουν στην σκηνή. Ως νεοσύστατη μπάντα με μία μόνο κυκλοφορία στο ενεργητικό τους μπορώ να πω ότι ήταν απλά εντυπωσιακοί. Το μουσικό τους επίπεδο και το καλλιτεχνικό τους όραμα είναι τόσο υψηλού επιπέδου που πιστεύω πραγματικά ότι θα έχουν μια εξαιρετική πορεία στο μέλλον. Τρομερός ήχος, καθαρός, με την φωνή της Anna να είναι απλά μαγευτική και να εκτελεί άψογα όλα τα δύσκολα σημεία. Εξαιρετική και η υπόλοιπη μπάντα, με τον Sutter (drums) και την απίστευτη τεχνική και μουσικότητά του να ξεχωρίζει. Ενδιάμεσα από τα τραγούδια η Anna δεν έχανε την ευκαιρία να μας λέει ιστορίες και να αστειεύεται, δείχνοντας τον θαυμασμό της προς την Ελλάδα και την φιλοσοφία της, αλλάζοντας μάλιστα την προφορά στο ρεφρέν του “The Hermit” για να μας τραγουδίσει τη φράση “hoi polloi” με ελληνική προφορά. Αν και σαν ήχος είναι πολύ μακριά από τους Lacuna Coil, οι Cellar Darling νομίζω κέρδισαν το στοίχημα της γνωριμίας τους με το αθηναϊκό κοινό και αποχώρησαν από την σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων.
Η μεγάλη στιγμή που περιμέναμε έφτασε με το κάτω επίπεδο του Piraeus Academy να έχει γεμίσει σχεδόν. Τα σκηνικά των Lacuna Coil μας είχαν βάλει ήδη στο mood του sanitarium με τους υφασμάτινους τοίχους να δημιουργούν μια αίσθηση εγκλεισμού πάνω στην σκηνή. Το συγκρότημα εμφανίστηκε δυναμικά δίνοντας το 100% από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Με τον Ryan να ανεβαίνει απειλητικά πάνω στο drumset ξεκίνησε το live με το “ Ultima Ratio” από τον νέο δίσκο τους. Αυτό που κάνει ξεχωριστή αυτή την μπάντα είναι το γεγονός ότι δεν φοβάται να “λερωθεί”. Δεν την νοιάζει να είναι όμορφη και καθωσπρέπει και τέλεια. Από τον Marco και τον Andrea μέχρι τον Diego και την Cristina, αυτό που βλέπεις είναι ένα πραγματικό metal show. Μαλλιά φεύγουν από δω και από κει, γκριμάτσες, απειλητικά πρόσωπα και πραγματική αντιπροσώπευση του “Delirium” με τους τραγουδιστές να είναι μέσα στο ρόλο τους. Η ενότητα που δείχνουν σαν σχήμα με τις στολές τους και με το γενικότερο attitude, τους κάνει να ξεχωρίζουν από όλες τις άλλες μπάντες με γυναίκες τραγουδίστριες, όπου συνήθως τραβάει κουπί μόνο η κοπέλα.
Με το βάρος προφανώς στο “Delirium” ακούσαμε τραγούδια όπως το ομώνυμο, τα “Ghost in the Mist”, “Downfall”, “House of Shame”, αλλά φυσικά και πολλά κομμάτια από του παρελθόν, όπως “Spellbound”, “Kill the light”, “Nothing Stands in our Way”, “Victims”. Δεν έλειψαν φυσικά τα αγαπημένα χιτάκια “Heaven’s a lie”, “Swamped” και η διασκευή του “Enjoy the Silence”. Ωραία έκπληξη ήταν το ότι έπαιξαν το χριστουγεννιάτικο “Naughty Christmas” σε ανάλογο σκηνικό με χιονανθρώπους και χιόνι που απογείωσε το show. Πέρα από το performance όπου ήταν απλά ξεσηκωτικοί, παικτικά ήταν άψογοι με πολύ καλό ήχο και τα φωνητικά να δεσπόζουν. Οι δύο τραγουδιστές ήταν σε εξαιρετική φόρμα και μας έδωσαν ένα οπτικοακουστικό τσιμπούσι.
Για μένα η συναυλία αυτή ήταν ένα από τα καλύτερα live του 2017 στο είδος, ο κόσμος την απόλαυσε και οι Lacuna Coil μας υπενθύμισαν ότι μετά από 20 χρόνια παρουσίας στην metal σκηνή σίγουρα δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.